Büyük bayraklara, büyük flamalara, büyük sözlere, büyük kitlelere karşı savaş açtılar. Bütün ağaçlara, bütün çocuklara, bütün yaşlılara karşı ordular saldılar. Böldüler, parçaladılar ve herkesi yapayalnız tek bir dal gibi bıraktılar. Bir virüs gibi girdiler önce. Temiz kavramları kirlettiler; sonra beyinleri, kalpleri, sonra Allah’ın bize öğrettiği her şeyi.

Ve nihayet yüzlerce yıl önce binlerce ton demir külçelere bağlanıp denizlerin dibine gömülen, kötülerin “artık su yüzeyine çıkamaz, sonsuza dek rahatız” diye keyiflendikleri, iyilerin “kurtuluşumuzu sağlayacak hiçbir gücümüz ve kabiliyetimiz kalmadı” diye umutsuzluğa gark oldukları bir devirde, Akdeniz’den fezaya yükselen Nuh’un gemileri gözüktü.
İsmet Özel’in dizelerini bu büyük müjdeye uyarlarsak; “adam dibe inmek için beline bağladığı/sandığını keşfediyor dibe ulaştığında”.
Dokuz şehit yılgınlık, pasifizm, ertelemecilik, faydacılık, korkaklık denizinde insanlığa yol açtı.
Birden bire tarihin döngüsü değişti. Önden gidenler, büyük oyunu bozdu.
Büyük oyunun yerli, yabancı, dindar, az dindar, hiç dindar, sağcı, solcu bütün aktörleri, yıllardır taktıkları birbirinden farklı maskeleri düşürüverdi. Onlara bakanlar, kopyalanmış gibi hep aynı silüeti gördüler…

***

Kum gibi insan toplulukları; hepsi bir arada, yağmur bulutları gibi birleşik, sağanak sağanak…
Hepsinden çıkan tek ses, hepsinin tamamladığı bir bütün, biricik şey. İşte bu şey, yani Büyük Makine! Musa’nın elindeki âsâ!
Korkakların, sünepelerin, mıymıntıların, köle ruhluların çok uzun yıllardır gözden düşürdüğü, çeliksi ışıltı yayan bu makineyi selamlıyoruz.

Ütopyasızları yutarak büyüyen güzel ve iyi makinemiz artık dile geldi ve kükrüyor:

***

Dünya öngörülürlülük, saflaşmacılık, Hak ve Batıl olarak ayrışma yüzünden değil; serseri serbestlik ve Dalaylama yüzünden çöküyor.
Yıllardır irâdî olanı evrimin önüne geçiren devrimcileri unutuluşa sürüklemeniz yüzünden çöküyor.

Dünya Amerika yüzünden, Neoconlar yüzünden, Dick Cheney ve bütün katiller yüzünden değil; kendini başkası üzerinden sevme budalalığı yüzünden çöküyor.

Empati, hoşgörü, diyalog kelimelerinin içine sinsice gizlenmiş kibirden çöküyor.
Muhalifliği yıldırıcı, yakıcı, yeter artık dedirtici olaylar zincirinin sonunda can veren bir kahramanlaşma olarak değil, her türlü yapaylığı hayasızca gösterebilmenin önşartı olacak bir donanıma sahip olmak amacıyla onu teknik bir gereklilik kabul ettiğiniz için çöküyor.

Yahudiler ve Neoconlara karşı güleryüzlü Museviler ve Evanjelikler bulup çıkarma ihtiyacı yüzünden çöküyor.
Devleti tekdüzelik dayatıyor diye eleştirirken, muhalifliği tekdüzeleştirdiğiniz için çöküyor.
Dünya İsrail yüzünden değil, İsrail’le çatışmayı göze alamayışınız yüzünden çöküyor.
Dünya oruç tutmayanlara Müslüman mahallesinde kötü gözle bakılmasının doğallığı yüzünden değil, oruç tutanın ve tutmayanın beraber iftar açmasının dayatılması ve sahih geleneğin şaklabanlığa dönüştürülmesi yüzünden çöküyor.
Dünya atla it izinin birbirine karışması yüzünden çöküyor.
Dünya öfke, intikam, hasımlık ve inkılap hislerimizi kaybetmemiz yüzünden çöküyor.
DÜNYA İÇTENLİK DUYGUSUNUN ÎFAL EDİLMESİ YÜZÜNDEN ÇÖKÜYOR.