'Ölüm Şairi'nin ölüm yıldönümü

Ölüm ve bunalım şairi

Şiirlerinde, yaşama sevincini ve aşkın güzelliğini vurgulayan, ölümün üstünlüğünü irdeleyen şair, anlatım gücüyle dikkat çekti. Ölüm ve ölüm korkusuna neredeyse her şiirinde yer veren ve ölümü kabullenemeyen Tarancı'nın, şiirlerine sürekli bir bunalım, hoşnutsuzluk, sıkkınlık hakimdir. Özellikle incelemesini yaptığım "35 yaş" isimli kitabında "ölüm" kelimesi tam 50 kez geçmektedir.

"Sanat için sanat" ilkesine bağlı kalarak yazdığı şiirlerin konuları arasında, sevdalar, yalnızlık, kaçış, yaşadığı hayatın buruklukları, çocukluk özlemi de olan Tarancı'nın eserlerinde, kendinden başkasının adı geçmez. Kişisel şiirler yazan Tarancı da şiirlerinde, Ahmet Haşim gibi, çirkinliğinden ve sevilmediğinden yakınır. 

Şiir hakkındaki düşüncelerini, çeşitli makale ve denemelerle gazetelerde belirten ve Ömrümde Sükût (1933), Otuz Beş Yaş (1946), Düşten Güzel (1952), Sonrası (1957), Ziya'ya Mektuplar (1957) ve Bütün Şiirleri (1983) adlı kitaplarda eserleri birleştirilen şairin, arkadaşı Ziya Osman Saba'ya yazdığı mektuplar da yazarı tanıma açısından önemlidir. 

"35 yaş" şairini "Sanatkarın ölümü" isimli şiiriyle anıyoruz;

Sanatkârın Ölümü 

Gitti gelmez bahar yeli;
Şarkılar yarıda kaldı.
Bütün bahçeler kilitli;
Anahtar Tanrıda kaldı.
 
Geldi çattı en son ölmek.
Ne bir yemiş, ne bir çiçek;
Yanıyor güneşte petek;
Bütün bal arıda kaldı.

Rıfat Yörük/Habervaktim.com/Kültür-Sanat