Sahiplik vehmeden çevrelere göre, ‘hak iadesi’ne dönük her türlü yasal düzenleme ‘çizgiden çıkmak’ anlamına geliyor.

Bu çizginin darbe anayasalarınca çizilmiş olmasından hiçbir rahatsızlık duymuyorlar.

Mesela, yıllardır bize ‘sosyal demokratmış’ gibi yapan ve bunu büyük bir başarıyla yediren genel başkana göre, anayasalar ancak bir oldubittiyle değiştirilebilir.

İdam sehpasını göze alanlar buna tevessül edebilirlermiş...

Meclis edemezmiş...

Demek ki, darbe yapıp demokratik normale son verenlerin anayasayı değiştirmeye hakları var, ama ülkedeki ‘tek meşru temsil mekanizması’ olan parlamentonun yok...

Demek ki, darbecilerin parmak usulü oluşturdukları konvansiyonlar ‘kurucu meclis’ muamelesi görecek, halkın oylarıyla oluşturulmuş parlamentolar küçük bir anayasal düzenlemeye bile imza atamayacak?

Görüyor musunuz sosyal demokratı?

Kendisini Suudi Arabistan ve Afganistan’daki uygulamalara bakarak rahatlatan, ‘demokratik cumhuriyet’ fikriyatından köşe bucak kaçan sosyal demokrat lideri görüyor musunuz?

Bilmiyorum, Türkiye’deki en eski partinin 25 yaşında olması bu genel başkana bir şeyler hatırlatıyor mu?

üççeyrek yüzyılı aşan tarih dilimi içinde beş adet askeri darbe, altı adet darbe girişimi, sayısız miktarda muhtıra yaşandı.

Onlarca parti kapatıldı.

özel mahkemeler ihdas edildi.

İnsanlar işkenceden geçirildi.

Darağaçları kuruldu.

Başbakanlar, bakanlar, gencecik çocuklar asıldı.

Resmî çerçeve dışına düşenler, düşmek zorunda bırakılanlar kamusal alandan tard edildi.

Fakat, sahiplik vehmeden çevreler (Mehmet Altan’ın da sürekli vurguladığı gibi), devletin resmi ideolojisi olan Kemalizm’i, biricik ideolojisi inanç olan devletlerle (Taliban örneğinde olduğu gibi) yarıştırmaya devam ettiler. Demokratik cumhuriyet fikriyatını hiç gündeme getirmediler. çünkü orada fena halde açığa düştüklerini biliyorlardı.

Bir de şu ‘laiklik’ etrafımda koparttıkları gürültü...

Herkes onlar gibi yaşamalıydı. Onlar gibi düşünmeliydi.

Kanun, onların dedikleriydi. ‘Hukuk’u tayin etme hakkı sadece onlara aitti. İnsanların nasıl giyineceklerine, nasıl yaşayacaklarına, neye hangi ölçüde inanacaklarına, hangi ilahi buyruğu nasıl yorumlayacaklarına onlar karar verebilirlerdi. Herkes onların kutsalına tapınmalı, onların değer tercihlerine göre hayatını düzenlemeliydi.

İyi de, kimdi onlar?

İnsanların hayatına ‘norm’ koyma, standart belirleme hakkını nereden alıyorlardı?

Her defasında aynı cevabı verdiler: ‘Biz bu hakkı Anayasa’dan ve laiklik ilkesinden alıyoruz...’

Hani Anayasa’ya göre laiklik kamusal alanı pozitif akla göre tanzim etmek, farklılıkları ve karşıtlıkları bir arada ‘barış içinde’ yaşatmaktı?

Hayır, laiklik aynı zamanda ‘sosyal hayatın eğitim, aile, ekonomi, hukuk, görgü kuralları, kıyafet vb. gibi cephelerinin, zamana ve yaşamın zorunluluklarına, gereklerine göre yeniden saptanması’ymış.

Bunu bile söylediler...

Demek ki vergi vermek, askerlik yapmak, parlamento üyelerini seçmek, kamusal yükümlülükleri yerine getirmek, insanlara kendi hayatlarını düzenleme hakkı vermiyor.

Sadece ‘konvansiyon’un dikte ettiği hayatı yaşamak zorundalar...

Şimdi gel de ikinci cumhuriyetçi olma...