Dünya kupalarının grup maçlarını oldum olası sevmem. İyi futbol bir yana, sadece sonuca odaklanmış, kısırdöngü, ipe-sapa gelmeyen bir şekilde; futbolun yerlerde süründüğünü izler dururuz genelde.
Brezilya ile Portekiz’in karşı karşıya geldiği maç öncesi, herkes kaliteli bir futbol beklentisi içindeydi. Ama maç sonunda umduğuyla değil, bulduğuyla yetinen bir seyirci kitlesi vardı! Brezilya, özellikle ilk yarıda, topla oynama yüzdesiyle fark yarattı. Rakibi Portekiz’e paslaşmalarla üstünlük sağladı. Ayrıca Nilmar’ın direkten dönen topu, Fabiano’nun kale dibinden kaçırdığı gol vardı. Brezilya’nın bu dönemde iyi oynayıp, pozisyon ürettiğini, ancak üstünlüğünün karşılığını alamadığını gördük. 2. yarıda Portekiz biraz daha hareketli oyuna başladı. Hücumda etkin gözüktü ve gol olacak pozisyonlara da yaklaştı. Ancak gol paslarını iyi kullanamadıkları için gol atamadılar.

2. yarıda, maç bitimine kadar, hem Brezilya hem de Portekiz adına sıkıntı veren futbol vardı sahada... Ben “Yuh” çekerken, tribünler de futbolu ıslıklıyordu.

Brezilya ve dil kardeşi gruptan çıktılar el ele. Futbol var mıydı? İspanya-Şili da öyleydi.

Kötü bir Torres izledim İspanya adına. 2 gol kaçırdı. Birini es geçtim ama diğerini yakıştıramadım. Bir de Şili kalecisi vardı. Şaşırtıcı kale terkedişi, Villa’ya 35 metreden gol davetiyesi çıkardı. Villa’yı maçın kahramanı ilan ediyorum. Bir gol attı, bir gol attırdı.

Bundan sonra oynanacak maçlar kupanın asıl başlangıç noktalarıdır. Kaybeden, beyaz bayrak sallayıp gidecek. Kazananların finale kadar yolları açık olacak. Hesap-kitap maçlarından sıkıldım. Şu maçlar bitti ya, sıkar bakalım bundan sonra eyyamcı futbol anlayışı! Dünya Kupası şimdi göreceğiz...