Yıllardır tanırım onu. Kırklı yaşlarda bir işadamıdır.
Her sabah Bostancı sahil yolunda "sağlıklı yaşam" koşusu yapar.
Geçen gün karşılaştık.
Hal hatır sorduk.
Nefes nefeseydi. En son model spor ayakkabılarının üzerinde şöyle bir yaylandı.
Bir an için bile durursa, düşecekmiş gibi mi geliyordu acaba ona?
Kapüşonunu tekrar başına geçirdi. Koşarken bir yandan da müzik dinlediği kulaklıklarını takıp yeniden tempolu koşusuna dönecekken bana dönüp sordu:
"Sabah sabah ne arıyorsun burada?"
"Geçiyordum. Lodosu görünce arabayı park edip biraz dalgaları seyretmeye karar verdim." Şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı neredeyse...
Bir denize bir de bana baktı.
"Hakikaten yahu, fena lodos varmış!" demez mi! "Sert ama çok güzel" diye karşılık verdim.
Anlamadı galiba!
Belli ki, koşusuna odaklanmıştı!
Koştuğu yolun yanı başında uzanan kayalık sete gelip çarpan hırçın dalgaların yarattığı manzaranın güzelliğinin farkında bile değildi. Kara tarafındaki ağaçların, yemyeşil çimlerin, av peşinde minyatür aslanları andıran sokak kedilerinin; gelip geçen bisikletlerin arkasından koşturan sevimli sokak köpeklerinin de farkında değildi, kesin!
Dingin değildi.
Hayır! Bir işi yapmaya programlanmış bir makinenin duygusuzluğu içindeydi. Aklı kaslarındaydı. Umutsuz bir "savaş"ın biyonik askeri gibiydi. "Gel şu banka, oturalım iki dakika!" dedim; "Nasıl olsa, sigarayı bıraktın, kendine de bakıyorsun, daha fazla uzatma!"
Bileğindeki nabız ve mesafe ölçer aleti yeniden ayarladı. "Yarım saat daha koşum var; işyerine gel, kahveye... Sohbet etmeyeli çok oldu, özledim vallahi!"
Omzumu silktim: "Senin işyerinde iyot kokan hava ve bu enfes deniz manzarası var mı?"
Gülümseyerek elini sallayıp bir koşu ayrıldı gitti yanımdan.
Arkasından baktım.
Düşündüm de...
"Sağlıklı yaşam" ve "düzenli spor ve egzersiz" teranelerinde spor, egzersiz, sağlık falan olabilirdi de, "insan" yoktu sanki!
Dostum her sabah koştuğunu düşünüyordu.
Ama bana kalırsa, kaçıyordu! Belki hızla yaklaşan yaşlılıktan, belki kafasındaki düşüncelerden ve galiba en çok da ölüm