Ne zaman okullara din dersi konulmasına dair tartışmalar patlak verse...
Toplum hemen ikiye ayrılır.
Geniş bir kesim "çocuklarımıza okulda inançları da öğretilmeli!" diye düşünür.
Toplumun daha dar fakat Cumhuriyet'in resmi söylemine sıkı sıkıya bağlı bir kesimi de buna şiddetle karşı çıkar.
İkikesimin de görmekten kaçındığı gerçek şudur ki...
Okul, zaten "inanan" insan yetiştirmek içindir!
Ama dine, bilime, şuna buna değil...
Devlete inanan insan yetiştirmek için vardır okul!
Aksini iddia edenler, bu gerçeği gizlemek için devlet adına yalan söyleyenlerdir.
Dünyanın her yerinde resmi ve "milli" eğitimin hedefi budur.
Yoksa din dersi dahil, bütün müfredat esas hedefi örten süslü bir şaldır.
Geçenlerde Akşam'daki köşesinde Cemalettin Taşçı çok güncel ve çarpıcı bir örnekle anlattı bunu...
"Mesela Amerika'ysanız, Irak'a demokrasi götürdüğünüze inanacak Amerikalılar lazım gelir. O Amerikalılar okulda üretilir. Elbette devletin ahaliyi yalanlarına inandırması bir yığın unsurun cansiperane çabalarını gerektirir. Ama okul olmasa, ahali vaktiyle okullandırılmış olmasa, o unsurların hiçbiri işlemez."
***
İşin makro siyasal-sosyal yanını da bir yana bırakıp tamamen insani açıdan okul kurumuna baktığımızda gördüğümüz gerçekleri bir bir sayıp döksem şimdi...
Tadımız kaçar, kesin!
Mesela...
Kalabalığın orta yerinde yalnız ve kalbi kırık bir halde kalakalmanın ne kadar ağır bir şey olduğunu okulda öğreniriz. Hem de erkenden...
İlkokulda,daha çok geçmeden önümüze "Okul Aile Birliği"nden bir not konulur ve eğitim-öğrenim sürecimiz boyunca en önemli şeyin bilgi değil, para olduğunu öğreniriz.
Her sabah varlığımızı Türk varlığına armağan ettiğimizi söyleriz ama birkaç yıl içinde okulun "Türk varlığı" dediği şeyin tek tek bizleri teferruat olarak gördüğünü öğreniriz.
Sonra bütün bu konularda önce susmayı sonra unutup derslerimize odaklanmayı öğreniriz.
Yalan mı?
Okul budur!
Ha! Tabii bir güzel öğretmen bize dersleri değil, hayatı öğretmişse...
Kalbi tertemiz birkaç arkadaş edinmişsek...
Çok şanslıyızdır!