İlk yarıdaki Fener, Roberto Carlos’un şık ve güzel golü dışında beğenilmedi. Güiza’nın gol atacağı 3 kafa golü pozisyonu vardı. Biricisini es geçelim; ama ikinci ve üçüncüsünü, rakip kalenin hemen dibinden kaçırılan goller olarak görelim.

MTK’nın farklı bir skorla yenilmemek için çok adamla kendi yarı alanında topu ayağa oynayarak zamandan çalması, laf olsun diye hücuma çıkma isteğinde bulunması, oyunun temposunu sıkıntılı görüntülere soktu.

Fener’de Colin Kazım’ı beğendim. Top ayağında kafasına göre takılıyor olsa bile, zaman zaman da seyir zevki veren adamdı. Fener orta sahası kısırdöngü içinde kaldı. Alex isteksiz, Selçuk ikinci Fener golünü atmasına rağmen durgun; takım oyunu olarak da ileriye, dikine değil, daha çok enlemesine ve geriye doğruydu. İleride Semih ve Güiza, topla beslenmeyi bekleyen aç kalmış kanaryalar gibiydi. Biz nasıl eleştiri getirirsek getirelim, elbette böylesine maçlar kazanılması gereken maçlardır. Hele farklı kazanırsa atılan gollere şapka çıkarır alkışlarız; ama ortaya koyulan futbol sıkıcı ve rehavet veriyorsa, hiç kimse kusura bakmasın, onu da eleştiririz.

Fenerbahçe’nin böylesine bir MTK karşısında, saha ve seyirci avantajını iyi kullanarak çok daha fazla gol atmasını; olabildiğince büyük bir avantajı elde edip, Macaristan’daki rövanşa elini kolunu sallaya sallaya, turistik seyahat yapar gibi gitmesini beklerdik.

Tabii ki bu skor azımsanacak bir skor değil. Ama futbol öylesine sürprizlere gebe ki, hep iyinin daha iyisini istiyoruz. Bu ön eleme maçında Fenerbahçe’nin daha sonraki başarılara koşabilmesi için tur şansını garantiye getirmesi gerekirdi.

Fenerbahçe, sanıyorum, rövanşta bu tempoda futbol sergilemez. Büyük bir ihtimalle daha çabuk ve deplasmanda da kazanabilecek bir Fenerbahçe olacağını var sayıyorum ve yazımı noktalıyorum.