Üstümüzde ya sabah mahmurluğu ya da iş dönüşü yorgunluğu... 

Yerin altına iniyoruz, çıkıyoruz; iniyoruz, çıkıyoruz. 

Yürüyen merdivenlerle, asansörlerle her sabah ve akşam yerin dibine inerken üzerimizde ne bir mahcubiyet var, ne de gün ışığıyla buluştuğumuzda içten bir şükür duygusu...

Konforlu bir rutin sadece...

Sonra birden ajanslar haber geçmeye başlıyor.

Yerin altında başka birileri de varmış! 

Maden işçileri...

Canımız yanıyor.

Sonra... 

Yürüyen merdivenler bir aşağı, bir yukarı; hayat nasıl da devam ediyor." 

Ermenek kazasından hemen sonra instagram'da bir metro fotoğrafının altında rastladım bu satırlara...

Hani hep diyoruz ya...

"Modern insan unutarak yaşıyor. Hayatını mümkün kılan emek sürecini, başka insanları ve ürünler, fikirler, hayaller arasındaki bağları unutarak... O yüzden yaşantısını kaçınılmaz gerçeklik ve üstüne üstlük bir de marifet sanıyor" diye..

Sosyal medyadan aldığım satırlar işte bu halimizi dümdüz dile getiriyor! 

Daha Soma'nın sarsıntısı sürerken, Ermenek'teki faciayı ve çalışmaları elimiz yüreğimizde izlerken...
Haberler yağmur gibi yağıyor.

Başka madenlerde başka ölümler...

Ruhsatsız ama çalışan madenler; kapanma kararı verilmiş ama nedense uygulanmamış madenler, işçilerin evden getirdikleri yemekleri oksijen seviyesi çok düşük ortamda yemeye mecbur kaldıkları madenler...

Kömürü evde yakarken, sokakta kokusunu duyarken aramızdaki bağlantı bu kadar kopuk değildi. 

Çocukluğumu hatırlıyorum; televizyon kanalları, belgeseller falan yoktu.

Ama maden işçileri hayatımızın içindeydi. Okulda kömür üzerine şiirler okurduk. Kazalardan kazalara işçileri fark eder olmamıştık henüz.

Sonra aklımız sıra daha "uygar" şehirlerde yaşar olduk, daha kalkındık, konforla tanıştık.
Meğer madenler bıraktığımız yerde kalmışlar!

Hatta eğreti özelleştirmelerle daha da gerilemişler; gaddar patronların insafına terk edilmişler; Ermenek'teki gibi 19. yüzyıl şartlarından beter hale gelmişler.

Kabul edilebilir şey mi?

Biz gündelik hayatımızı geçim gailesiyle yerin altında ter dökerek çalışanları unutarak sürdürüyoruz, tamam anladık da... 

Devletin unutma hakkı var mı? 

İş güvenliği bürokrasisi ve özel işletmelerin "saldım çayıra" mantığıyla çalışmasına göz yumanlar sorumluluktan uzak durup hesap vermemeleri kabul edilebilir şey mi?