Silahlı Kuvvetler, bizim göz bebeğimiz. Ancak, demokrasi içinde askerin olması gerektiği yeri savunmak başka şeydir. Ergenekon davası toplumu şaşkına çevirmiştir. Terörle mücadele adı altında, ordumuza yakışmayan, bizim subay anlayışımızla hiç bağdaşmayan karakterlerin ortaya çıkmasını, bu millet hazmedemiyor.
Tam böyle düşünürken, Taraf gazetesi önceki gün manşetten, "O dört er böyle öldü. Pimi çekip bombayı verdi" manşetini attı. Habere göre, 17 Ağustos günü Elazığ'da meydana gelen olaya, komutanın, ceza için nöbette uyuyan askerin eline verdiği pimi çekilmiş bombanın yol açtığı ileri sürüldü. Oysa resmî makamlarca hadisenin kaza sonucu gerçekleştiği açıklanmıştı. Ancak cinayet gibi olay üzerine açılan soruşturmada ifadesi alınan Teğmen Mehmet Tümer, yaşananları doğruladı. Dokuz gün önceki patlamada er İbrahim Öztürk'ün yanı sıra mevzide bulunan Mesut Bulut, İbrahim Yaman ve Ali Osman Altın şehit olmuştu. Hürriyet gazetesi haberi dün sürmanşetten gördü ama TSK'dan, bu yazının yazıldığı sırada resmî bir açıklama henüz gelmedi. Zaferler Haftası'nda bu üzücü olayın, benim hissiyatımda uyandırdığı düşünce şu oldu: Türk Silahlı Kuvvetleri artık, kendisinin dışarıdan değil, içeriden yıpratıldığını görmelidir. TSK, durumunu baştan aşağı bir değerlendirmeye almalıdır.

Dünyada hiçbir millet oğullarına kına yakıp askere göndermiyor. Öz değerlerimizin bütün tahribatına rağmen, derinlerden gelen bir ses, bu toplumun büyük bir kesiminde inancın parlattığı gazilik ve şehitlik mertebelerinin ulviyetini asker ocağına taşımaya devam ediyor. Fakat biz istiyoruz ki, bu ruh komutanda da olsun. Kınalı kuzularımıza kıyan teğmenler, korumasız karakollarda teröristlerin yüzlerce defa baskınına uğrayan ciğerparelerimizin halini düzeltmeyen komutanlar olmasın. Terörle mücadele, profesyonel birlikler vasıtasıyla yapılsın. Otobüs terminallerinde halaylarla, davullarla uğurlanan, düğüne, bayrama gider gibi asker ocağına gönderilen yiğitlerimize, ana gibi, baba gibi şefkat ve merhamet gösterilsin. Bizim evlatlarımızın disipline asla itirazları yok, ancak hakarete gelemeyen aslanların yüreğini acıtmanın, o muameleyi yapanlara, cennetin kapılarını kapatacağını da bilsin herkes... Hele şu dayak, şu asker ocağında bir son bulsun artık...

Komutan, kışlanın, cephenin, harp meydanının ruhudur. Gözler ondadır. Onun simasındaki yağızlık, mertlik, kararlılık, masumiyet, ciddiyet ve vakardır; bizi Malazgirt'te, Mohaç'ta, Preveze'de, İstanbul surları önünde, Çanakkale'nin bayırlarında bayraklaştıran... Ben hamaset yapmıyorum, benim komutanım budur. Mehmetçiğin karakteri, terbiyesi, değerleri, inancı neyse, komutanınki de odur. Mehmetçik ve komutan, ruh ikizidir. Böyle olduğumuz her dönemde, mazlumların hamisi, adaletin kılıcı, inancımızın bayraktarıydık biz...

Bir diğer mesele, çağa ayak uydurmak, çağı doğru okumaktır. Bugün ilerlemenin yolu; kendimiz kalarak özgürlükleri, hürriyetleri genişletmekten, hukukun üstünlüğünden, herkesin hesap verebilmesinden ve şeffaflıktan geçiyor. Kısacası, evrensel insanî değerlerde buluşmayı savunan ileri demokrasi, bugünkü çıkış yoludur. Silahlı kuvvetlerimizin de buna göre yeni bir yapılanmaya ve şeffaflaşmaya ihtiyacı var. Mesela, dört erimiz, bizim subayımızın asla temsilcisi olamayacak bir teğmenin yanlışı sonucu şehit olmuşsa, bunu kaza diye açıklamanın, askere ne faydası var? Demokrasi dışına çıkanları, darbe peşinde koşanları, andıçlar hazırlayanları himaye etmenin ne anlamı var? Bunlara kurumsal olarak neden tavır konulmuyor? Siyasetle uğraşmayan, demokrasi terbiyesini özümseyen bir silahlı kuvvetler zayıflamaz, tam tersine daha da güçlenir.

ordumuzun güçlü ve harp kabiliyetinin yüksek olmasını istiyoruz. Biz ordumuzu, asli işini yaparken seviyoruz.