Selahaddin Eyyübi’nin Kudüs’ün işgal altnda olmas nedeniyle yüzünün hiç gülmediğini önce Fethullah Gülen Hoca’nn vaazlarndan birisinde dinlemiştim. Sonrasnda konuya temas edenlerden birisinin de Üstad Necip Fazl Ksakürek olduğunu gördüm. En son olarak da Hilal TV’de Filistin’e Özgürlük Konvoyu nedeniyle bir araya geldiğimiz Ahmet Ağrakça da ayn hadiseyi hatrlatt. Selahaddin Eyyübi yllar yl gülmeyi unutur ve bu durum veziri ve lalalarndan Kad Fazl’n dikkatini çeker ve ‘Sultanm yllar var ki yüzünüze tebessüm konmuyor. Tebessüm niye yüzünüzü yalamyor, yaylmyor ve kaplamyor?’ şeklinde sorunca Selahaddin Eyyübi şu manidar cevab vermiştir: “Kudüs işgal altnda kaldğ sürece gülmek bize yakşr m?” Yine Ahmet Ağrakça Hoca konuyla alakal olarak başka anekdotlar da anlatt. Selahaddin Eyyübi’nin ordusunun teheccüt ve gece namaz kldğn ve sultann gece teftişleriyle de zaman zaman bunu gördüğünü, müşahede ettiğini ve bir defasnda da gece namazna katlmayan bir askerini uyardğn ve ordunun ahengini bozmasndan şikayet ettiğini aktard. Ve yine sürekli sefer ve seferberlik hali yaşamasndan dolay da Httin öncesinde iki yl seferi olarak namaz kldğn hatrlatt. Büyük fütuhatlarn gerisinde büyük idealler ve büyük fedakarlklar yatar. Yücelik isteyen gecesini gündüzüne katar (men talebe’l ula sehhere’l leyali). Dendiği gibi kolaylklar ancak zorlukla beraberdir. Her zorluk arasnda iki kolaylk olsa da netice itibaryla büyük gayelere zorluklarla ve meşakkatlerle ulaşlr. Sünnetullah böyle cereyan eder. Selahaddin Eyyübi’nin yüzü hiç gülmediği gibi, ayn zamanda gözlerinden yaş da eksik olmamştr. Hazreti Ebubekir’in sfatlarndan birisi de ‘esyef’dir. Yani yüreği yufka ve gözlerinin daim puslu ve yaşl olmasndan dolay ona bu sfat verilmiştir.
¥
‘Yüzünde tebessüm eksik olmazd’ diye bir deyim vardr. Buna mukabil bazen de ‘yüzü gülmüyor’ denilir. Büyük zdrap, çile ve aclardan sonra insanlar genellikle gülmesini unuturlar. Yüzleri gülmez, solar. Hatta baz ac çekenler için arkasndan ‘yüzü hiç gülmedi’ denilir. Bu yüzü hiç gülmeyenlerden birisi Selahaddin Eyyübi’dir. Kudüs’ün fethinden sonra yüzü güldüğünde de artk geride gülecek ömrü kalmamştr. İslam toplumlar da yaral toplumlardr. Ve bugün, Selahaddin Eyyübi’nin hiç gülmediği günlerin simetrisi bir tarih diliminden geçiyoruz. Elbette hayattan zevk alan ve gülen insanlar da vardr. Haliyle ‘ölenle ölünmez’ ve ‘dava ile evlenilmez’ diyenler de olacaktr. Belki davay ve Kudüs’ü bile hatrlamayanlar çoktur. İşte belki de asl ağlanlmas gereken hal ve husus budur. İsviçre’de minare yasağna elbette ki kzyoruz ve köpürüyoruz. Haklyz da. Lakin Ayasofya’nn Fatih’in yetimi olduğunu niye hatrlamyoruz?
¥
İslam alemi yaral olduğu dönemlerde büyük insanlar gülmeyi unutmuştur. Tenbihu’l muğterrin (Aldananlara nasihat) adl kitabnda, Muhammed Abdulvehhab Şarani, sufiler arasnda ahirete hazrlk babndan krkndan sonra yatağn srtna alanlardan bahseder. Yani gözlerine uykuyu haram edenlerden ve gözlerine uyku girmeyenlerden söz eder. Şarani’nin anlattğ mübalağadr değildir tartşlabilir, lakin bu fiiliyatta olmasa bile, bu hissiyatta insanlarn varlğ bir gerçektir. Buna paralel, gözlerinden nem ve gözyaş eksik olmayanlar da çoktur. Bu örnek dönemlerden birisi de, büyük fitnenin ardndan yaşanlanlardr. ‘Halifesini koruyamayan’ konumuna düşmüş Medine halk ve sahabiler Hazreti Osman’n arkasndan gözyaşlarna boğulurlar. Ve kendilerini affetmezler. İslam tarihinde iki intikam devresi ve nöbeti yaşanr. Bunlardan birisi Hazreti Osman’n ardndan yaşananlardr. Diğeri de Kerbela facias şehidi Hazreti Hüseyin’in ardndan yaşanlanlardr. Bu intikam ateşlerinin bazen yanlş mecralara döküldüğü de söylenebilir. Lakin büyük mihnet ve çile dönemlerinden sonra Selahaddin’le ayn atmosferi soluyan ve paylaşanlar ve kendilerine gülmeyi haram edenler çoktur. Sözgelimi, Bedir ashabndan olan Ebu Hamid es Saidi el Ensari, Hazreti Osman’n şahadetinden sonra Allah’a ahdu peymanda bulunmuş ve şöyle söylenmiştir: “Rabbim! Buluşma gününe kadar gülmeyi unutacağma dair sana söz veriyorum (Hakikatü’l hilaf beyne’s sahabe, Daru’l Marife, Dr. Ali Muhammed Salabi, S: 71)...”
İdealleri olmayan milletler, yaşamay hak etmeyen ve yarnlar ve gelecekleri olmayan milletlerdir.