Fenerbahçe’nin kaderini Deivid belirledi. Sarı-Lacivertli takım, oyun kurmakta zorlandı. Orta saha kontrolünü tamamen Chelsea’ye bıraktı. Hücumda Kezman, tek santrfor olarak hep bir başına kaldı. Savunma, hani neredeyse Volkan’ın kucağında oynadı. Drogba’yı, Fener hücuma çıkarken bile Lugano, Edu, Vederson ve önder kontrol altına almaya çalıştı...

Aurelio’yu çok beğendim. özellikle hücum girişimlerinde çok istekliydi. Maldonado, sahada emekli subay gibiydi. Bu kadar pasif ve etkin olmaması inançların dışında bir gösteriydi. Kaleci Volkan, kendi kalesine Deivid’in attığı gol dışında, önemli gollük şutları kurtaran adamdı. Drogba’nın bir sert şutunu kenardan çıkarırken, bire bir karşı karşıya kaldığı bir pozisyonda da gole izin vermedi. Bu hünerli elleri alkışlamak isterim.

Sevilla maçlarındaki Uğur’u mumla aradım. Colin Kazım’a yerini bırakırken varlığını gördüm. Alex suskun ve durgun ayakların sahibi olurken, Vederson, her ne hikmetse rakibini kontrol etmeyi düşünüyor, Uğur’un da gününde olmayışı ile hiç iç açıcı bir futbol ortaya koyamıyordu.

Fener 2. yarıya istekli başladı. Bu futbol neden ilk yarıda, oyun başında yoktu onu da bir türlü anlamış değilim. Kazım’ın girmesiyle Fener, güzel bir gol buldu; Deivid’in muhteşem füzesi ile öne geçti. Atçıların bir tabiri vardır ‘Arap atı gibi sonradan açılıyor’ diye. Fener 2-1 kazandı; ancak 2. yarı attığı golle Fener’e galibiyeti getiren Deivid, ilk yarıda kendi kalesine atmış olduğu golle de turu riske soktu.