Diyarbakır Cezaevi; korkuya, cinayete, vahşete, işkenceye yükselen bir anıt. Biliyor musunuz 1981-1984 yılları arasında tam 34 kişi ölmüş, yüzlerce kişi sakat kalmış Diyarbakır Cezaevi’nde.
Burada tutuklu kalıp da kurtulanların anılarına az biraz kulak verin hele:

“E.O, biz tutuklulara yemek vermiyordu, açlık ve susuzluktan verem hastalığına yakalanıyorduk.”

“Dr. O.Ö. biz veremlilerin balgamlarını tahlil için toplar, mutfağa götürüp yemeklere karıştırır ve o gün bol miktarda yemeği bütün koğuşlara dağırtırdı.”

“Eğer bir araştırma yapılırsa 1983 yılında Diyarbakır Cezaevi’ndeki veremli sayısı, bütün Türkiye’deki veremli sayısı kadar olduğu anlaşılacaktır ve bu da Dr. O.Ö’nün ‘başarı’sıdır.”

“Yüzbaşı E.O. tutuklulara bok yedirirdi. Doktorsa; ekmeğin üzerine krem deterjan sürdürerek yedirmeyi, toz deterjanı suya katarak içirtmeyi tercih ederdi.”

“Ve ‘Cellat ‘ dediğimiz bir gardiyan sırtlan sırtlan sırıtarak şöyle diyordu Yüzbaşı’ya:

Komutanım, siz ağızlarını pisliyorsunuz, ben temizliyorum. Sizinki bir anlık midelerini bulandırır, benimkinin ne yapacağını git onlara sor! Ben onların ağızlarını zorla açtırıp içlerine işiyorum!”

“Yüzbaşı tutukluları aç bırakmaktan zevk alırdı. Doktorsa; susuz bırakmaya bayılırdı.”

“Diyarbakır sıcağında, yazın ortasında vanadan suyu keserdi; beş veya altı gün tek damla su akmazdı. Tutuklular ardarda düşer bayılırdı. Koğuş gardiyanları doktora koşarlardı telaş içinde. Koğuş kapısına kadar gelen

doktor ile gardiyanlar arasında

tiyatro başlardı.

Doktor: (yerde yatan tutuklulara bakar)

- Yavrum ne oldu bunlara?

- Komutanım bilmiyorum, hastalar!

- Vah vah vah! Ayaklarından çekip koridora çıkarın yavrum.

Gardiyanlar baygın olan tutukluları tek tek ayaklarından çekerek koridorda üst üste atarlar.

Tiyatro devam eder:

- Yavrum bu adamlar susuz, bidonlarla su getirin!

Bidonlarla taşınan sular tutukluların üzerine dökülür, koridorda beş santim derinliğinde su yükselir, baygınlar yavaş yavaş ayılır, dökülen suları kana kana içer ve herkes doktoru alkışlayınca tutuklular içeri alınırdı.”

Bu anılar böyle uzayıp gidiyor. Elektrik vermekten tutun, cop sokmaya, falakaya yatırmaya değin uzayıp giden işkence türleri sıradan sayılıyor Diyarbakır Cezaevi için. Oradaki görevliler hunharlığın, acımasızlığın ve sadistliğin doruk noktalarına tırmanıyorlar. Akşam oldu mu da evlerine gidip çocuklarıyla oynuyor, karılarının koynuna giriyorlar Allah bilir!

Evet bu hapishane yerle bir edilmelidir.

Ama bu yetmez.

Bu yüzbaşı, nerelerde şimdi? Albay mı? Yoksa emekli mi?

Doktor, gardiyanlar ne yapıyorlar?

Doktor muayenehane mi açtı?

Bunları bir bir ortaya çıkaracaksınız! Zaman aşımına girdiyse bile kamuoyu bu sadistlerin kim olduğunu bilmek zorunda!