Türkiye'den konuşuyorduk. Genç arkadaşım sabahlara kadar konuşmaya hevesliydi. Bir ara kaşlarını çattı! Ve sözcüklerin üzerine basa basa "halkçı olmak, her şeyden önce halkın yoksulluğunu kavramak, o yoksulluğu kendi canında hissetmektir" dedi.
"Evet ama yetmez!" dedim. "Hatta bu tavrın seni halktan uzaklaştırabilir!"
Ona sorarsan, solcuydu!
Ülkemize özgü sol, sosyal demokrat ve ortanın solu siyasetlerinin gelenekselleşmiş tavrının gencecik uzantısıydı.
Ama güzel yanı henüz hislerini sloganlar ve basmakalıp yargılarla dondurmamış olmasıydı.
Durdu önce, sonra "Nasıl yani?" diye sordu.
"Şöyle..." dedim; "gerçekten halkçılık diye bir şey varsa, halkın zenginliğine bakmakla, o zenginliği kavramakla başlar! Bu yaşıma geldim, artık anladığım budur!"
***

Fark etmişsinizdir, resmi halkçılık üzerine...
Bizim yakın tarihimizde "halkçı" olmakla "halktan" olmak arasındaki farklar üzerine...
Yeni bir halkçılığın imkânları var mı, sorusu üzerine...
Kâh açık açık, kâh lafı dolandırarak yazmaya başladım ya...
Genç arkadaşımla sohbetimizin bu vurucu yanını sizlere de aktarmam şart oldu.
Çünkü çok temel bir "takıntı" ya, hatta temel bir "engel"e işaret ediyor.
Nedir o engel?
Halkı yoksulluktan ibaret saymak!
Yani, o çok derin sol yanılgı!
Yoksulları değil, alttan alta "yoksulluğu" seven solculuk yani!
***

Ne garip! Solla ilgisi falan pek yok ama Kılıçdaroğlu bile partisinin bürokratik kliğinden farkını göstermek istediğinde sürekli yoksulluktan ve yoksullardan dem vuruyor.
Ama sonrası gelmiyor.
İçi dolmuyor!
Halk yoksul! Doğru. Bazı kesimlerde yoksulluk gitgide derinleşiyor! Doğru!
Ama bardağı doldurmak için yokluk değil, "varlık" gerekir! Uzun sözün kısası, halkın maddi yoksulluğu kadar manevi zenginliğini de bileceksiniz!
Halkçılık 1930'lar, 1940'larda halkın "okul bilgisi"nden uzaklığını "cehalet" sanıyordu. Sonunda kafalarını duvara çarptılar. Şimdikiler de yoksulluğun ezdiği kitlelerin ruhunu, kültürünü, ufkunu da yoksul sanıyor!
Bu yanılgı nasıl sona erecek?
Tartışmaya değer!