Fenerbahçe, böylesine bir Şampiyonlar Ligi maçında, bu kadar kötü, bu kadar futboldan uzak bir Chelsea’yi, rüyasında bile görse inanmazdı. Ballack’ın kafa golü, Volkan’ın bakışları arasında kalemize Chelsea golü olarak takılırken, maçın henüz 4. dakikasını gösteriyordu. Böylesine ipe-sapa gelmez bir golün, savunmanın paylaşım hatasından kaynaklandığını söyleyebiliriz.

Bu kadar erken gelen gol, ‘Eyvah’ dedirtip, ‘Acaba farklı skor mu olacak’ diye endişelere sürükledi bizi. Ama gördük ki, gözümüzde büyüttüğümüz Chelsea, beklediğimiz tempolu futbolun sahibi olamadı. Ve sadece Ballack’ın attığı golü koruma yoluna gitti.

Fenerbahçe’yi bu maçta anlayamadım. 1-0 yenilsen de eleniyorsun, 7-8 gol yesen de aynısı olmayacak mıydı? Neden bu kadar pasif oynayıp pas hatası yaptılar, şaşkınlık içindeyim.

Fenerbahçe’nin net bir gol pozisyonu yok, çok top kaybı var. Ama Chelsea’nin de takımımızdan pek farkı yoktu. Maçın son çeyreğinde Gökhan Gönül’ün gollük şutunu Hillario çizgiden çıkarttı. Demek ki Fenerbahçe biraz hücum düşünseydi, zafer yazıları yazacaktık. Ama gördük ki Fenerbahçe hep maçın son zamanlarında gol atmayı düşünmeye başlıyor.

Yazık, günah... Bu Chelsea karşısında Fenerbahçe nasıl kazanamaz, nasıl yarı finale çıkamaz? Fener son çeyrekte varlık gösterip, geri kalan zamanda rakibinin atttığı kıytırık bir gole mahkum oluyor. Demek ki Fenerbahçe, kendi sahasında ürkek gözüken Chelsea kadar ürkek çıkmış sahayla...

Böylesine maçlarda iyi futbol elbette beklenmiyor. Bu maçlar skor maçıdır. Tabela maçıdır. İyi futbol kimin umurunda? Ben de iyi futbol bekleyen biri değildim. Ama en azından rakip kalede çoğalan, pozisyon üreten, kaçırdıklarının yanı sıra, araya bir gol sıkıştıran Fenerbahçe bekliyordum.

Olmadı mı? O zaman genelde tüm yazarlar ‘Buraya kadarmış’ diyecekler... O zaman ben de Lampard’ın golünden sonra beyaz mendil sallayıp, elim mahkum, ‘Buraya kadarmış’ diyerek yazımı noktalıyorum.