Erkek, aynı anda cömert, olgun, müşfik ve yiğit olmakta zorlanıyor.
Ya "erk" olarak yaşıyor ya da nereye ekleneceğini bilmeyen, uyumsuz, acıklı bir "ek" olarak...
Tabii dünya kıtlık dünyası!
Ne herkesi doyuracak kadar sevgi; ne de herkesi güçlü kılacak kadar erk (iktidar) var bu dünyada!
Üstelik işin gücün, örf âdetin, sevmenin sevişmenin de bereketi yok artık!
O yüzden işte...
Ekmek kuyruğunda kavgaya tutuşan açlar gibi birbirleriyle iktidar yarıştıran erkeklerin çoğunluğu yenilip düşüyor!
Kolay değil!
Zalim bir kavga bu.
Sözünü dik tutsan, özünü eğiyor; kimliğini şişirsen, penisini söndürüyor!
Bütün bunların acısı da ya kadınlardan ya da çocuklardan çıkartılıyor.
Hangi sosyal sınıf, kültür veya yaştan olursa olsun, bugün "erkek olmak" demek...
Hani nerdeyse...
Fırsat buldukça boş boş övünerek ya da içinde biriken şiddeti kadınların üzerine öğürerek yaşamak demek!
***
Çocukluğumuzu hatırlıyorum da...
Kızlar evcilik oynarken...
Bizler kahramanlık serüvenleri hayal ederek oynardık.
İyi bir dünya için savaşır ve kızları kötülerin elinden kurtarırdık. Adalet duygusuna ve insancıl şefkate yaslanırdı hayallerimiz.
Güzeldiler yani!
Sonra büyüdük.
"Erkek" olduk.
Biz büyürken dünya kirlendi.
Zamanla iyi bir dünya için mücadele yerine "iyi kazanç ve sağlıklı yaşam" için mücadeleyi öğrettiler.
Çocukluğumuzun serüvenciliği sosyal sınıfımıza göre çekti, büzüldü, söndü.
Kimimiz altına 4x4 çekip asfaltta sürmeyi, kimimiz yoksul yatağında bitmez tükenmez hayaller kurmayı serüvencilik yerine koydu.
Kızları kurtarmaya gelince...
O noktayı hiç açmayın!
Orada burada tecavüze uğramış, bedenleri paramparça edilmiş kadın cesetleri bulunduğunda anlıyorum ki, çocukluğun gerçekten masum bir yanı var!
Kızları bizim elimizden kim kurtaracak? İşte bunu hiç düşünmemiştik!