İlkokul birinci sınıfta söylemeye başladık bu andı her sabah. Bizden önce de söylenmişti, bizden sonra da... Kimse de tartışmazdı bunu; ta ki üç beş DTP’li gündeme getirene değin. Bu andın benzerleri dünyada, birçok ülkede, birçok sınıfta söylenir durur yıllar yılı.

Örneğin Amerika’da, her sabah minicik çocuklar, ellerini yüreklerinin üstüne koyar, her sınıfta duran bayrağa döner, and içer. Özünü ya da ırkını reddettiğini kimse düşünmez de söylemez de. Çünkü ırkı, rengi ne olursa olsun, ortak payda Amerikan Yurttaşlığıdır!

Kanada’daysa her sabah sınıfta, önce Kanada ardından da İngiltere ulusal (Tanrı Kraliçeyi Korusun) marşını söyler çocuklar. Bu örnekleri çoğaltmak mümkün tabi...

Bizim andımız 1933 yı
lına dayanır. Öncesinde böyle and içmek falan yok. Milli Eğitim Bakanı Dr. Reşit Galip 23 Nisan 1933’de, çocuklarla konuştuktan sonra andı yazmış, Afet İnan’ın eline tutuşturmuş. Atatürk’ün de onayıyla 10 Mayıs 1933’den bu yana, çocuklar güne “Türküm, doğruyum” diyerek başlıyor...

O yıllarda devlete ve öndere bağlılık yemini, Avrupa’da iyice yaygınlaşmış
tı. Örneğin Almanya ve İtalya’da, düzene olduğu kadar öndere de bağlı çocuklar yetiştirmek çok önemliydi. Bundan yola çıkarak Türkiye’de de böyle olduğunu yani bu andın kökeninde tek parti düzeni ve Atatürk’e bağlılık düşüncesinin yattığını söylemek doğru değildir. Örneğin “büyükleri saymak, küçükleri korumak” gibi kavramlar yoktur faşist yeminlerde. Nazi Almanyası ve Faşist İtalya’da yemin Hitler ve Mussolini’ye yöneliktir, onlar uğruna ölümü göze almaya değin uzanır. Kaldı ki Atatürk 1937 yılında, CHP Genel Sekreteri Recep Peker’in, TBMM’nin üstünde bir Faşist Konsey kurulmasını içeren önergesini şiddetle reddetmiş ve Peker’i herkesin ortasında azarlamıştı. Atatürk ne Hitler ne de Mussolini’dir; bu benzetmeyi yapmak en hafifinden ayıptır!

Laf aramızda, artık bu and kalksa da olur kalkmasa da. Abdullah Öcalan da çocukken, her sabah ayağa dikilip Türküm, doğruyum diye başlamıyorlar mıydı güne? Ee; başlıyordu da ne oldu?