Fenerbahçe'nin şampiyonluğu kutladığı akşam bazı TV kanalları bir yıl öncesinin görüntülerini ekrana getirdiler.
O görüntülerde...
Şampiyonluğun kaybedildiği anlaşıldıktan hemen sonra taraftarlar stadın önünde toplanmış Aziz Yıldırım ve yönetimi istifaya davet ediyorlardı.
Yüzler öfkeyle gerilmişti, yumruklar havadaydı. Polisler öfkeli kalabalığı dağıtmakta zorlanıyordu.
Belli ki, kimse "nihayetinde şampiyonluğu son saniyeye kadar kovalamışız, bu apaçık bir başarıdır!" diye düşünmüyordu.
Aynı kişiler geçtiğimiz pazartesi akşamı statta Başkan ve arkadaşlarını coşkuyla alkışlayanlar arasındaydı.
Bilmiyorum, geçen yıl stadı harap edecek kadar öfkeli oldukları hiç akıllarından geçti mi?
Artık durup düşünmenin zamanı geldi bence.
Şu çok sevdiğimiz futbol...
Bize azıcık da olsa zihin açıklığı ve gönül ferahlığı kazandırmayacaksa...
Öfke ve sevinç nöbetlerinden bir adım öteye gidemeyeceksek...
Bu kadar şamatanın ne anlamı var?
***

Bir de günlerdir medyaya hakim olan yalancı teselli rüzgârı var.
Yok efendim, aslında bu sezon iki şampiyon çıkarmış! Bu sezonun ikincisi yokmuş, iki birincisi varmış!
Doğru! En güzel, en insani şey tesellidir.
Kalbin tatmini tesellidir.
Ama insanlara önce üzüntülerini hakkıyla idrak etme imkânı tanımak gerekmez mi?
Kaldı ki, bu laflar teselli sözü değil; kandırmaca!
Bunları dinlemek hiçbir Trabzonsporlu'nun acısını hafifletmiyor; daha derinden canını yakıyor.
Üstelik kupayı kaldırıp adını tarihe şampiyon diye yazdıran Fenerbahçe'ye de ayıp bu söylemler!
***

Artık itiraf etmeliyim ki...
Futbolu yönetenlerle futbolla yönetilenlerin arasındaki uçurum gitgide açılıyor.
Nasıl mı? Şöyle...
Futbolu yönetenler her şeyi akıllarını kullanarak kurguluyor.
Futbolla yönetilenler ise yavaş yavaş akıllarını yitiriyor. Medya da taraftar denilen kitlenin bir tür "sarhoşluk" içinde yaşaması için elinden geleni yapıyor.
Tatsız bu tablo; bu gidiş çok tatsız!