Gazeteleri mütalaamı henüz tamamlamıştım ki beklediğim telefon geldi. “Nihayet yazmışsın tezimi” diyen dostum, sözlerini, “Umur Talu’nun yazısı da Katar üzerine” diye tamamladı.

Sanki medyada meydana gelen gelişmeleri aktardığım dünkü Kulis ‘Katar üzerine’ sayılırmış gibi...

Yazımda Arapça ve İngilizce (bu arada başka dillerde de) haber kanalları bulunan ‘El-Cezire’ televizyonunun Türkiye macerasına değinmiştim. Katarlı sermayedarlarla kaderini birleştirmiş Türk ortak durduk yere istifa etmişti. Vesile bu ya, ben de dostumun, aylardan beri başımın etini yediği “El-Cezire-Türk sıkıntılı bir proje; yaptıkları harcamalara kanma, yayına başlamayacaklar” tezini hatırlattım.

Dostumun tezi özetle şu: “Arapça ve İngilizce kanalları bayağı ağır isimler transfer edilerek yayına başlamıştı; EC-Türk aynı yoldan gitmiyor; Katarlılar sıradan işe isimlerini vermez; sonunda vazgeçecekler...”

Türk ortağın ayrılışını yolun sonuna yaklaşmak olarak görüyor dostum.

Hayatımda Katar’a bir kez gittim, ama ne gidiş: Ülkenin bayağı lüks havayollarının ilk koltuğunda seyahat ederek... Pasaportuma şöyle bir göz atıp “Geç” demişti Katarlı gümrük görevlisi... Uçağın kapısından beni alan mihmandar kocaman bir limuzinle kent dışındaki bir otele götürmüştü... O otelde iki gece kaldım, ülkenin başka hiçbir yerini görmeden aynı göğüs kabartan ve “Ben neymişim, vay be!” dedirten muameleyle geri gönderildim...

Vesile, Katar Şeyhi’nin eşinin himayelerinde çalışmalarına başlayan bir merkezdi; ‘Basın Özgürlüğü Merkezi’... Bazısı eski başbakan ve bakan, bazısı medya patronu ve kıdemli gazeteci olmak üzere dünyanın değişik ülkelerinden tanınmış simaları biraraya getirmişlerdi. Merkez’in başında ülkesinde iyi tanınan bir Fransız gazeteci vardı.

Merkez’in danışma kurulunun üyeleriyle İslâm Dünyası’nda ve Batı’da basının sorunları üzerinde konuşur, otoriter rejimlere sahip Arap Dünyası’nda gazeteciliğin ne kadar zor olduğuyla ilgili öyküler dinlerken, “Katar sanki farklı mı?” sorusu aklıma gelmişti. Son etkinlik olarak bizleri Katarlı gazetecilerin karşısına çıkardıklarında cevabını öğrendim o sorunun: Sorunlu bir medya düzeni vardı Katar’ın da; buna karşılık Katarlı gazeteciler sorunlarını kameralar önünde açıkça tartışabilecek cesarete sahipti.

Birkaç ayda bir toplanma sözüyle ülkelerimize döndük, ancak Merkez’de meydana gelen iç çekişmeler yüzünden bir daha biraraya gelemedik. Zaman zaman “Merak etmeyin, kendimize yeniden çeki düzen veriyoruz; sizleri yine çağıracağız” haberi ulaşıyor, ama önceliğini İslâm Dünyası’nda gazeteciliğin kalitesini yükseltmeye ve özgürlük kanallarını zorlamaya veren ‘Doha Merkezi’ bir proje halinde kalıverdi...

Katar Şeyhi’nin eşi Şeyha Mozah bin Nasser Al-Missned’in himayelerinde olduğu ve ilk etkinlik için dünyanın parası harcandığı halde...

‘El-Cezire-Türk’ konusunda adımların atıldığı döneme rastlıyor katıldığım etkinlik... Şeyh ile Şeyha’nın, heyetin onuruna verdikleri akşam yemeğinde, beni bir kenara çekip Türkiye ve liderleri hakkında olağanüstü olumlu sözler sarf ettiklerini hatırlıyorum.

Umur Talu dün bir Arap profesörün Katar ile Türkiye ilişkilerine dair görüşlerini aktarmış. Bölgesel ittifakların yeniden düzenlendiğini, Türkiye ile Katar’ın Suudi Arabistan ve Körfez ülkeleriyle birlikte bir cephe oluşturduklarını, İran, Suriye, Hizbullah ve bir takım İslâmi hareketlerin diğer cephede buluştuklarını söylemiş Prof. Ahmed Musalli... “Dikkat edin, Türkiye veya Katar İsrail’i suçlamayı kesti; İsrail meselesi artık tâli, önemi yok” da demiş...

Acaba?

Katar’la Türkiye arasındaki bağların eskisi kadar güçlü olduğundan kuşkuluyum. El-Cezire Arapça ve İngilizce kanallarında Ankara’yı mutsuz eden pek çok haber yayımladı. El-Cezire’nin Türkçe yayınlarının gecikmesi -belki hiçbir zaman yayına geçmeyeceği- biraz da bu yüzden... Katar’a son zamanlarda bayağı soğuk davranıyor Ankara...

Yeniden aradım dostumu, düşüncelerimi aktardım. “Haklı olabilirsin, ama Prof. Musalli’nin tezini de yabana atma” dedi.