Mehmet Âkif, Balkan Savaşı’nın yıkımlarını derinden hisseden Osmanlı ülkesinde “Ben ki Arnavudum!” diyerek söze girer.

Tam yüz yıl önce Mehmet Âkif neden böyle konuşmaya ihtiyaç hissetmiştir? Soy, kabile taassubundan külliyen berî olduğu hâlde neden babasından, babasının soyundan bahsetmiştir?

Arnavut ırkçıları Sırplarla işbirliği yaparak Osmanlıya karşı istiklâllerini ilân ettikleri için… Balkan Harbi, tam mânasıyla bir müslüman-Türk soykırımı ve tehciri ile neticelenmiştir. Mehmet Âkif Fâtih Kürsüsünde şiirinde Kosova’dan söz ederken, Sırpların soykırımı nüfus dengesini sağlamak için yaptığının altını çizer.

Esas mesele bu zaten! Balkanlardaki müslüman nüfusun sürülerek veya öldürülerek yok edilmesi! Elbette Kosova’da katliamdan nasibini alanların çoğu Arnavut asıllı müslümanlardı! Fakat, onların kavimdaşları kendilerini katleden Sırplar’la işbirliği içinde idi!

İşte etnikçilik bu, ırkçılık bu! On metre ötesini görememek!

Balkan Harbi’nden sonra Balkanlar ne oldu? Arnavutlar gerçekten rahata, refaha, istikrara kavuştu mu?

Osmanlıdan bağımsızlaşan Arnavutluk Avusturya’nın ve İtalya’nın kontrolüne girdi. Büyük çoğunluğun dini olan İslâmı zayıflatıcı hamlelerle karşı karşıya kaldı. Daha sonra Enver Hoca adlı diktatör Arnavutluğun başına geçti. Onun sayesinde Avrupa’nın tek müslüman ülkesi olabilecek Arnavutluk, en katı İslâm düşmanı, en katı komünist bir ülke oldu.

Bu Batı’nın da işine geldi. “Avrupa’da bir müslüman ülke!” Bu tahammül edilemez bir durumdu! Arnavutluk şimdiki de benzer bir yoldan gidiyor. Filistin Devleti’nin Birleşmiş Milletler’e kabulü meselesinde Filistin’in asıl sahibi mazlum müslümanların yanında saf tutamadı Arnavutluk!

Arnavutluk böyle, ya arnavutlar? Arnavutluk bütün arnavutları bünyesinde bulunduran bir ülke değil. Kosova’da çoğunluğu, Makedonya’da büyük azınlığı teşkil ediyorlar.

Kosova ABD ve Avrupa’nın el vermesi ile bağımsızlaştı. Elbette bunu Türkiye de destekledi. Balkanlarda Arnavut çoğunluklu bir ülke daha ortaya çıktı. İki ülkenin birleşmesi mümkün mü? Stratejik bir bölge olan Balkanlarda çok da mümkün görünmüyor. Avrupa-ABD Sırp bütünlüğünü parçaladıktan sonra arnavutları bütünleştirmek gibi bir yola gireceğe benzemiyor.

100 yıl önce Arnavutlar Osmanlı’ya bağlılık gösterse idi, tarih böyle yazılmayacaktı. Etnikçilik şaha kalktı, hem Balkanlar hem Arnavutlar tarümar oldu.

Yüz yıl sonra, Ortadoğu’da Balkanlaşma emareleri görülüyor. Irak parçalanmaya doğru itiliyor. Suriye krizi uzuyor, habire etnikçi yaklaşımlar körükleniyor. Türkiye’de ayrılıkçılık büyük müşterekleri görmezden gelip küçük farkları büyüten bir tavırla köpürtülüyor. Ayrılıkçı ve teröre endeksli partinin dindar kürtlerden rey aldığı iddiaları ortaya atılıyor.

Gerçekten öyle mi?

Bunu kesin olarak bilemiyoruz. Fakat, Mehmet Âkif gibi, ortaya atılıp “ben de Kürdüm, fakat bu tuttuğunuz yol yanlış” diyen, ayrılıkçıların “kaltabanlık”larını haykıran güçlü bir entelektüel ses çıkmıyor. Bu en fazla “islâmcı” nitelemesiyle anılan şahsiyetler arasından çıkabilir. Düne kadar islâmcılığı dilinden düşürmeyen, türkleri peşinen ırkçılıkla suçlayan biri gitti etnikçi-terör bağlantılı partiye kapılandı. Eğer bu bir gösterge ise, dindar kürtlerin ne dini, ne de aklı seçtiklerini gösteriyor.

Öte yandan Kürt olmayan “islâmcılar” da, dinin toplum kavrayışı ve müştereklik üzerinden değil, her Allah’ın günü reddiye yazdıkları “ulus-devlet” kavramı üzerinden kürtçülere destek verir bir konuma yerleşiyor.

Kürtlerin Mehmed Âkif’i yok. Belki de kürtlerin içinden yakın dönemde Mehmet Âkif çapında bir edebiyatçı çıkmadığından yok. Bediüzzaman’dan bu yana kavrayış itibarıyla ufku geniş, iman noktasından kavi, güçlü bir şahsiyet ortalıkta görünmüyor. Bediüzzaman’ın ise bu konudaki tutumunun Mehmet Âkif’den farklı olmadığını biliyoruz.

Dünya sistemi Kürtlere “Büyük ve müstakil Kürdistan” fırsatı verir mi? “Büyük Arnavutluk” kadar bile şansı yok bu düşüncenin. Onların siyaseti etnikleştirme ve bu yolla çatışmaları körükleme. “Parçala hükmet” şiarı yeni icad edilmedi ki…