İnsan bir başkasını severse, yalansız sever çoğu zaman. Fakat insanın kendini yalansız sevmesi git gide zorlaşıyor. 

En yaygın sevme biçimi... Sevmezsen katlanamayacak kadar zor bir durum ortaya çıkacağını bildiğin için sevmek! Peki bu gerçekten sevmek mi? 

Yalnızlık... Senden eski, benden biri. 

Biliyorum canın sıkılıyor. Hep canın sıkılıyor. Çünkü sana neden "buralarda" olduğunu, dünyada ne aradığınıunutturmuşlar! Ve ne yapsan ne etsen yine de hatırlamakta zorlanıyorsun. 

Doğruyu söyleyin, herkesin alarmla uyandığı bir dünyanın güne iyi başlaması mümkün mü?

Gelecek biz onu düşünmekten vazgeçtiğimiz zaman geliyor. O yüzden her şey aniden oldu sanıyoruz. 

Modern zamanlar... Cesur (korkusuz ve atılgan) olmamız gerekiyordu. Kalktık, cüretkâr (saygısız ve saldırgan) olduk. 

Modern zamanlar... Tehlikeleri göze almamız gerekiyordu. Kalktık, iyi fiyata risk satın aldık! 

Modern zamanlar... Özgür bireyler olacaktık. Ama öyle bir yol seçtik ki, zihni medya tarafından teslim alınmış, bankalara borçlandırılmış, risklerle korkutulup güvenlik sektörüne yem edilmiş insanlar olarak özgürlük hayallerimiz büyüdü, özgürlüklerimiz küçüldükçe küçüldü.

Kusmak, bazen basbayağı içini dökmektir. 

Yine gevezeliğin tuttu! Biliyorum, ne zaman düşündüklerini kendine saklama ihtiyacı hissetsen; ne zaman dili bir zırh gibi üzerine kuşansan, hiç durmaksızın konuşursun! 

"Âşıktım" diyor. Aşk, geçmişten kalma donuk bir fotoğraf karesi onun için! Poz vermiş ve iyi çıkmış. Ama hepi topu o kadar! 
(NOT: Düzenli okurlarım, fark etmişlerdir. Yukarıdakiler eski notlarımın yeniden elden geçirilmiş halleri... 2011-2013 yıllarından kalmalar. Hatırlayalım istedim.)