Düşündüm….onu nasıl tarif edeyim, nasıl anlatayım diye…Tanıyanları çok ama tanımayanlar da vardır diye. Bir kişiyi bir cümle ile nasıl tanımlarsınız, mü’min olmasının ötesinde. Düşündüm. Başlıktaki tamlama düştü onu düşününce aklıma. Bir asil ruha sahipti Binnaz Tuğ Teyze. Bizim Teyzemizdi ama birçokları için yol gösterici bir kişiydi. Annemin olmayan ablası, sırdaşı, mentörüydü, Binnaz Teyze. Babamın da ablasıydı adeta, onların vesilesiyle annemle tanışmış, hayata adım atmışlardı, yıllar önce. Manevi bir aile bağı vardı sanki aileler arasında. Bizim uzun yıllar gurbette yaşadığımız dönemde, iki eski dost, annemle Binnaz Teyze hasretlik çekerlerdi. En çok da belki dertleşmelerini özlerlerdi… Kardeş olsa, bu kadar mı benzeşir, anlaşırlardı…

Binnaz Teyze herkesin ablası, teyzesi idi. İstanbul’da başını örten kadınların sayısının bir elin parmaklarını geçmediği yıllarda, annem gibi birçok genç kıza ablalık etmiş, hakkı geçmiş bir müslümandı Binnaz Teyze. Bilgisi, zarafeti, nezaketi, güleryüzlülüğü ve kıyafetlerindeki şıklığı ile herkese örnek teşkil ederdi. Birçoklarının tesettüre girmesine de vesile olmuş bir kıymetti aynı zamanda. Müslüman kadınlara zulmedildiği dönemlerde onlara kol kanat geren bir mücahideydi. Onu da Hakk’a uğurladık bu sonbahar haftasında… Yağmur eşliğinde ebedi istirahatgahına uğurladık. Dünyanın ne boş ve bir oyundan ibaret olduğunu bir daha hatırladık, bu sefer Binnaz Teyzenin vesilesiyle hatırladık.

Biz onu nezaketi, güler yüzü, mütevazı duruşu, misafirperverliği ve her daim bir mü’mine yakışır ümitvar haliyle hatırlayacağız. Güzel evlatlar, torunlar kazandırdı bu ümmete. Uzun yıllardır çektiği rahatsızlık, son zamanlarda onu halsiz bırakmış, ama o kendini hiç bırakmamıştı. Bir ömrü Hak yolunda geçirdi, biz şahidiz. Rabbim de onu razı olduklarının arasına alsın, dua ederiz…

Kabri pür nur, mekanı cennet olsun. Rabbim geride kalanlara sabır versin. Entum lena selef ve inna inşaallahü bikum lahikun.