Yeni yılın ilk günü hoş, eğlenceli geçerse bütün yıl da öyle geçermiş diye tuhaf inançlar uyduruyorlar ya hani...
Tamam, öyle olsun!
Çünkü benim yeni yılımın ilk saatleri yıllarca "Hürriyet'in beyni" olan pop sosyologun yazısını okuyarak başladı.
Şans işte!
Ama doğrusu bayağı eğlenceliydi.
Artık yılım nasıl geçer, bilemiyorum. 

***
Olay şu...
Kırmızı rujlu, beyaz tenli muzip bir hanım yazarımıza hafif dalgacı bir edayla "Ben beyaz bir Türk'üm" demiş.
O da birden "beyaz Türk" kavramını ne kadar sevdiğini hatırlamış. Meğer kavramın içinde "hoş bir aidiyet ve bağlılık duygusu buluyor"muş.
Aklıma Ku Klux Klan'ın liderlerinden birinin ettiği söz geldi: "Biz zencilerden nefret etmiyoruz, sadece beyazları daha çok seviyoruz."
Yazarımızdaki coşku sular seller gibi...
Beyaz, esmer, zenci, "kendini ak gören" veya bütün renklerden azade sayan "kardeşleri"nin yeni yılını kutluyor.
Hızını alamıyor; kutlama listesine Sünnileri, Alevileri, Türkleri, Kürtleri, hatta tatil kasabalarımıza yerleşip kendine bir hayat kuran Alman, İngiliz kardeşlerini de ekliyor. 
***
Nihayetinde bizim mahalledeki ilkokul çocuğu bile "beyaz Türk" dediğinde aklından toplumsal renkler yelpazesi geçmiyor.
O çocuk bile biliyor ki, "Beyaz Türk" bir benzetme. Kendini "zenci"lerin varlığı üzerinden tarif eden; ülke yönetimini sadece kendine hak gören bir tipi anlatıyor. 
"Beyazlık" seçkinciliktir, ayrımcılıktır, zaman zaman basbayağı ırkçılıktır.
Yazarımız bunu bilmiyor mu, biliyor da...
Kafasındaki "tilkilik"ler bitmiyor.
Derdi, bir yandan bu kavramı sık kullananlarla kafa bulmak, bir yandan da doğrudan kavramın kendisini etkisizleştirmek.
Allah şifa versin, işin içinde biraz hezeyan da var galiba!
Yazının bir yerinde pek yukarılardan sesleniyor: "Burada unutup da sayamadığım kardeşlerim, ben unuttuysam, siz gocunmayın. Ekleyin siz de adınızı bu rengârenk listeye..." 
Gel de gülme! 
Fakat galiba pop sosyolog esasında okurlarını sersemleştirdiğini fark edemiyor.
Onlar da buna dünden razılar zaten!