Marallar oymağında bir ceylanla oturup ağlayan şairin hikâyesini bilir misiniz? Geçmiş aşk çağlarından bir hikâye veya Mecnun’un, İbrahim Edhem Hazretlerinin başından geçen menkıbelerden biri değil, şimdiki zamanda yaşayan bir şairin hayâlde fakat mânevî olarak yüreğini kanata kanata yaşadığı, sonra mısralara döküp inşirah bulduğu bir ceylan aşkının hikâyesidir bu. Şair Hasan Ejderha’nın “Marallar Oymağında Bir Ceylanla Oturup Ağlamak” şiirini okuyunca içime doğan hayâller kelimeler döküldü…

“Çok göresim geldi ay ceylan seni”, diyecekti şair. Hıçkırarak ürkek ceylanın boynuna sarılacak, elleriyle zarif yüzünü okşayacak, yüreğinden sâdır olan gözyaşları, ceylanın sabî yüzüne damlayacaktı. Ürkek ceylanın lâl olan bakışlarındaki mâna, şairin yaralı yüreğini daha da kanatacak ve "vururlar, vururlar seni âh ceylan!" diye ağlayacaktı. Sonra yüreği yanında olmayan zâlim insanları hançeresinden çıkan mısralarla kahredecekti.

ŞAİRİN, MARALLAR YURDUNA GİTMEK İÇİN HAZIRLIK YAPMASI

İnsanların kıyıcılığından kaçarak marallar oymağının konuğu olacaktı şair. Kirli çağın kirletemediği yeşil vâdinin ovalarında yaşıyordu marallar oymağı. Rüyalarına giren marallar oymağındaki bir ceylana gitmeye karar vermişti. Söyleşecekti ceylanla. Kirlenmemişliğe ve pak kalpliliğe dair hemhâl olacaktı. Ceylanları katleden insanlara duyduğu öfkesini atlatmak için marallar oymağına gönlünce teslim olacaktı.

Yaratılmışlar arasında kötülük düşüncesinden masun olan marallar oymağının varlığını atalarından dinlemişti. Yeryüzünde kötülüklerin işlenmediği âsude mekânlar olan mor dağların ardındaki sahralarda fıtratlarındaki safiyetiyle zâlim insanoğlundan ayrı bir başına marallar oymağı yaşıyordu. İnsanoğluna merhamet duygusunu hatırlatan marallar ve ceylanlara karşı savaş açan kötülerden kaçarak alıp başını gidecekti şair. 

ŞAİRİN MARALLAR OYMAĞINA KONUK OLMASI

Ezilen her yüreği, yok edilen merhamet hissini, marallar oymağındaki bir ceylana anlatmak için gönül tâlim yapıyordu. Yürek yakıcı işler, güzellikleri katledici çirkinlikler şairin yüreğine bir topak gibi oturuyordu. Bu yüzden kirli insan medeniyetlerinin dokunamadığı uzak dağların sonundaki çöllerde masumiyet ve güzellik timsâli olan ceylanların yaşadığı marallar oymağına sığınacaktı. Görklü bir hayat süren maralların hayatına katacaktı şair yüreğini. Irmaklardan su içecekti ceylanlarla.

Şairin boynunda vebaldi kirli çağın insanları. Marallar oymağına savaş açmış, kötülükler etmişti kıyıcı ve aşksız insanlar. Bundan dolayı şairin yüreği merhametle kabarmış ve marallar oymağının yurduna gitmeye karar vermişti.       

Yeryüzünde iyilik ve güzelliğin marallar oymağında var olduğuna inanıyordu. Göklere bakan ulu ormanların ovalarında kötülüğü bilmeden yaşayan, sevginin ve paylaşmanın her dem yürürlükte olduğu marallar oymağına kuşlar götürecekti şairi.

MARALLAR OYMAĞININ, ŞAİRİ DİNLEMEK İÇİN SAF TUTMASI

Gidecekti şair; bir ceylanla oturup söyleşecekti yürekten; bezm-i elest’te verilen mukaddes sözün üstüne ağlaşacaklardı karşılıklı. Kalbini ceylanla arıtacaktı. Rüyalarını anlatacaktı. Şiirlerini okuyacaktı hüzünlü sesiyle. Marallar oymağı, şairi dinlemek üzere saf tutacaklardı ürkek ve zarif duruşlarıyla.     

Bir zamanlar ceylan derisi kaplı kitaplar aşkı üstüne yazmış olduğu "Biz ceylan derisi kitapları kokladık" şiiri yüzünden kendini helâk etmiş, kırk kere nâdim olmuştu şair. Şimdi ceylanlardan af dilemek için yürek tâlimi yapıyordu.

Yüreğini kanatan her şeyi marallar oymağındaki bir ceylana anlatacaktı şair. Diz çökecekti ceylanın önünde; “Kaçma ürkek sultan, zarif sultan” diyecek; “hasret kokan şiirlerimle geldim sana, ay ceylan” diye gözlerine bakıp ağlayacaktı. Ceylanın ürkek ve sabî gözlerinden boşandıkça gözyaşları, şair tutamayacaktı kendini, hıçkırarak ağlayacaktı: “Ay ceylan, yüreğimle geldim sana, kötülerden kaçıp senin cemâlinde aşk bulmağa geldim” diyecekti. “Yüreğimi kavî kılmaya, pak kalpli aşklarda pişmeye geldim / sende beni bulmak için sana geldim ürkek sultan, zarif sultan” diyecekti. Sonra marallar oymağı ile söyleşi yapacak, “Özü Kirlenmemiş Yaratılmışlar Üstüne” şiirler okuyacaktı.

ŞAİRİN, MARAL ANA EFSANESİNİ ANLATMASI

Böyle bir kutlu hicrete hazırlanıyordu şair. Pak kalpli bir ceylanla oturup ağlaşmak için yüreğini ve şiirlerini topluyordu. Her bir derdini sayıp dökecekti; “Kaçma ürkek sultan, zarif sultan, yüce aşkları, bozulmamış fıtratları bulamadığım yeryüzü medeniyetlerinden kaçıp, sana geldim” diye yalvaracaktı. Af dileyecek, insanlar adına dostluklarını talep edecekti. Kardeşliklerinin sembolü olarak onlara Ana Maral Efsanesi’ni anlatacaktı:

Düşman kabile tarafından bütün efradı yok edilmiş bir kabileye mensup her şeyden habersiz çıkıp gelen bir kızla bir oğlanın yaşadıklarını gören düşmanlar onları da tam öldürmeye karar verirken, Maralların ulularından Ana Maral çıkıp gelerek çocukların serbest bırakılmasını ister. Düşman kabile reisi: “Ne yapacaksın bunları?” diye sorar. “İnsanlar ikiz yavrumu öldürdü, bu çocukları evlat edeceğim, bunları emzirmek istiyorum.”

Düşman kabile reisi: “İyi düşündün mü? İnsan yavruları bunlar, büyüdükleri zaman senin yavrularını yine öldürürler.” Maral Ana: “Hayır, büyüyünce benim maral yavrularımı öldürmezler, onların anaları olacağım, onlar da benim çocuklarım olacak, insan öz kardeşlerini öldürür mü? Onları kimsenin bulamayacağı uzak bir ülkeye götüreceğim, serbest bırakın bu çocukları, memelerim dopdolu, sütüm öldürülen yavrularım için ağlıyor.”

Maral Ana çocukları yanına alır ve şöyle der: “Ben sizin ananızım, siz de benim çocuklarımsınız, sizi ormanla örtülü uzak karlı dağların koynundaki Isık Göl denilen yere götüreceğim, orada barış içinde binlerce yıl yaşayın, soyunuz, nesliniz çoğalsın, sizden gelenler ana dilini hiç unutmasınlar, analarının, babalarının diliyle konuşmaktan zevk alsınlar, ben gelecek zamanlarda hep sizinle olacağım.”   

PEYGAMBER EFENDİMİZ’İN ANA GEYİĞİ KÂFİRLERDEN KURTARMASI

Marallar oymağı ve ceylanlar, kirli çağın yaratılmışlarından işitmedikleri bu kutlu efsaneyi anlatan şairi yurtlarına konuk edecekler ve Peygamber Efendimiz’den sonra yeryüzünde insanoğluna açmadıkları yüreklerini açacaklardı şaire. Sonra Marallar oymağının bir büyüğü, Peygamber Efendimiz’in maralların yaşlı atalarından bir ana geyiği kâfirlerden kurtarışını ve kefil oluşunu anlatacaktı şaire:  

Kâfirler, İslâm Peygamberinin, peygamberliğini âyan etmesini, mucize göstermesini istemek üzere huzura gelirler. İslâm Peygamberi, bir kâfir atının eyerine bağlı, iki gözü iki çeşme bir ana geyiği görüp “Şu geyiği çözün, benim peygamberliğimi açıklasın” buyururlar. Kâfirlerin reisi, “Biz o geyiği ne hallerde yakaladık, bırakalım da kaçsın mı?” der. Efendimiz, “Kaçarsa yerine beni tutun” diye buyururlar ve geyiği çözdürmeye râzı ederler.

YAVRU GEYİKLERİN İSLÂM PEYGAMBERİNİ GÖRMEK İSTEMESİ

Serbest kalan ana geyik, Allah tarafından dile gelerek İslâm Peygamberinin peygamberliğine şahâdet eder: “Yâ Mustafa, bir kara yüzlüyüm, çok cefa gördüm, Çin diyârından kardaşımı aramaya gelmiş bir garibim, Mekke dağlarına gelip kuzuladım, iki kuzucağım oldu, gizledim. Kuzularımı emzirmek için otlamaya çıkmıştım, bu kâfirler benim çevre yanımı sarıp avladılar, mecalim yoktu, kaçamadım. Bana şimdi bir gün doğdu, dağda bıraktığım yavrularımı ne yapayım, dişleri bitmemişti ki otlayalar. Yâ Resûlullah, yavrularıma ulaşayım, onları emzirip doyurayım, durumumdan haberdar edeyim” der.

İslâm Peygamberinin kefaleti ile ana geyiğe belli bir süre için izin verilir. Ana geyik ise yavrularına ulaşır, başından geçenleri bir bir anlatır. Bunu üzerine yavru geyikler ana geyiği analarını emmeden önce İslâm Peygamberini görmek istediklerini söylerler.

Bu sırada art niyetli kâfirler, verilen süre içerisinde ana geyik gelmesin de İslâm Peygamberi sözünden yalan çıksın diye gizlice tuzak kurarlar. Bunun üzerine Cebrail Aleyhisselâm, Allah tarafından görevlendirilerek tuzağa düşen geyiği tuzağıyla beraber alıp İslâm Peygamberinin huzuruna getirir. Kâfirler yaptıklarından mahcup olup imana gelirler ve ana geyik de muradına erer.

AH MARALLAR OYMAĞI, AY CEYLAN!

Dostluğu pekiştiren bu menkıbeyi dinledikten sonra yüreği kavîleşen şair, “Âh marallar oymağı, ay ceylan! İyiler var, kötüler var. Ben iyi ve görklü insanların yüreği adına geldim sizlere. Yeryüzünün gökyüzüne bakan gözü Isık Göl yamaçlarından Anadolu’nun boz yeşil dağlarına kadar saf fıtrat ve güzellik üzere süren hayat hikâyenizi dinledim büyüklerimden” diyerek tarihten bir hâdise anlatacaktı Marallar oymağına:

GAZNE SULTANININ YAVRU CEYLANI BIRAKMASI

Zamanın Gazne hükümdarlarından Emir Sebüktegin bir savaşta yenilgiye uğrar ve gönlü viran, kalbi yaralı bir vaziyette yalnız başına Gazne’ye dönerken yolunun üzerinde yavrusuyla oynaşmakta olan bir ceylan peydâ olur. Okunu gerip tam fırlatacağı sırada acıdığı için vazgeçip yavru ceylanı canlı yakalar. Yoluna devam etmesine rağmen ana ceylan, hükümdarı takip ederek feryat eder. Hükümdar, ana ceylanın yürek parçalayıcı hâlinden dolayı gözlerinden yaş döke döke yavru ceylanı bırakır. O günden sonra hükümdarın başındaki kara bulutlar dağılır ve her tuttuğu altın olur.

Daha sonra aynı hükümdarın kudretli ve gaddar oğlu Sultan Mahmud, omuzundaki iflâh olmaz ağrıdan dolayı kasavetini dağıtmak üzere aynı yerde ceylan avına çıkar. Bir ana ceylan ve yavrusu ile karşılaşır. Ayakları küçücük, gözleri kocaman yavru ceylanı yakalayıp kucağına alır, fakat ana ceylanın kımıldamadan durup titreyerek beklediğini gören Gazne Sultanı babasının başından geçen kutlu ceylan hâdisesini hatırlar ve yavru ceylanı serbest bırakır. O an Gazne Sultanının vücudunu ilâhî bir titreme ve kalbini ilâhî bir heyecan sarar. Sonra yüreğinden ılık bir şeyler akıp geçer. Sağ omuzundaki ağrı yok olur ve gözlerine karanlık gözüken âlem birden parlamaya başlar.

ŞAİR VE MARALLAR OYMAĞININ AĞLAMASI

Bu söyleşiden sonra şair oturup ağlayacaktı. İyilikler, güzellikler ve yüce aşklar üstüne konuşacaktı ceylanla: “Kaçma ay ceylan, göğe eren, dört yanı harlı ateş olmuş aşkımla geldim sana” diyecekti. Şairin gözyaşları marallar yurdunu hüzne boğacaktı. Şairin yaralı yüreğine dayanamayan ceylan da ağlayacaktı. Sonra bütün marallar oymağı ağlayacaktı.

O şair ki yüreğinde kuş, çocuk ve ceylanlar yuva yapmıştı. Kuşlar, çocuklar ve ceylanlar için, “Sevgim ve merhametim o kadar kuşatıcı, kudretli ve bol olsun ki hiçbir kötülük onlara uğramasın” diyecekti bütün şiirlerinde.