Hatırlıyorum, yıllar önce "haydi sallanma, bitir artık okulunu!" diye çıkışmıştım...

"Bitirmem lazım ama psikolojim bozuk" diye yakınmıştı.
Aradan yıllar geçti...
Geçen gün karşılaştık.
Hayatının nasıl sorunlar yumağı haline geldiğini anlamak için onu beş dakika dinlemek yeterdi.
Dost bildiklerinin tamamı foslamış, akraba diye güvendikleri kazık üzerine kazık atmıştı.
İş tercihi giderek bir köleliğe dönüşmek üzereydi.
Çok belliydi ki, böyle giderse, pek yakında eşi ve çocuğuyla da arası açılacaktı.
"Kopar" dedim; "bu hayat tarzıyla bağlarını kopar; iyi insanlarla ilişki kur ve ekonomik durumun henüz bozulmamışken bir başka işin planını yapıp harekete geç!"
Dışarıdan böyle konuşmak kolay tabii. Fakat şimdilik elimden başkası gelmezdi.
Nasıl karşılık verdiğini tahmin edersiniz...
"Çok haklısın! Hele bir psikolojim düzelsin, dediklerini yapacağım." 
Ne yalan söyleyeyim, "Be çocuk! Psikolojin zaten bu yüzden bozuk" falan deyip konuşmayı uzatmak istemedim.

***
İnsandan, hatta toplumdan bile bahsederken konunun "psikanalitik" boyutlarına dikkat çeken biriyim, biliyorsunuz.
Fakat gündelik hayatta her köşeye sıkıştığımızda "psikolojizm" tuzağına düşmemiz beni hasta ediyor. (Efendim elbette Husserl'in eleştirdiği felsefi psikolojizmden falan söz etmiyorum; kastettiğim gündelik hayattaki uyduruk bahanelerimiz.) Bakıyorsun...
Adamın "hücre"sinin kapısı açık.
Çıkıp gitmiyor.
Neymiş, psikolojisi bozukmuş! Dışarıdan korkuyormuş, zaten mecali de yokmuş!
Bakıyorsun...
Aklı başında bir kadın...
Ama görümcelerinin, arkadaşlarının, hatta sosyal medyanın haset, imrenme, yarışma anaforundan çıkamıyor; boğuldu boğulacak...
Oysa o girdaptan kurtulması için hayatını bile değil, sadece hayata bakışını değiştirmesi yeter!
Ama ne yapıyor?
"Psikolojisinin düzelmesini" bekliyor.
Daha çok bekler!
***
Çok tanıdık, değil mi?
Sen, ben, biz...
Ta kendimiz!
Ah bir bilsek ki...
Piyangodan "iyi bir ruh hali" çıkmasını bekler gibi yaşamak içten içe ve ağır ağır çürümektir.
Bütün o süre boyunca kırgınlıklar, hayal kırıklıkları, kalp yaraları biriktirir; üstelik etrafımızı da bozarız.
Kaç terapist eskittiğimizi sayıp dursak, ne fayda!
Eskitip çöpe atmamız gereken bir şey varsa...
Mızmızlığımızdır.
Onun sıcak bir battaniyeyi andıran ve bizi eylemden alıkoyan aldatıcı konforu.