O’nu özlüyoruz. İnsanlığın öldüğü, öldürüldüğü şu günlerde Gazze’den Afganistan’a, Hakkari’den Keşmir’e uzanan her yolda, her kapının çalışında, her yaprak düşümünde, her kar tanesinin yerküreyle kucaklaştığı anda “acaba?” diyoruz, “Gelen O’nun habercisi, yüzümüzü tatlı tatlı okşayan O’nun esintisi mi?” O’na ne kadar da çok ihtiyacımız var şu günlerde... Hani derler ya... her zamandan daha çok ihtiyacımız var diye... O manada... O’nun liderliğine, arabulucu kimliğine, yumuşak ve fakat tatlı sert yönetimine, sebat ve basiret timsali siyasetine.... ve... ve... en önemlisi alemlere rahmet edilişiyle gelen huzur ve berekete...
“O”, düşünüyorum bugün hayatta olsaydı, akar mıydı bunca gözyaşı.. Rahmet ve sevinçle gelen değil, çekilen ızdırapların ölçüsü olan gözyaşı? Ümmet diyorum, bu hal içinde olur muydu O’na, O’nun varlığına rağmen? Kan bu kadar kolay akar mıydı, akıtılır mıydı Filistin’de diye soruyorum. Bu kadar acımasız ve hoyratça...? Öyle böyle değil, hepimizin yani Ümmet’in donuk ve soğuk bakışları arasında? Atılan sloganların yetersizliğini, verilen demeçlerin işlevsizliğini, ulusal ve uluslararası sistemin tıkanışını gördükçe kafam daha da karıncalanıyor ve soruyorum: Eğer O olsaydı, evet O bugün yaşıyor olsaydı halimiz nice olurdu? Çobansız sürü emsali halimiz belki o zaman değişir (miy)di... Gazze ötelerde ağlarken, biz burada berilerde içte birbirimizi yiyip bitirirken, eline bir parça ateş alan yangına körükle koşarken, ne yazık ki iyi işlere özendirmede değil, kötülere benzemede yarışan bir Ümmet haline bürünmüşken O’nu daha da özlüyor, yolunu bekliyoruz... Her zamandan daha da çok ihtiyacımız var O’na.
İşte bütün bu sebeplerden dolayı, asrın sorunlarına O’nun prizmasından çözüm üretebilmek, peygamberî duruşu, O’nun ahlakını, karakterinin bileşenlerini özümsemek, içselleştirebilmek için O’nu tanımak en gerekli. Tanımak, O’na Yaradan’dan sonra tabi olmak. Sonra da burada durmayıp yani sadece tanımakla kalmayıp tanıtmak... Yani O’na karşı duyulan sevgiyi, O’na bağlılığı aksiyona dönüştürmek.. İnsanlığı O’nunla müşererf etmek... Tanıyıp da unutanlara hatırlatmak, hiç duymamışlarla tanıştırmak... Ümmeti ve dışındakileri O’nun çizgisine davet etmek... İşte tam da bunu yapıyor bir grup Müslüman bugün bu topraklarda. Sessizce ve derinden emin adımlarla. Uluslararası Hz. Muhammed (s.a.v.) Tanıma ve Tanıtma Derneği tarafından kurulan Hz. Peygamber Platformu (www.hzpeygamberplatformu.org) O eşsiz lideri neden sonra, evlerimize tekrar davet ediyor. O’nun hayatını, şekli şemalini, davranış kültürünü ve tebliğini beyinlerimize gergef gergef işliyor. Başkanlığını muhterem hekim Prof.Dr. Naci Bor beyin yaptığı bu platformun ana hedefi “Peygamber Efendimiz (a.s.)’in her dönemde bütün insanların ihtiyaç duyduğu bir lider ve getirdiği mesajın da yine her dönemde bütün insanların ihtiyaç duyduğu bir mesaj olduğunu bilimsel platformda anlatmak ve bunu bütün dünyaya yaymak.” Bu ulvi amaca konsantre olurken platform, en başta Ümmetin, sonra da bütün insanlık aleminin muzdarip olduğu illetlerden kurtulmanın anahtarını sunuyor. Kırkı aşkın organizasyonu bünyesinde birleştiren platform, aşağılık kompleksinden arınmış, inandığı için üstün olduğunun idrakinde olan ve bunu hayatının bir bölümüne, mesela sadece kişisel alanına değil, bütün alanlarına, gecesi ve gündüzüne, yazına ve kışına, kamusal ve kamu-suz bütün katmanlarına vakur bir şekilde ve bir o kadar da gururla yansıtabilen, İslâmi kimliğinden utanmak, yaranma psikolojisi içinde onu gizleme zorunluluğu altında hissetmek, bundan dolayı ezilmek, bu nedenle de yer yer kaçma kovalamaca oynamak şöyle dursun, güven ve iftihar içinde emin adımlarla ilerleyen, arınmış, tertemiz bir nesil yetiştirmeye gayret ediyor. Esas olan da bu değil mi? Büyük resmi doğru çizmek, perspektifi doğru tayin etmek...