Siyasette belirleyici olmak, gündem oluşturmak, önemli bir başarı göstergesi. Siyasetçi, bu işi lâf üreterek yapar. Ortaya bir lâf atar.
Diğerleri bu lâfın peşine takılır. Seçim dediğimiz şey, bu kuru lâf kalabalığı olmadan geçmez. Mahallî seçim gündemleri hep AK Parti liderinin inisiyatifiyle yürüyor. Tayyip Erdoğan, bir lâf söylüyor. Baykal, bu lâfa lâf yetiştirmeye girişiyor. En son örneği, AK Parti liderinin Mahzunî'den okuduğu "Yiğit muhtaç olmuş kuru soğana" mısrası etrafında büyüyen seçim polemiklerinde görüldü.

CHP seçime çok iddialı başladı. Bir tarafta "çarşaf açılımı" ile zirve yapan ideolojik dönüşüm trendine, kamuoyunu inandırdı. Öbür tarafta, belediyeler için dosya savaşları ile AK Parti'yi etkili bir muhalefetle yıpratmaya girişti. Bu strateji, doğru ve yerinde bir kurgu idi. Ta ki bir strateji olmadığı ortaya çıkana kadar. Geldiğimiz nokta, Baykal'ın AK Parti için koyduğu % 52 barajı ile, iflasını ilan etmesinden ibaret. Öyle ya siz rakibinize % 50'yi aşan bir çıta koyuyorsanız, kendi iddianızı peşinen kaybetmişsiniz demektir. Üstelik Baykal'ın hesabı matematiksel olarak yanlış. Faraza, genel seçimlerde % 96 oy almış bir parti, mahallî seçimlerde "artı 5"i nasıl elde edebilir? "% 96 oy mu olur?" sorusuna ise "% 52 oy mu olur?" sorusu ile karşılık verebilirsiniz. Son üç haftanın içinde iken seçim sonucu konusunda ortak bir kanaat kuvvetleniyor. Bu kanaat Baykal'ın "% 52" çıtasında somutlaşan bir AK Parti başarısı. Bu başarı ise CHP'nin başarısızlığı anlamına geliyor.

CHP'nin ikili stratejisi doğru idi. Dünya değişirken, üstelik artık darbe ihtimali de yok iken CHP'nin değişmesi kaçınılmazdı. CHP'nin bu işe başörtüsü gibi semboller üzerinden girişmesi de doğruydu. Kusursuz bir strateji, kötü bir komutana zafer getirmez. Baykal yalpalayarak, bazen aldığı tepkilerden keskin dönüşler yaparak bu stratejiyi çökertti. Her mahalleye "Kur'an kursu" açmaktan bahsederken, CHP'yi 1950'de sandığa gömen asıl gerekçe olan "Türkçe ezan ve namaz"ı telaffuz ederseniz, kendi kalenize gol atmış olursunuz. Kılıçdaroğlu'nu CHP'nin önde gelen politik figürü haline getiren dosya savaşları da aynı akıbete uğradı. Önce birkaç yanlış ile, inandırıcılık kayboldu. Sonra, CHP, mahallî yönetimler için bir vizyon geliştirmeyi beceremedi.

Baykal'ın yanında uzun yıllar bulunmuş bir politikacı, onun keskin çıkışlarının hiçbirinin bir hesaba ve kitaba dayanmadığını, anlık ve geçici olduğunu tek tek örnekler vererek anlatmıştı. Bu seçimler, parti mutfağının hazırladığı sağlam malzemenin bile Baykal tarafından anlık tüketildiğine dair örneklerle dolu. Baykal, özü ve içeriği kolaylıkla üslûba feda eden bir politikacı. CHP'nin bugünden belli olan seçim başarısızlığının arkasında, Baykal'ın sebatsızlığı ve salt retorikle politika gemisinin yürüyeceği inancı var. Belki bir inanç veya tercih değil, elinden gelen bundan ibaret.

CHP'nin asıl çöktüğü yer ise Ergenekon davası. Baykal, CHP'nin mevcut itibarını, oy desteğini Ergenekon'un arkasına yerleştirmeye kalktı. Tam tersine Ergenekon ile CHP arasında kalın hatlarıyla bir çizgi çekmeliydi. Vahşi ve acımasız bir terör örgütü ile CHP arasında yargıyı baskı altına alacak ölçüde kurulan bu duygusal yakınlık, CHP'yi kendi seçmeni nezdinde bile sevimsiz hale getirdi. İkinci olarak CHP'nin tek başına anayasa değişikliği önünde oluşturduğu engelin, dönüp seçmene anlatılabilecek tek bir gerekçesi bile yok. CHP'nin dahil olduğu bir yeni anayasa süreci, başta CHP seçmeni olmak üzere sayıca az olanların temel hak ve özgürlüklerinin sağlam bir şekilde garanti altına alındığı bir uzlaşmaya dönüşebilirdi. Eğer çoğunluğu temsil eden iktidarın otokratik yönetiminden şikâyet ediyorsanız, çare anayasal kurallar ihdas ederek bu hataları düzeltmektir. Anayasalar, azınlıkları korumak için yapılır. Seçime çok az bir zaman kaldı. CHP'nin başta lideri olmak üzere mevcut donanımı ve hareket kabiliyeti ile şans yakalaması zor. Hükümet, yoluna kaldığı yerden devam edecek. Türkiye'nin seçim sonrası için kapsamlı bir CHP kritiğine ihtiyacı var. Siyaset, muhalefet ayağı olmadan, ancak sekerek ilerleyebiliyor.