12 yaşında annemi kaybettim ve üvey anne elinde büyüdüm. Üvey annem çok agresifti ve beni sadece eleştirdi, aşağıladı. Her gün sayısız kere bana "aptal, geri zekalı, suratsız, beceriksiz..." sözlerini tekrarlar ve benimle yarış içine girerdi. Onun baskıları yüzünden çok istediğim halde okuyamadım. Üvey annemin acımasız eleştirilerinden kurtulmak için küçük yaşta evlendim ve evlendikten sonra üniversiteye kadar okudum. Şimdi iyi bir işim var, kitaplar okuyorum, işimde başarılıyım, çevrem var... Ama o dönem geçirdiğim zor günleri unutamıyorum ve yüzümdeki acıyı güvensizliği silemiyorum. Hâlâ kendimi ifade etmekte zorlanıyorum. Bu sorunumu çözmek istiyorum, bana neler tavsiye edersiniz? Berna Uşaklı

Farkında olmak önemli

Ne yazık ki, insanın kendisinden zayıf olanı ezmeye, tahakküm kurmaya eğilimli olan bir tarafı var. Allah insana kitaplar ve peygamberler göndererek, onun bu yönünü iyileştirmesinin kontrol altında tutmasının gerekliliğini vurguluyor ve insanca yaşamanın formüllerini tavsiye ediyor. Üstelik o dönem, annenizin yasını tutmadan babayı da kaybetmiş ve onun da ilgisinden sevgisinden mahrum kalmışsınız. Ama anladığıma göre, siz, daha ziyade kendinize yapılan eleştirilerden yıkıldınız ve yalnızlığa çekildiniz. Ergenlik dönemi hashas bir dönemdir. Özellikle bu dönem gençler eleştiriye karşı çok dayanıksızdırlar ve hemen örselenirler.

Ama artık iyi bir aile ortamınız var. Geçmişi zihinsel dünyanızda sürekli aktif tutarak ve geri çağırarak huzurunuzu bozuyorsunuz ve bundan da muzdaripsiniz. Durumunuzun farkında olmanız ve değişmeye karar vermeniz iyi bir adımdır. Bunun için şu tavsiyelerimizi dikkate alınız.

Geçmişin içinden çıkarak yaşadığınız döneme adapte olmaya gayret gösterim

Başarılı taraflarınızı keşfederek bunun üzerin yoğunlaşın

Kendiniz için bir program yapın ve uymaya çalışın

Grup içinde konuşmak ve kendinizi ifade edebilmek için küçük alıştırmalar yapın

Eşinizle ve ailenizle iyi ilişkiler kurarak hoşça vakit geçirmeye çalışın
Hemen kırılıyor

16 yaşındaki oğlum çok fazla dağınık. Odasında yediği çekirdeklerin kabuğunu bile ortada bırakıyor. Yataklarını hiç toplamıyor, kütüphanesinde her şey birbirine girmiş vaziyette. Aslında biraz da arkadaşlarına uyuyor. Derslerinde düşme var, geçmiş dönemlerde takdir getirirken bu dönem teşekkür bile alamayacak gibi görünüyor. Küçük bir şey söylediğimde hemen kırılıyor ve bana küsüyor. Eleştiriyi hiç kaldıramıyor, hatalarını söylediğimde bana kafa tutuyor. Peki, ben söylemezsem kendisini nasıl düzeltecek? Sonra ben onun iyiliği için yapıyorum. Eğer çalışır da bir yerlere gelirse kendisinin faydasına ama bunu kabul edemiyor. Oğlumu kırmadan bu hatalarını ona nasıl söyleyebilirim?

Eleştirmeyin ifade edin

Ergenlik dönemi kritik sür süreçtir. Aileler bu dönem çocuklarına karşı eleştirel bir tavır içinde olmamalı onları anlamaya çalışmalıdırlar. Elbette oğlunuzun dağınık olması ve sorumluluklarını aksatması sizi yoruyor. Ama onu eleştirmeniz, sen dili kullanarak beğenmediğiniz özelliklerini ortaya koymanız, başka çocuklarla kıyaslamanız, üstün başarı beklentisi içinde olmanız bazı sorunları da beraberinde getiriyor. Böyle bir şeye zemin hazırlamamak için, onu eleştirmeyin ve sorunlarınızı uygun bir dille ifade edin. Başkalarıyla kıyaslamayın ve olduğu gibi kabul edin. Derslerindeki bu aksaklıkların geçici olduğunu düşünüyorum. Fakat bütün bunları onunla konuşun ve "aile içinde hepinizin sorumluluklarınızın olduğunu dolayısıyla onun da yerine getirmesi gereken sorumluluklarının olduğunu ve bunları yerine getirmesinin gerekliliğini vurgulayın. Bunu ifade ederken, kendisinin aksattığı işlerinin sonucunda ne kadar yorulduğunuzu ve zorlandığınızı ben dili kullanarak belirtin. Ona soru sorarak, çözüme bizzat kendisi ulaşması hususunda yardımcı olabilirsiniz.