“Demokratik açılım” Türkiye’nin yaz gündemini belirledi. Bu heyecan verici başlangıcın sözü bile yetti. Umutlar yeşerdi. Muhtevası tam olarak ortaya konulmayan bu sürecin ilânıyla birlikte sağdan soldan, içeriden dışarıdan, kendini konunun muhatabı sayan veya saymayanlardan çeşitli tepkiler geldi. Bütün bunlar işin nasıl olabileceğini (veya olamayacağını) gözler önüne serdi.
“Açılım” konusu tazeyken, umutlar daha belirli hedeflere doğru yönlendirilmeye başlanmamışken, Diyarbakır’da cereyan eden bir hadise beklentilerin nasıl çerçeveler kazanabileceğinin işaretini verdi. Tekrar süper lige çıkma başarısı gösteren Diyarbakırspor’la Fenerbahçe arasında yapılan karşılaşmada, ilk gol ev sahibi takım tarafından atılmıştı. Gerçekten güzel bir başlangıç. Ardından Fener’in golleri geldi. Stadda büyük bir kargaşalık yaşandı. Tribünlerden sahaya yabancı madde yağmaya başladı. Pet şişe yağmurunu ikinci devrenin başında taş ve maytap yağmuru takip etti. Maçın 77. dakikasında sahaya inip Fenerbahçe’nin kalesine gol olarak giren bir taraftar güvenlik güçleri tarafından zorlukla çıkarıldı! Karşılaşma sırasında başlayan olaylar maçın bitişinden sonra da durmadı. Diyarbakır sokakları cankurtaranların bile taşlandığı bir dehşeti yaşadı...
Bu psikoloji nasıl yorumlanmalı? Demokratik açılım, Diyarbakırspor’un her halükârda şampiyon olması mı demektir? Fener’in Diyarbakır’da oynarken maçı ev sahibi takıma bırakması mıdır? Taraftarın tepkisinden böyle bir hava hissetmemek mümkün değildi!
Aslında konu sadece maçla sınırlı kalsa idi, bu yorum tam yerini bulmayabilirdi. Fakat, açılım bahsi açıldığından beri ortaya konulanlar, söylenenler, iddia edilenler bir araya getirildiğinde demokratik açılımın tarihi, hayatı, gerçeği tersine çeviren bir büyü gibi algılanmak istendiğini gösteriyordu.
“Demokratik açılım” Diyarbakırsporu şampiyon yapmaz!
Diyarbakırsporu kadrosu, azmi, hırsı ve bütün bunların toplamı olan gücü şampiyon yapabilir. Ligin bu yeni takımının bu gücü gösterip gösteremeyeceğini, ligin sonunda anlayacağız!
Demokratik açılım, Diyarbakırspor’u lig birincisi yapamayacağı gibi, kadını erkek, erkeği kadın da yapamaz. Bu meyanda teröristi sütten çıkmış kaşık yapması da mümkün değildir! Demokratik açılımın yapamayacağı şeylerden biri de tarihi değiştirmektir. Türklerle Kürtlerin beraberliğinin aşırı Kürtçülerin kafalarına estikçe “ayrılırız ha!” şantajlarını aşan bir yönü olduğu gerçeğini de değiştirmez.
Demokratik açılım, Diyarbekir’in veya Kara Amid’in Artukluların ve Akkoyunluların başkenti olduğu gerçeğini değiştiremez. Aynı şekilde, Diyarbekir’in Osmanlı’nın başından sonuna kadar, Kürdistan değil, Diyarbekir beylerbeyiliği, eyaleti veya vilayeti olduğu gerçeğini de değiştiremez.
Malazgirt savaşının derin anlamlarını değiştirmek de demokratik açılımın işi değildir. Selçuklu Sultanı Alparslan Akdeniz’e doğru yürüyüşü sırasında Diyarbekir’in muhteşem kara surlarının önüne gelmiş ve atından inerek o güzelim taşları hafifçe okşamıştır… Bu aynı zamanda bölgede yüz yıllık orta kıratta bir hükümranlık olan Mervaniler’in Büyük Selçuklu Devleti’ne tabi olması demektir. Akabinde yapılan Malazgirt Meydan muharebesinde tabii olarak Mervani askerleri de bulunmuştur. Bunlar Kürt müydü veya ne kadarı Kürt’tü? O zamanlar böyle kavramlar yoktu. Bunlar Mervani idi, sonra Selçuklu idi ve nihayet Abbasi hilafetini tanıyordu. Savaş bütün Müslümanların savaşıydı. Halife bütün Müslümanlara çağrı yapmıştı. Eğer bu savaşta etnik bir müdahaleden bahsedilecekse bu Bizans ordusunda bulunan Müslüman olmayan Türk soyluların Selçukluların safına geçmesidir.
Demokratik açılımı Türkiye’nin, bölgenin ve dünyanın şartlarını göz önüne alarak, asırlardır bir arada ve iç içe yaşamış insanların terör gölgesinde kalan kardeşliklerini tahkim amaçlı bir proje olarak görmek, sonucunda, farklılık olarak görülen alanlarda akışkanlık sağlayarak akıllı uslu bir zeminde ele almak hepimizin işi. Kürtler arasında boy veren uçuk kaçık ve buldumcuk ilkel milliyetçi şiddeti geriletmek de aklı başında Kürt kardeşlerimizin işi olmalı.