Gazetedeki haber “Türk çocukları dayak yese de okulu seviyor” başlığını taşıyordu. OECD’in (Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Teşkilatı) yeni açıkladığı bir araştırmanın sonuçlarına binaen alınmış bir sonuç bu. Araştırma, gelişmiş ve gelişmekte olan otuz adet ülkede yaşayan çocukların refah düzeyini, altı adet ölçüt kullanarak değerlendirmiş. Maddi refah, çocukların yetiştirildikleri ortamın ekonomik düzeyine tekabül ediyor. İkinci ölçüt olan konut ve çevre, yaşanan ortamın ve yakın çevrenin değerlendirmesini yapıyor. Eğitim refahı üçüncü çeşit ölçümü oluşturmuş. Sağlık ve güvenlik alanında ölçüm yapılmış. Riskli davranışlar bölümünü okul hayatının kalitesinin ölçümü takip etmiş. Sonuçlar neyi gösteriyor peki? Birinci ölçüme göre Türkiye’de çocuklarımızın maddi refah düzeyi otuz ülke arasında sonuncu sırada bulunuyor. Bu konuda başı, hiç şaşırmıyoruz, İskandinav ülkeleri çekiyor. Bu ülkelerde devlet politikası gereği olarak kadınlar çalışmaya teşvik ediliyorlar. Ve hatta devlet çocukların bakımından da sorumlu oluyor. Yeter ki sadece erkek değil, aynı zamanda kadın da ülke ekonomisine katkıda bulunsun isteniyor. Öyle ki kadınlar, mesela İsveç’te çalışma teşviklerinin, bu alandaki insentiflerin fazlasıyla çekici olmasından yakınıyorlar; eğer geri dönüşümü bu derece iyi olmasa, biz de rahat rahat evimizde otururduk diyenlerin sayısı hiç de az değil. Meksika sondan ikinci olarak bizim önümüze geçiyor. Ne ilginçtir ki; bu iki ülke ayrılmaz bir ikili oluyorlar, bütün araştırma sonuçlarına göre başı değil sonu çekiyorlar. Konut ve çevrenin değerlendirilmesinde ülkemizden veri edinilemediği için herhangi bir değerlendirme yapılamamış. Türkiye burada yalnız değil, İsviçre ve Avustralya’da da durum aynı. Veri sağlanamamasının araştırmada kullanılan metodoloji ve kullanılan soruların düzenleniş biçimiyle birebir alakalı olması muhtemel. Eğitim refahı sıralamasında da yine İskandinav ülkesi olan Finlandiya baş sırayı kaptırmıyor. Kore ikinciliği, Kanada üçüncülüğü alıyor. Türkiye ne acı ki; bu sıralamanın da en sonuncusu. Aynı durum sağlık ve güvenlik ölçümünde de mevcut. Bu birbirinden farklı iki alanın tek ölçümle değerlendirilmesi doğru olmasa da, sonuçlar insana üç aşağı beş yukarı fikir verebilir. Bu sıralamada da yine Türkiye otuzuncu sırayı alarak en sona yerleşiyor. Riskli davranışlar kategorisiyse çocukları tehdid eden tehlikelerin bir incelemesi. Bunda da başta yine İsveç var. Bizden çok daha çelimsiz, sonradan kurulup gelişmekte olan ülkeler dahi önümüze atlamış, son sırayı Türkiye’ye teslim etmişler. Son inceleme ise okul hayatının kalitesi üzerine kurulmuş. Ülkemiz sadece bu alanda mukayeseli bir ilerleme kaydederek on ikinci oluyor. Yani çocuklarımız okulu seviyor! Buna sevinmeli miyiz, yoksa üzülmeli mi tam bilemiyorum. Çocuklar okullarından memnun, ancak bir taraftan da itilip kakıldıklarını, dayak yediklerini de ifade ediyorlar. Böyle olmasına rağmen okulu sevdiklerini söylemeleri, aslında çocukların okul dışında sosyallaşebilecekleri alternatif okul sonrası/dışı ortamların eksikliğinden de kaynaklanıyor olmalı. Okul çağı çocuklarının ekstra kurrikular yani okul faaliyetleri dışındaki aktivitelerle enerjilerini doğru şekilde kullanmalarına genel anlamda ortam sağlanamamış olması, onları tek tanıdıkları dış dünya yani okulla, orada başlarına bazı tatsız hadiseler de gelse, yine de orayla barış içinde kalmalarını sağlıyor. Zira ne de olsa orada başka çocuklarla oynama, yaşıtlarıyla kaynaşma imkânı buluyorlar. Genel okul başarısı değerlendirmesinde de maalesef sondan ikinci oluyoruz… Demokratik açılımın gündemde olduğu şu günlerde hayat standartlarının düzeltilmesi çabalarında sıranın, Kürt vatandaşlarımızdan sonra çocuklarımıza gelmesini temenni ediyorum. Geleceğimiz çocuklarımızı kaybedersek, halimiz harap olmaz mı...