Eskiden ya sever alırdık, ya da “görücü usulü” evlenirdik...
Şimdi her şey televizyon ekranında başlayıp bitiyor: Birkaç dakikalık görüşme sonrasında evlilikler gerçekleşiyor...
Eşlerin bir birlerine uygun olup olmadıklarına aileler-akrabalar değil, artık televizyon stüdyosunda oturan insanlar karar veriyor...
Ne gelini tanıyorlar, ne damadı...
Her şey, “hadi rastgele” havasında gerçekleşiyor.
Ya rest gelmezse?..
•
Eskiden mektup yazardık, şimdi “mail” atıyoruz... Eskiden “çöp kutusu” nedir bilir, çöplerimizi çöp kutusuna atardık...
Şimdi artık “geri dönüşüm kutusu” var, dostluklarımızı, arkadaşlıklarımızı, hatta vicdanlarımızı içine atıyoruz...
Eskiden otomobil kullanmaz, yakın yerler için otobüse dahi binmezdik; şimdi öksürüğümüzün ulaştığı mesafelere bile otomobille gidiyoruz...
Eskiden evlerimize telefon bağlatmak için Büyük Postane’ye kaydımızı yaptırır, bazen beş, bazen on, onbeş sene beklerdik (Bana ilk telefonum yedi buçuk senede bağlanmıştı); şimdi ceplerimizde çifte telefonla geziyoruz...
Eskiden komşularımızla gel-git yapar, akşamları doyumsuz muhabbetler (sevgi ve bilgi katkılı sohbet anlamında kullanıyorum) ederdik; şimdi komşularımızı tanımıyor, aynı apartmandan cenaze çıksa haberimiz olmuyor...
Eskiden kırk yılda bir “sanatçı” çıkar, kırk yıl da gündemde kalırdı; şimdi her hafta başı bir “star” doğuyor... Ve her hafta sonu bir “star” batıyor...
Arka arkaya “albüm”ler, “cd” (yazılıp, maalesef “sidi” okunur) çıkıyor; “şarkıcı”lar öyle büyük bir hızla kanal kanal dolaşıyor ki, insan beyni her yerde onları göre göre, bir süre sonra karıştırmaya başlıyor...
Yine de hiç bir “yeni şarkı”da “eski şarkı”ların tadı olmadığı gibi, yeni “şarkıcı”larda, “eski şarkıcı”ların ağırlığı yok...
Belki de bu yüzden “yeni şarkı”lar çabucak eskiyor, “yeni şarkıcı”lar çabucak ortadan kayboluyor.
Bir sene dayanabilen “popçu”yu parmakla gösteriyorlar.
“Moda” akımların özelliği, zaten ömürlerinin kısa oluşudur...
“Değişim”i yakalayamayan toplumlar, “değişkenlik”te varlık arar.
Bu süreçte yaşayan toplumlarda müthiş bir doyumsuzluk, müthiş bir tatminsizlik, baş döndürücü bir tüketim hızı, kavga ve pornografi gelişir...
Öyle olmadık mı?
•
O kadar hızlı yaşıyoruz ki, ara çağlara uğramadan, hooop, Ortaçağdan doğruca “Magazin Çağı”na atladık!
Bu hızlı atlayış esnasında, “duygu” gibi, “sevgi” gibi, “görgü” gibi kavramlarla birlikte, “vefa”yı, “sadakat”ı, “nezaket”i, “fazilet”i ıskaladık...
Yıllardan beri onlarsız yaşamaya çalışıyoruz...
Tabii hayatın tadı-tuzu olmuyor.
Artık insanların kendi cinsiyetlerine bile sadakati kalmadı: Kimi erkekler ameliyatla kadın olurken, kimi kadınlar da ameliyatla erkek oluyor!
“Cahiliye Devri” insanlarına döndük: Evlât ana-babaya, işçi şirkete, ortak ortağa, kardeş kardeşe ihanet ediyor.
“Sevgi”, “aşk”, “sadakat”, “vefa”, “ahlâk” gibi kutsal kavramlar, modern hayatın hızlı akışına ayak uyduramadıkları için, ruhumuzu kucaklayamıyorlar.
Hayat mecburen onlarsız akıp gidiyor!
•
Galiba kıble tespitinde büyük bir hata yaptık...
Baksanıza: Koştukça geriliyoruz!
İlk bakışta bunların bir birine zıt gibi durmasına bakmayın, yirmi birinci yüzyılda kavramlar bile işlevini yitirdi...
Hiçbir şey göründüğü gibi değil.
•
Rahmetli Âkif, Batı Medeniyeti’ni “Tek dişi kalmış canavar”a benzetmiş ve bu benzetmenin milletimizin ruhunda iz bırakması için de, İstiklâl Marşı’mızı yazmıştı:
“Ulusun, korkma, nasıl böyle bir imanı boğar;
“Medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar!”
“Medeniyet”, Hiroşima ile Nagazaki’yi iki atom bombası ile tarihten siliyorsa, Dresten’de bir gece bombardımanında otuz beş bin çoluk-çocuk katledebiliyorsa, Afganistan’da düğün evini bombalayıp onlarca mazlumu öldürdükten sonra, “Pardon yani” diyerek geçiştirebiliyorsa, Filistin’de bebekler boğazlanıyor, çocukların kolları taşlarla kırılıyorsa, Irak’ta camiler bombalanıyorsa, bu “medeniyet”le, Cahiliye Devri Arabistan’ında kız çocuklarını diri diri toprağa gömen “vahşet”in bir birlerinden ne farkları var?
Hattâ cahiliye “vahşet”i bu medeniyetten daha “medeni” gibi duruyor!