5 yıl önce bir depresyon geçirdim. Bu dönem doktora gittim ve üç ay tedavi de gördüm. Ama aradan bir süre geçtikten sonra bende garip durumlar ortaya çıkmaya başladı. Yolda caddede ya da herhangi bir yerde gözlerim kapanıyor ve istemeden uyuyorum. Uyku kriz gibi geliyor ve geldiğinde uyumadan duramıyorum. Buna bağlı olarak sürekli uyuyorum evimin işleri ve çocuklarımın bakımı aksıyor, eşim sorun çıkarmaya başlıyor. Ona bunu bir türlü anlatamıyorum...Gerçekten ben elimde olmadan uyuyorum ve uyuduğumda da iki saat boyunca hiçbir şeyden etkilenmiyorum. Hastane korkum olduğundan doktora gitmek istemiyorum. Bir kere eşim götürmüştü ve narkolepsi üzerinde durdular. Ama hastaneyi pek sevmediğim için daha gitmedim... Doktara gitmeden bu durumdan kurtulmam mümkün olabilir mi ? Tavsiyelerinizi bekliyorum. N. G.

Doktora gitmeniz şart

Narkolepsi, gün içinde kriz halinde gelen bir uyku bozukluğu olarak biliniyor. Kişi elinden olmadan uyuma istemiyle karşılaşıyor ve bu sorun, yaklaşık 10-30 saatlik uyku ataklarıyla devam edebiliyor.

Bu sorun sizin günlük yaşam kalitenizi etkiliyor ve buna bağlı olarak kendinizi iyi hissetmiyorsunuz. Fakat, eşiniz doktora götürdüğü halde, hastane korkunuzdan dolayı tedaviye devam etmemişsiniz. Bunun için, öncelikle hastane korkunuzu dikkate alın ve bu sorunu gidermeye gayret gösterin. Korkuları iyileştirmenin en etkin yöntemi korkuyla yüzleşmektir, siz de bu korkunuzla yüzleşerek kendinize yardım edebilirsiniz.

Bu mücadelenize, korkularınızı besleyen çarpık düşünce kalıplarınızı değiştirme yoluyla devam edebilirsiniz. Sanırım, hastane size, acıyı, hastalığı ve buradaki meşakkatli hayatı çağrıştırıyor. Ve bütün bu olumsuz tabloyu duygularınızda yaşıyor ve hastaneye gitmekten kaçınıyorsunuz... Önce bu sorunu çözüme ulaştırmanız gerekir diye düşünüyorum...

Bütün bu mücadelenizle birlikte eski doktorunuza devam edin ve tedaviye başlayın.... Tedavi sürecinde ilaç ve psikoterapi yöntemiyle sorununuzun kontrol altına alınabileceğine düşünüyorum.

Nerede hata yaptım
26 yaşında bir bayanım. On yedi yaşında ailemin zoruyla evlenmiş ve bir yıl sonra ayrılmıştım. İkinci evliliğimi kendim tercih ettim ama o da olmadı. Üç yıl süren evliliğimde fedakarlık yapan taraf her zaman ben oldum. Eşim, bana hiç değer vermedi ve sürekli beni boşamakla tehdit etti. En sonunda da ayrılmak için mahkemeye başvurdu.

Eşimle anlaşabileceğimi sanmıştım ama hayallerim suya düştü. O beni sürekli aşağıladı ve kendisinin daha iyi insanlara layık olduğunu söyledi. Şimdi ayrıldık ama onu hala çok seviyorum ve hiç unutamıyorum. Bazen her şeyi terk edip gitmek istiyorum. Bu acıyı nasıl atlatabilirim bana neler tavsiye edersiniz? T.G.

Zaman acıların da ilacı

İfadenizden anladığıma göre, ilk evliliğinizden beklentilerinize ulaşamadığınız için ayrıldınız ve bütün hayallerinizi ikinci evliliğiniz üzerine kurmaya başladınız. Ama burada da düş kırıklığı yaşayarak yalnızlığa çekildiniz.

Hayatımızın düzenini sarsan ve alıştığımız akışı zedeleyen her olay bir travma nedeni olabilir. Evliliğin bitmesi ve eşlerin ayrılması da aynı şekilde bir travmayı beraberinde getirebilir. Bu durumda kendinize yapabileceğiniz en büyük yardım, duygularınızı aktarabileceğiniz biriyle konuşarak, paylaşım içinde olmanızdır. Ayrıca bir psikiyatriste giderek yardım da alabilirsiniz.

Evliliğinizin bitmesi elbette size acı veriyor ve bu duruma uyum sağlayabilmek için direniyorsunuz. Ama, eğer eşiniz, bir şekilde bu evliliği bitirmeyi düşünüyorsa ve gerçekten umduğunuzu bulamamışsanız, aşağılanıyorsanız, çeşitli sorunlara düçar kalıyorsanız geç olmadan herkesin kendi yoluna devam etmesi daha iyi değil mi? Lütfen bu ifademi bir kez daha düşünün... Yaşadığınız bir süreçtir... Bir süre sonra her şey normala dönecek ve siz hayatınıza sil baştan başlayacaksınız. Ve yaşadığınız sorunlardan öğrendiğiniz hayat deneyimleriniz size destek vererek daha temkinli olmanızı sağlayacak. Ve bundan sonra hayatınızla ilgili karar verirken, kendi tercihlerinizi ve karşınızdaki kişiden beklentilerinizi daha iyi tartabilecek ve ne istediğinizi bilerek hareket edeceksiniz.