Elbette, DTP’nin kapatlmasna sevinmek mümkün değildir. Lakin sonuçta DTP’nin kapatlmas ‘ehvenü şerreyndir’ yani kötü seçenekler arasnda en az kötü olandr. Zaten ortada iyi bir seçenek de bulunmuyordu. Elbette, DTP’nin kapatlmasnn baz bedelleri ve riskleri vardr veya olabilir. Lakin, Türkiye’nin bu gerçekle yüzleşmesi gerekiyordu. Bir an DTP’nin kapatlmadğn varsayalm; bunun sonuçlar ne olurdu? Şüphesiz bunun sonuçlar da ykc olacakt. Zira, DTP son dönemde açlmla alakal olarak teskin siyaseti değil, trmandrma siyaseti izliyordu. Bundan dolay zaten sükuneti sağlama noktasnda yapc bir tavr sergilememiş, geliştirememiş, belki de kapatlmasna giden yolu kendisi açmş veya kolaylaştrmşt. Yani kapatlmasayd da, PKK ve DTP’nin yol açtğ olaylarn nerede duracağ belli olmayacakt. Üstelik kapatlmamas, yaptklarna meşruiyet anlam yükleyecekti ve bundan sonra da ne yaparsa yapsn kapatlmas mantıki ve tutarl olmayacakt. Bu nedenle, DTP’liler kapatlmay gayri adil ve eşitliksiz bulsalar da netice itibaryla geriye pek başka seçenek brakmamşlard. Dolaysyla bu karara sevinmek doğru olmamakla birlikte, gelin için ifade edildiği gibi bir durum söz konusudur: Hem gider hem ağlarm. Geride sinirleri kontrol etmekten ve yatştrmaktan başka çare kalmyor. Kapatlmann toplumsal faydalar da oldu. DTP tabannn dşndaki topluluklar yaplanlar karşsnda çok gerilmişlerdi ve DTP’nin açk kalmas ihtimali iç kutuplaşmay artran bir etkendi ve iç savaş olmasa bile toplumsal çatşma ihtimalini artryordu. Bundan dolay maalesef iki patlama ayn anda olmuştur. Birincisi, Bursa’da grizu patlamas idi. İkincisi de, DTP’nin kapatlmasdr ve bu, en azndan halkn büyük ksmnn yetersiz de olsa gazn almştr. Bundan dolay, Türkiye’nin bu kararla ve gerçekle yüzleşmesinden başka seçeneği yoktu. Zor da olsa bu gerçekle yüzleşecekti.
¥
DTP’lilere düşen de, kapatlmaya giden süreçte yaptklarn tekrarlamamaktr. Yani kapatlma kararn sineye çekmektir. Halbuki, ayn çevreler kapatma kararn hukuki değil, siyasi olarak nitelendiriyorlar. Onlara göre, Apo’nun mahkumiyeti de siyasidir. Bundan dolay da Reşadiye katliam sonrasnda PKK’nn adn yine verememiş, ‘hangi örgüt olursa olsun’ diyerekten suçlamay ortada brakmşlardr. Dolaysyla sineye çekmek, trmandrmaktan uzak kalmalar, yapc siyasete yönelmeleri anlamna gelecektir. Sinelerden birini tercih edeceklerdir. Bu da Anayasa Mahkemesi’nin kararn sineye çekmek olmaldr. Sine-i millete dönmek veya sine-i dağa dönmek çözüm değildir. Sedat Laçiner gibilerinin tanmlamasyla, sine-i millete dönmek aslnda Emine Ayna gibilerin sözlüğünde sine-i dağa dönmek anlamna gelmektedir. Erhan Başyurt gibiler de bu sine-i millet tabirini sille-i millet olarak okuyor ve ifade ediyor. Gerçekten de DTP ve PKK’llar hak arayalm derken hak ihlali yapyorlar ve bu hak ihlali de toplumsal kutuplaşma doğuruyor. Zira, kimyalar ztlaşma üzerine kuruludur ve bu ztlaşma da toplumsal kutuplaşmay tetikliyor. Bu neden böyle oluyor, sorusunun cevabnda anlayamadklar mesele, denklemi ta baştan eğreti kurmalarndandr.
¥
Türkiye’de Türk ile Kürt arasnda bir eşitsizlik yoktur. Lakin onlar var olduğunu ileri sürüyorlar. Neden? Çünkü olaya yanlş yerden bakyorlar. Ztlk üzerine eşitlik tesis etmek istiyorlar. Milliyetçilik üzerinden eşitlik talebi bu anlama gelmektedir. İtiraz edildiklerinde ise emsallerini gösteriyorlar. Halbuki, dinimiz ‘la darara vela dirar’ derken Türkçemizde de bunu karşlayan ‘su-i misal, misal olmaz’ diye bir tabir vardr. Dolaysyla denklem baştan yanlş kurgulanmştr. Apo da kendi istikbalini Kürt halknn siyasi ve ideolojik olarak rehin alnmasna bağlamştr. Kürt halk Türk halknn kardeşidir ve zaten kültürel meselelerde baz eksiklikler 20 yldan beri telafi edilmektedir. Hal böyle iken hak hukuk süreci ilerlerken bu taşknlk niye? Millet, Emine Ayna’nn hesabn sorarken onlar da Anayasa Mahkemesi’nden Leyla Zana’nn hesabn soruyorlar. Bir iki teknik ayrnt neyi değiştirir ki? Bu anlamda, Anayasa Mahkemesi’nin demokratik süreci sabote ettiğini ileri sürüyorlar. Halbuki, bunu söyleyenler sabotajdan dolay kapatlmşlardr ve Habur’dan beri gelen süreç bunun açk bir kant, ispat ve örneği olmuştur. Karar verilirken Avrupa kriterleri de gözetilmiş ve Batasuna vakas örnek olarak alnmştr. Gerilimi ve ateşi düşürmekte fayda var. Bu ancak Anayasa Mahkemesi’nin kararn sineye çekmekle mümkündür. Yoksa Diyarbakr’da kamp kurmak, yanlş sürecin başka bir şekilde devamndan medet ummak olur...