12 yaşındaki kızım, arkadaşlarıyla rekabet etmeyi seviyor ve onların not başarısını kıskanıyordu. Ben kendim de eğitimciyim ve ona arkadaşlarının başarılarına da destek verebileceğini bunun güzel bir davranış olduğunu anlatsam da, dinlemiyor ve stres yapıyordu. Sınavlar başladığında sorunlarımız biraz daha artıyordu. Çünkü kızım bu kez kendisinden yüksek not alan arkadaşlarına karşı öfke duyuyor, onların kopya çekmiş olabileceklerini düşünüyor ve onları çok kıskanıyor. Bu durum kızımın aşırı kıskanç biri olmasına neden oldu ve evde kardeşlerini de kıskanmaya başladı. Sınav dönemi ailemizin kabusu oluyor. Bu dönem çocuğum yemekten kesiliyor, uykularında sorun yaşamaya başlıyor ve kaprisleriyle sürekli beni üzüyordu. Rahmetli babam imamdı bize küçük yaştan itibaren dinimizi öğretmiş ve iyi ahlaklı olmamız için teşvik etmişti. Babam ben üniversitedeyken vefat etti ama onun öğrettikleriyle her zaman kendimi korumaya ve doğru davranışlar edinmeye gayret ettim.

Büyük kızımdan başka iki kızım daha var, onlar daha küçükler ama ablayı örnek alıyorlar ve onun gibi olmaya çalışıyorlar. Eşimle kızımın durumunu değerlendirdik ve onunla konuşmaya karar verdik. Bir akşam kızımla konuştuk ve yüksek not alan arkadaşlarına niçin bu kadar öfkelendiğini sorduk. Onların benden daha başarılı olmasını istemiyorum dedi. Ona arkadaşının başarısına sevinmenin, hatta onu kutlamanın güzel bir davranış olduğunu anlattık ve böyle yaptığı takdirde bu davranışının Allah'ın hoşuna gideceğini ifade ettik. Sonra "Bir sonraki sınavda arkadaşını kutla, tebrik et ve bu davranışını bir gazeteye yazalım insanlar da okusunlar" dedik. Önce karşı çıktı sonra bu davranışının yazılacağını işitince heyecanlandı ve tamam dedi. İki hafta sonra eve geldi ve "Anne bu gün Ceyda doksan aldı, tebrik ettim, şaşırdı ve çok sevindi. O teneffüs ilk defa bana da simit aldı, birlikte yedik..." dedi. Biz de onu tebrik ettik o hafta sonu ödül olarak, tiyatroya götürdük... Bu davranışından sonra kızım arkadaşlarıyla ilişkilerini düzeltti ve daha farklı bir çocuk oldu... Ben köşenizi düzenli takip ediyor ve faydalanıyorum. Kızıma söz verdiğim bu yazıya da yer verirseniz sevinirim. Nebile Ç.

Anne baba tutumu çok önemli

Olgun bir insan, kendi başarılarına sevindiği gibi başkalarını başarılarına da sevinir ve onları tebrik etmekten kaçınmaz. Dinimiz de, kıskançlığı, hased etmeyi doğru kabul etmez ve bunun yerine gıpta etmeyi, insanlara yardımcı olmayı tavsiye eder. Eskiden İslam ahlakıyla büyüyen esnaflarımız, alışveriş için gelen müşteriye "Ben sabah siftah yaptım, karşı komşu yapmadı gidin ondan alışveriş yapın " diyerek insanlara örnek olurlarmış. Günümüz insanı ise her şeyi kendi çıkarlarına uygun olarak algılamak ve bu minvalde hareket etmek istiyor. Çocuklar küçük yaştan itibaren çıkarcılığı, rekabeti, bencilliği öğreniyorlar. Bu nedenle İslami duyarlılığı olan ailelerin bu türden örnek davranışları takdire şayandır. Çünkü bu ailelerde çocuklar küçük yaştan itibaren, kumbaralarındaki paraları Filistin'deki kardeşleri için biriktirmeyi, muhtaçlar için dua etmeyi, başkalarının başarılarını tebrik etmeyi öğreniyorlar. Ve çocuklar bütün bunları sizin gibi aileleri sayesinde öğreniyorlar... Bu nedenle sizleri ve çocuklarıyla ilişkilerinde sizin gibi davranan kardeşlerimizi tebrik ederiz... Ayrıca kızınıza da selamlarımızı iletin...