40 yaşında bekar bir erkek kardeşim var. Girdiği hiçbir ortama ayak uyduramıyor. İnsanları küçümsüyor, sürekli işten çıkıyor, nişanlanıyor ayrılıyor... Annem bu duruma çok üzülüyor ve bizlerden yardım istiyor. Ama kardeşim, ne söylesek başkalarını suçluyor ve durumunu kabul etmiyor. Yaptığı bütün işlerde karşı tarafı suçluyor, hiçbir işte tutunamıyor, yaşı ilerliyor ama o nişanlandığı kızlardan ayrılıyor. Onu doktora götürmek istedik ama tedaviye ikna edemedik. Benim neyim varmış, siz kendiniz gidin diyor çekiliyor. Gerçekten zor durumdayız, ona nasıl yardımcı olabiliriz? Z. R.

Yardım almalı
Bu yapıdaki kişiler, kendi yenilgilerini ya da hatalarının sorumluluğunu başkalarına yüklemeyi tercih ederler. Kendilerini her zaman hatadan beri görürler ve hatalarının sebebi olarak yöneticileri, iş arkadaşlarını, eşlerini, çocuklarını görürler ve onları suçlarlar. "Onların hataları olmasaydı istediğimiz başarıya ulaşabilirdik" derler ve buna inanırlar. Aslında hataların başkalarına yükleyerek yetersizliklerini örtmeye çalışırlar.

Size, kardeşinizle konuşarak onu yardım alması için ikna etmenizi tavsiye ederim. Bunun için onunla iyi ilişkiler kurmanız ve onu eleştirmeden incitmeden, sırf kendisine yardımcı olmaya çalıştığınızı ifade etmeniz gerekir. Küçük bir şeyde sizden uzaklaşabilir ve onu hepten kaybedebilirsiniz. Bunun için onunla öncelikle iyi ilişkiler kurmaya ve güvenini kazanmaya çalışın. Ayrıca çevrenizde sevdiği değer verdiği kimseler varsa onlarla iletişim kurmasını ve dış dünyaya açılmasını da sağlayabilirsiniz. Ona sosyal destek sağlayarak, yardımlarınızı artırabilirsiniz. Fakat bunun için ilişkilerinizde ben dili kullanmanız ve onunla çatışmaya girmemeniz gerekir.

Çok mu hayalciyim
Küçüklüğüm baskı ve dayaklarla geçti. Çok sert bir babam vardı annem de onu destekler ve yediğim dayakları seyrederdi. O yüzden aile kavramını hiç tanımıyorum anne baba sevgisi ise hiç görmedim. Şu an otuz yaşındayım ve bir iş yerinde pazarlamacı olarak çalışıyorum. Evlenmeye cesaretim yok, sorunlu bir ailede büyüdüğüm için evlenmekten korkuyorum. Ben biraz karamsar biriyim ve küçüklüğümden kalma bir alışkanlığım var. O zamanlar annemle babam kavga ettiğinde kendimi iyi bir ortamda hayal eder acımı unuturdum. Bu alışkanlığım hala devam ediyor. Canım sıkıldığında ya da bir şeye üzüldüğümde, kendimi iyi hissedebileceğim bir yerde hayal ediyorum ve rahatlıyorum. Bu normal bir durum mu? bana cevap verirseniz sevinirim. Bir de evlenmek istiyorum ama korkuyorum bu konuda bana neler söyleyebilirsiniz? M. K.

Acıdan kaçarız
Acıyı sevmeyiz ve içimizi acıtacak şeylerden kaçmaya çalışırız. Ama ne yazıkki hayatın içinde acı da var. Bunun için beklemediğimiz olaylar, düş kırıklığı, kayıplar, hastalıklar ya da hayatımızı etkileyecek bir sorun ortaya çıktığında kendimizce bulduğumuz yöntemleri devreye sokar ve kaçarız. Acıyı, kimisi ağlayarak, kimisi spor yaparak, kimisi günlük tutarak kimisi anlatarak, kimi si de hayal kurarak atlatmaya çalışır. Bu şekilde canımızı sıkan olaydan uzaklaşır ve hayal dünyasına geçeriz. Bu bir tür savunma mekanizmasıdır aslında. Bu yöntemle, içimizdeki gerginliği azaltarak sıradan hayatımıza devem eder ve ihtiyacımız olan şeyi kısa süreliğine hayali de olsa karşılamaya çalışırız.

Anladığıma göre, yaşadığınız zor günleri siz de bu şekilde atlatmaya çalıştınız ve çalışmaktasınız. Bu bir noktaya kadar normal kabul edilir ve hepimiz zaman zaman buna benzer şeyler yaşamışızdır. Ancak, aynı şey sıklıkla tekrar etmemeli ve kişi hayal dünyası ile gerçeği birbirine karıştırmadan yaşamalı ve hayaller kişiyi gerçek hayattan koparmamalıdır. Bu anlamda duygu ve düşüncelerinizin kontrolünü yapmalı ve dengede tutmalısınız. İyi bir evlilik belki de bahsettiğiniz sorunları azaltacak ve size destek sağlayacaktır. Ancak bunun için doğru karar vermeli ve çevrenizdeki kişilerle istişare ederek hareket etmelisiniz.