14 yaşındaki kızım altı aydan beri kendini odasına kapatıyor. Yalnızlığı da mutsuzluğu da kendisi tercih ediyor ve yardımcı olmak istediğimizde de bütün kapıları kapatıyor. Açıkçası, sorununun ne olduğunu bilmiyorum ve sorduğumda da ser veriyor sır vermiyor. Odasına giriyorum ve neden böyle yaptığını, bunun derslerini de etkilediğini söylüyorum bana "Sen beni anlayamıyorsun" diyor ve hiç konuşmuyor. Öğretmenleriyle de görüştüm, onlar da son günlerde kızın çok değiştiğini ve notlarının düştüğünü söylüyorlar. Benden çekinir diye büyük ablasını devreye soktum ama ona da bir şey anlatmamış. Kızımın başına kötü bir şeylerin gelebileceğinden korkuyorum böyle bir şeye fırsat vermemek için neler yapabilirim? G.L

Kimse mutsuz olmayı istemez

Bu dönem gençler kritik bir süreçten geçmektedirler. Kimlik arayışı, özdeşim ihtiyacı karşı cinse ilgi duyma ve bağımsızlaşma gereksinimi onları çeşitli arayışlara iter ve genç zaman zaman aileyle çatışır. Ailenin yanlış tutumu ve gencin yaşadığı sorunları atlatma noktasında yaşadığı tıkanmalar onu çeşitli suç unsurlarına sürükleyebilir. Bu nedenle ebeveynler, gencin bu dönem yaşadığı sorunlarının gelişim dönemiyle ilgili olduğunu bilmeli ve onlara sevgiyle yaklaşmalıdırlar. Kızınızın, "Beni anlayamıyorsunuz" sözünü önemsiyorum. Lütfen ona "Hangi konularda anlayamadığınızı düşündüğünü ve kendisini anlayabilmek için nasıl davranmanızı beklediğini sorun... Anlaşılmak hepimiz için önemli bir ihtiyaçtır ve çocuğunuzun sizin kendisini anlayabildiğinize dair inancı olması gerekir.

Size, kızınıza anlayışla yaklaşmanızı tavsiye ederim. Bu konuda suçlayıcı olmayın ve ben dili kullanarak altı ay önce onun hayatında ne gibi bir değişim olduğunu anlamaya çalışın. Bu konuda bir terapistle görüşebilir ve kızınıza yardımcı olma noktasında uzman desteğiyle birlikte hareket edebilirsiniz.

Yağmurdan korkuyorum

30 yaşında bir bayanım. 8 yaşındayken babamın köyüne gitmiştik. Aynı gece köydeki eve yıldırım düşmüş ve bu kazada dedemle yengen vefat etmişti. O günden aklımda kalan tek şey, gök gürültüsü, eve sert bir şekilde çarpan yağmur damlaları ve ağlama sesleri... O gece çok korkmuştum. Hatta olaydan sonra her gece kabus görerek uyandım ve bir yıl annemle yattım. Bu olaydan sonra bende bazı korkular meydana geldi. Şimdi yağmurdan çok korkuyorum. Ne zaman yağmur yağsa ya da hava kararsa içime bir fenalık çöküyor sanki kötü bir şeyler olabilecekmiş gibi geliyor ve kendimi dışarı atıyorum. Bu soruna bağlı olarak neredeyse bütün kış depresyon geçiriyorum. Bu konuda bana neler tavsiye edersiniz? G.P

Herşey onun elinde

Fobiler, belli bir nesneye ya da olaya karşı gelişen korkulardır. Kişi bu korkuların yersiz olduğunu kendisi de bilir fakat başaçıkmakta güçlük çeker. Korkular bazen katlanılmaz duruma gelebilir ve böyle durumlarda kişi kendini yorgun ve bitkin hisseder. Burada kendimize yapabileceğimiz en büyük destek korkularla yüzleşmek olmalıdır.

Sekiz yaşında bir olay yaşadınız. Ve korkularınızın ardında yatan gerçek dışı düşünceyi biliyorsunuz. İşe endişelerinizi tetikleyen çarpık düşünceyi değiştirerek başlayabilirsiniz... Her yağmur yağdığında yıldırım düşmeyeceğini, her kazada insanların ölmeyeceğini, her hastalığın şifasız kalmayacağını da biliyorsunuz. Sonuçta her şey Allah'ın elinde... Size korkularınızdan kaçmak yerine yüzleşmenizi tavsiye ederim. Yağmurlu günlerde, evinizde kalmaya çalışın ve her yağmurdan sonra yıldırım düşmediğini hissedin ve kendinizi buna alıştırın. Her şeyden önce hayatımızın Bizi koruyup gözeten Bir varlığın Elinde olduğunu da bilin. Yüce Yaratıcı istemediği takdirde bir yaprak dahi kımıldamaz. Ona tevekkül edin, duada bulunun ve onun sizi görüp gözettiğini düşünün.

Sekiz yaşlarında yaşadığınız bu olayın etkilerinden kurtulmak ve size verdiği tahribatı iyileştirmek için, kendi çabalarınız dışında bir de uzmana gidebilir ve yardım alabilirsiniz.