Yıllarca yolunu beklediğim oğlum on beş sene önce dünyaya geldi. Doğum risk taşıyordu ama ben onun için ölümü bile göze almıştım. Bu nedenle oğlumu büyütürken onun üzerine çok titredim, herhalde biraz da şımarttım. O da tam tersi çok hassas bir çocuktu küçük bir şeyde hasta oluyor ve ateşi yükseliyordu. Ona bir şey olmasın diye pek sorumluluk vermedim, ödevlerini bile çoğu zaman kendim yaptım.

Oğlum şimdi on beş yaşında. Kendi işlerini yapamıyor, para veriyorum ve kendisine giysi alması için gönderiyorum ama ben olmadan dışarı bile çıkmak istemiyor. Kendi işlerini bile benim desteğimle yapıyor. Bu kadar bağımlı olması beni rahatsız ediyor. Bu konuda ona nasıl yardımcı olabilirim? N.P

Cesaret verin
Aşırı himayeci davranan aileler çocuklarına yeteneklerini geliştirme fırsatı vermediklerinden bu türden sorunlar ortaya çıkabiliyor. Sizler elbette bu konuda iyi niyetlisiniz ama ona sorumluluk kazandırmanız ve bazı işlerini yapması için teşvik etmeniz yine çocuk için faydı olacaktır.

Çocuk üç yaşından itibaren bazı işlerini yavaş yavaş yapabilir. Mesela üç yaşındaki bir çocuk ayakkabılarını ve çoraplarını giyebilir, oyuncaklarını toplayabilir. Okul çağına geldiğinde ise ödevlerini yapabilir, bazı sorumluluklar alabilir, yatağını düzeltebilir...

Anne baba çocuğun yeteneklerinin gelişmesi noktasında ona fırsat tanımalıdırlar. Bu da ona bazı sorumluluklar vermekle mümkün olabilir. Eğer ebeveyn çocuğun yapması gereken şeyleri yapmış ve onu bu konuda teşvik etmemişse, bunun sonucunda çocuk da ben hiçbir şey yapamam her şeyi annem yapar duygusu gelişebilmekte ve bahsettiğiniz türden sorunlar ortaya çıkmaktadır.

Size bu konuda çocuğunuza cesaret vermenizi tavsiye ederim. Ona güvendiğinizi ve giysilerini de kendisinin alabileceğini ifade edin.

Ayrıca sizden yardım istediğinde ona yardım etmek yerine, bunu sen daha iyi yapabilirsin, bunu yardım almadan da yapabilirsin tarzında yönlendirmelerde bulunabilirsiniz. Oğlunuz işlerini yaptığında ise onu takdir edin ve onaylayın.

Tükendiğimi hissediyorum
8 çocuklu ailenin üçüncü kızıyım. İki abim işsiz, küçük kız kardeşimle ben çalışarak evi geçindirmeye çalışıyoruz. Ama inanın çok yorulduğumu ve adeta tükendiğimi hissediyorum. Ailenin bütün yükü benim üstümde, babam rahatsızlığına bağlı olarak çalışamıyor aile kalabalık ve evimiz kira. Ailemi düşündüğüm için işi bırakamıyorum ama çok yoruluyorum. Bazen konuşacak birini arıyorum ama bulamıyorum ve saatlerce ağlamak istiyorum. Üzüldüğümde başım ağrıyor, midem bulanıyor, kendimi kötü hissediyorum. Aileme acıyorum ama artık bittim, tükendim bu yorucu hayata nasıl devam edeceğimi bilemiyorum. F.K

Sosyal destek önemli
Günümüz insanının yaşadığı en yoğun sorunlardan biri tükenmişlik sendromudur. Bu süreçte kişi kaldırma kapasitesinin üstünde bir sorumluluk yüklenmiştir ve yaşadığı zorlukları paylaşacak sosyal bir destekten de mahrum olduğunu hissetmektir. Burada yaşanan en bariz şey umutsuzluk, çaresizlik ve tükenmişliktir. Kişide yaşadığı zorluklara bağlı olarak bazı belirtiler ortaya çıkar ki, bu da sizin bahsettiğiniz gibi, yorgunluk, hayak kırıklığı, enerji kaybı, güçsüzlük, başağrısı, bulantı uyku bozuklukları, umutsuzluk, geleceğe karşı belirsizlik şeklinde tezahür edebilir. Bu duruma depresyon da eklenebilir. Sorunun giderilmesi için en etkin yöntemlerden biri ise çevrenizdeki kimselerden manevi destek almaktır,

Size öncelikle bir psikiyatriste gitmenizi tavsiye ederim. Bunun yanında, çevrenizde sorunlarınızı paylaşabileceğiniz sosyal bir gruba dahil olabilir akrabalarınızla ilişkilerinizi geliştirebilir kardeşlerinizle sevgi eksenli ilişkiler kurarak zengin bir paylaşım ortamı sağlayabilirsiniz. İşiniz dışında sosyal aktivitelere katılabilir, çeşitli faaliyetlere dahil olabilirsiniz. Kendinize vakit ayırın ve hafta sonları sevdiğiniz işleri yapmaya çalışın. Şunu da unutmayın ki, siz ailenizin geçimi için çalışıyor ve bu yorucu hayata onlar için katlanıyorsunuz bu da Allah'ın razı olacağı bir şeydir ve Yaratıcımız hiçbir iyiliği zayi etmez...