25 yaşında bir genç kızım. Bir kurumda koordinatör olarak çalışıyorum. Aynı iş yerinde çalışan bir de arkadaşım var. Arkadaşımla burada işe başladığımda tanıştım ama çok samimi olduk. Onu seviyorum, güveniyorum da. Ama o gerçekten çok kırıcı bir insan. Bir şey olduğunda hiç düşünmeden kaba kaba söyleyiveriyor. Ya da olmadık bir yerde beni azarlıyor, hakaret ediyor az sonra da hiçbir şey yokmuş gibi gelip konuşuyor. Onu hem çok seviyorum hem de çok kırılıyorum. Bu sorununu ona söylesem hata mı ederim? F.K

Kendimiz korumakla sorumlu değil miyiz?

İnsani ilişkilerimizde, her birimiz kendi kişisel renklerimizi yansıtırız. Bu anlamda kimimiz sert mizaçlı, kimimiz kırılgan, kimimiz evhamlı, kimimiz öfkeliyizdir. Bu kişisel mozayiğimiz içinde birbirimizi hoş görür ve ilişkilerimizi sürdürürüz. Ancak ilişkilerimiz esnasında sınırlarımız ihlal edildiğinde ya da kırıldığımızda incindiğimizde bu duruma tepki gösteririz. Çünkü karşımızdaki kişinin sözü bizi yaralamıştır ve incinmişizdir. Böyle durumlarda kendimizi korumaya çalışır ve rahatsızlığımızı dile getiririz... Bizler, maddi ve manevi olarak kendimizi korumakla sorumlu değil miyiz? Elbette sorumluyuz. Bu nedenle kırıcı bir sözle karşılaştığınızda rahatsızlık duymanız doğal bir durum. Ancak, bu konuda kendinizi analiz edebilir ve gereksiz şeylere mi alınıyorsunuz yoksa arkadaşınız gerçekten kırıcı birimi, bunu anlayabilirsiniz. Eğer arkadaşınız gerçekten size karşı kırıcıysa bu durumdan rahatsız olduğunuzu izah edin ve kendinize nasıl davranmasını istiyorsanız buna ona belirtin. Arkadaşlık ilişkilerinizde kendisinin sizi ne kadar rahatsız ettiğini de izah edin. Unutmayın, her zaman rahatsızlık duyduğumuz şeyleri uygun bir üslupla ifade etme ve kendimizi koruma hakkımız var..

İkisini de kaybettim
20 yıllık evli bir bayanım. Uzun süre tedavi gördüm, iki çocuğum oldu ikisi de bir aylık bebekken vefat etti. Artık yaşım da geçti, bundan sonra bebek sahibi olamam. Ama bu benim içimde derin bir ukte olarak kalıyor. Kendimi çok kötü hissediyorum, insanlar önümde çocuklarını sevdiklerinde içim gidiyor. Sokakta oynayan çocukları gördüğümde ağlıyorum. Ben anne olamayacağım artık biliyorum ama bu duygumu hiçbir şekilde gideremiyorum. Bir kadının anne olmaktan mahrum olması çok ağır bir imtihan Allah kimseye yaşatmasın. M.K

Mahrumiyetlerimiz cennetimiz olabilir

Çok istediğiniz halde anne olamayacağınızı bilmeniz gerçekten zor bir durum. Ama sizin de ifade ettiğiniz gibi hepimiz çeşitli imtihanlardan geçiyoruz ve bu da sizin imtihanınız. Yaşadığımız imtihanlara sabrettiğimiz sürece Cennetimiz bu mahrumiyetlerimizin içinde gizlenmiş olabilir. Bu nedenle size Allah'a dua etmenizi ve ondan sabır dilemenizi tavsiye ederim. Yaşınızın kaç olduğunu bilmiyorum ama muhtaç bir bebeği alıp bakabilirsiniz de. Ona annelik yapabilir, onu hayata kazandırabilir, İslami hayat üzere yetiştirebilirsiniz. Bebeğin bakımını küçük yaşlardan itibaren üstlendiğinizde, bebekle bakan kişi arasında bağlanma gerçekleşir ve bunun sonucunda da sevgi üretilir. Yani bakan kişi bebeği gerçekten benimser ve sever...

Ayrıca, çocuklarla ilgili etkinliklere katılabilir ve buradaki çalışmalara katkı yapabilirsin. Fakat kendinize niçin neden, neden ben? Gibi sorular sormayın, hayatta hepimizin mahrum kaldığımız şeyler vardır sizin payınıza da bu düşmüş. Durumu kabullenip, sabırla karşılık vermeye çalışın.