Gurur duydum. Açıkçası beklediğim gibi bir maç oldu. Oyun şablonları tıpa tıp aynı iki takım. Hücumlarını sürekli ayağa oynayarak, ama hızlı değil sabırlı ataklarla yapan iki takım.
İlk yarıda Chelsea, Fenerbahçe’nin özellikle İnönü ve Ali Sami Yen’deki derbilerde oynadığı gibi oynadı. Ayağa pas yapıp, rakibin tempoyu artırmasına izin vermedi, kontrolü elinde tuttu. Golü de buldu. Fakat bir tek konuda yanıldı. Rakibi Fenerbahçe’nin o ilk yarıdaki hem bireysel, hem takım olarak kapasitesinin çok altında oluşu Chelsea’yi yanılttı. İkinci yarının da öyle geçeceğini düşündüler.

Roller değişti
Fenerbahçe özellikle Kazım değişikliği sonrası gerçek kimliğine büründü. İlk yarıdaki Chelsae’nin işini Fenerbahçe yapmaya başladı. Oyuncular da bireysel anlamda normale döndü. Artık Chelsea kalesine gidiyordu Fenerbahçe. “Bu takım bizi yenemez” diyen Chelsea yavaş yavaş arkaya yaslanıyordu. Aurelio’nun savunmanın arkasına attığı mükemmel pası çarpaz koşuyla önünde bulan Kazım golü yaptı. Bu gol Fenerbahçe’yi de kendine getirdi. Hem de Chelsea “ne oluyor” dedi. “Bizim ilk yarıdaki rakip değişti mi?” diye düşünüyorlardı. Kendi kalesine gol atan üzgün Deivid müthiş bir gol attı. öyle bir yere vurdu ki kalecinin çıkarma şansı yoktu.
İlk yarıda yapılan hata Maldonado’nun savunmanın içine çok girmesiydi. İkinci yarıda bu yanlışa düşmedi. Böylece takımı ileriye itti. İlk yarıda Deivid, önder’e yardımcı olmadı, ikinci yarıda giren Kazım ise bu eksiği kapadı.
Hep söylediğimiz gibi Fenerbahçe’yi Avrupa’da güle oynaya yenemezler. Zico’ya, oyunculara tebrikler. Müthiş destek veren taraftarlara da. Ve teşekkürler. Bu günleri gösteren başkan ve yöneticilere.