İki erkek çocuk annesi bir bayanım. Çalıştığım için çocuklarıma vakit ayıramıyorum. Büyük oğlum bu yıl liseyi bitirecek derslerinde çok başarılı, tıp doktoru olmayı düşünüyor. Küçük oğlum derslerinde vasat bir çocuk. Abisi okulda aldığı başarıları eve getirdiğinde baba ister istemez onu ödüllendiriyor, istediği bir şeyi alıyor. Büyük oğlum buna çok alıştı, derslerine daha çok motive oluyor... Ama kardeşi bunu biraz kıskanıyor. Kendisinin daha başarısız olduğunu düşünüyor, içine kapanıyor. Bize sizin zaten bir tane oğlunuz var, ben derslerimde başarılı olamıyorum o yüzden beni sevmiyorsunuz..diyor ona bunun doğru olmadığını söylesek bile ikna olmuyor. Küçük oğluma nasıl yardımcı olabilirim? D. E

Sevgi karşılıklı olmalı

Çocuklarımızın güven duygularının gelişmesi için, onları takdir etmekten kaçınmamalıyız. Onların bizim için ne kadar değerli ve önemli olduğunu her fırsatta ifade etmeli ve onlara vakit ayırmalıyız. Toplumumuzda yaygın olan ebeveyn hatalarından biri de çocukları başarı öyküleriyle değerlendirmek ve sevginin ölçüsü başarıymış gibi yansıtmaktır. Bu durum kuşkusuz çocuk üzerinde büyük tahribatlara sebebiyet verir. Ebeveynler çocuklarına olan sevgilerinin hiçbir şekilde başarıya ya da başarısızlığa bağlı olmadığını belirtmelidirler. Bu tür sorunlara sebebiyet vermemek için iki oğul arasında kıyaslama yapmayın ve her iki çocuğunuzu da kendi yetenekleri içinde değerlendirin. Çocuklarınızı yetenekleri doğrultusunda teşvik edin ve yeteneklerinin Allah'ın bir lütfu olduğunu belirtin fakat bunu bir üstünlük olarak da yansıtmamaya çalışın. Büyük oğlunuzun yetenekleri daha farklı olabilir, buna karşın küçük oğlunuz matematiğe pek ilgi duymazken resim yapmayı seviyor olabilir. Her ikisi de ayrı bir birey ve kendilerine ait özelliklere sahip... Bu nedenle iki çocuğun da kendine özgü olduğunu düşünerek sevginizi eşit miktarda göstermeye çalışın. Hiçbir zaman sevginiz okul başarısına bağlı olmasın, aksine bir anne olarak her iki evladınızıda koşulsuz sevdiğinizi onlara hissettirin.

Çabuk yıkılıyorum

30 yaşında iki çocuk annesi bir bayanım. On yaşında annemi kaybettim. Çocukluğum çok kötü geçti. Annemin yerine koyabileceğim birini aradım durdum ama olmadı. Babam, annemin ölümünden sonra benimle çok ilgilendi, elinden geleni yaptı. O günlerde bu ilgi beni biraz rahatlatmıştı. Annemi kaybettim ama hiç olmazsa babam yanımda diye düşünmeye başlamıştım. Ama aradan bir yıl geçmeden evlendi. Ben ikinci bir düş kırıklığı yaşadım. Okul yıllarımda da, annemin yokluğunu hep hissettim.

Aradan yıllar geçti. Şimdi evli iki çocuk annesi bir bayanım. Ama inanın küçük bir şeyde hemen yıkılıyorum, depresyona giriyorum. Sürekli ilaç kullanıyorum, başıma kötü bir şeyler gelecek diye korkuyorum. Tavsiyelerinizi bekliyorum.

A K

Geçmişimiz geleceğimizi etkiliyor

Bizler dünyaya ihtiyaçlı olarak geliyoruz. İhtiyaçlarımızın bir kısmı fiziksel bir kısmı ise duygusaldır. Ancak ihtiyaçlar yerinde ve zamanında karşılanmadığı zaman bunun yerine geçen ve ihtiyaçlarımıza gitmeyi engelleyen bazı şemalarımız oluşuyor. Küçük yaşta annenizi kaybettiğinizi ve küçüklüğünüzün çeşitli yoksunluklarla geçtiğini belirtiyorsunuz. Annenizin ona en fazla ihtiyaç duyduğunuz bir dönemde vefat etmesi ve akabinde babanın evlenmesi travmaya sebebiyet vermiş olabilir. Ve canınızdan çok sevdiğiniz bu iki kişiyi de kaybetmiş olmanız güvensizlik, güçsüzlük ve yalnızlık duygusunun gelişmesine yol açabilir.

Bütün bunların sonucunda da, yaşadığınız güçlükler karşısında çaresiz kalabilir ve gücünüzü kaybedebilirsiniz. Ama artık bunları geride bırakmış ve iki tane evlat sahibi olmuşsunuz. Eğer geçmişte yaşamaktan kurtularak, yaşadığınız zamana uyum sağlamaya çalışır ve sahip olduğunuz güzellikleri de dikkate alırsanız bu sorunlarınızdan kurtulabileceğinizi düşünüyorum. Yoksun olduğumuz şeyin yerine aynısını koyamayabiliriz ama buna rıza gösterip, elimizdekiler için şükredebiliriz. Kırılganlığınızı kendi çabalarınızla ortadan kaldıramıyorsanız bir psikiyatriste giderek yardım alabilirsiniz.