Gerçekten de bir örgüt teröre soyundu mu adını duyuracak, yüreklere korku salacak ki, kendine yandaş bulsun, karşındakini sindirsin.

Ama saldığı terörü çıkıp da üstlenmiyorsa, o zaman bu rezillik ya kişinin bir başına gerçekleştirdiği bir eylemdir ya da örgütün genel stratejisine karşı çıkan üç beş kişinin bataklıktaki son debelenmeleridir.

Zaten, Taksim’deki canlı bombanın hemen ardından,

PKK’nın seçimlere değin eylemsizlik kararını açıklaması, Diyarbakır Büyükşehir Belediye Başkanı Osman Baydemir’in Kürt sorununu silahla kodlandırmamak gerek; 21. yüz yılda silahın rolü tamamlanmıştır sözleri ve Aysel Tuğluk’un İmralı çıkışında, Öcalan’ın , Taksim saldırısını PKK’nın yaptığını sanmıyorum. Artık süreç diyalogdan müzakere sürecine geçer dediğini söylemesi, uzun saçlı Taksim bombacısının PKK’nın onayı olmaksızın böyle bir işe kalkıştığı izlenimini veriyor.

Bugün devlet Öcalan’la görüşüyor. Seçilmişler değil atanmışlar düzeyinde. PKK’nın eylemsizlik kararında kimi koşullar var. Bunların 2011 seçimlerine kadar gerçekleşmeyeceğini Öcalan’da, tayfası da biliyor. Gene de, devletin en azından “bu isteklerinizi düşünürüz” gibisinden bir cümle fısıldamasını bekliyor.

Bakınız, bugün, PKK’yı, en başta açık ya da gizli destekçileri yalnız bırakmıştır.

PKK, “öfkeli Kürt kökenli gençlere kan, gözyaşı, bombalanma ve vurulma” dışında hiçbir umut vermiyor. PKK, devletin,

Güneydoğu’nun kalkınmasına yönelik onca girişimini, ya iş makinalarını yakarak ya da kurşun yağdırarak engelliyor. Gençlerin isteği dağlarda dolanıp kurşun sıkmak değil! İşe, aşa, güvenli bir geleceğe kavuşmak. Bunun yolunun da silah bırakmadan geçtiğini artık anlamayan kalmadı.

En başta da İmralı’nın sakini!

Neden mi? Çünkü otuz yıldır kurşun sıka sıka bir arpa boyu yol alınamadı. Ama bağırıp çağırmadan, anlamsız suçlamalarda bulunmadan, geçmişin yaralarını deşmeden kurulmaya başlanan diyalog önünde sonunda meyvelerini verecektir.

Yeter ki, birileri çıkıp arabanın tekerine taş koymasın!