Fatma hanım, ben Bursa'da yaşayan genç bir beyim. Evlenmeyi düşündüğüm bir kız vardı. Kız dindar ve akıllıydı ama biraz kararsızdı. Annemin bazı şüpheleri vardı ama ben ona inanıyordum. Bu yıl kızla nişanlanmayı düşündüm ve kendisine bunu açtım. Ama bana sevdiği birinin olduğunu söyledi. Dünya başıma yıkıldı. Unutmak istiyorum ama unutamıyorum. Artık onu aklımdan çıkarmam gerekiyor. Ama çok zor, ne yapacağımı bilemiyorum. Bu benim işlerimi bile etkiledi. Fatma hanım bu sıkıntılı günlerimde tavsiyelerinizle bana yardımcı olabilirseniz inanın size çok dua edeceğim... Allah'a emanet olun.

E.M

Zaman herşeyin ilacı

l Sanırım evlenmeyi düşündüğünüz kızın bu konuyla ilgili düşüncelerini öğrenmeden olaya kesin gözüyle baktınız. Ama takdir edersiniz ki bu sizin tek taraflı bir düşünceniz ve tek taraflı yaşadığınız bir duyguydu. Anladığıma göre kız size bir vaadde bulunmadı ve bu konuda kararsız kaldı. Ama öyle de olsa, ümit bağladığımız şeyden koptuğumuzda derin bir yara alırız. Siz de aslında bu süreci yaşıyorsunuz. Evlenmeyi düşündüğünüz biri vardı ama artık yok. Bu süreci doğal seyrinde atlatacaksınız. Elbette hayatımızdan bir şeyler koptuğunda ve bağlandığımız bir kişiden ayrıldığımızda üzülür ve acı duyarız, bu normal sınırlar dahilinde olduğunda doğal bir şeydir. Ancak, bu sorun uzun süre devam ederse bir psikiyatriste giderek yardım alabilirsiniz. Fakat benim inancım bir süre sonra her şeyin yoluna gireceği yönündedir. Size şunu ifade edeyim, birçok genç, duygusal bir şeyler yaşadığı kişiden ayrıldığında "Asla hayata dönemeyeceğini ve asla o kişiyi unutamayacağını" ifade eder. Oysa zaman her şeyi eritir ve bir zaman sonra yaşananların küllendiğini görürsünüz. Size, bu kişiyi unutmam gerekir diyerek kendinize baskı yapmamanızı ve olayları zamanın akışına bırakmanızı tavsiye ederim. Bir zaman sonra bu durumu atlatacak ve başka biriyle evlenmeyi düşüneceksiniz...

Ne yapsam yaranamıyorum

40 yaşında bir bayanım. Eşimle akrabayız, kendisi amcamın oğlu olur. Biz de zaten ailelerin isteğiyle evlendik. Evlendiğimde on beş yaşındaydım öğretmen lisesini kazanmıştım... Ama ailem okula devam etmeme fırsat vermedi... Eşime ne yapsam yaranamıyorum, çok nankör, yaptığım hiçbir şeyi takdir etmez. Benimle hep savaş halinde, eksiklerimi araştırıyor, insanların içinde hatalarımı ortaya döküyor. Konuşsam beni dinlemiyor, sussam artık çekemiyorum. İki kızım var ikisi de üniversitede okuyorlar. Onlar da babadan çok kopuklar, Evliyim ama sanki dul gibiyim, tavsiyelerinizi beklerim.

A.E

Siz kendinizi takdir edin

Her insan, evleneceği kişiyi görmeli ve kendi kararıyla evlenmeyi istemelidir. Ancak bazı aileler evlenecek çocuklarının duygularını hiçe sayarak kendi beklentileri üzerinden onlar adına karar veriyorlar ve çocukları istemedikleri kişilerle evlendiriyorlar. Ancak, yaşadığınız sorunları tamamen bununla da ilişkilendiremeyiz. Siz kendi tercih ettiğiniz biriyle evlenseniz de benzer sorunlar yaşayabilirdiniz ya da her şey istediğiniz gibi olabilirdi... Artık bundan sonra geçmişe bakmanın bir anlamı yok. Şu durumda daha ziyade, mevcut şartlar dahilinde sorunlarımızı nasıl çözebiliriz, bunun üzerinde durmalıyız.

Biliyor musunuz, bazı kimselere derdimizi bir türlü anlatamayız. Çünkü, bizi dinlemezler ve anlamak istemezler. Böyle durumlarda, kendi hayatımızda bazı yenilikler yaparak, güçlü olmaya ve sorunların üstesinden gelmeye çalışırız. Bu nedenle değişime kendinizden başlayınız ve beklentilerinizi kendiniz üretmeye çalışınız. Elbette hepimiz sevdiğimiz kişiler tarafından takdir edilmeyi bekleriz. Ama beklentilerimize ulaşamadığımız zaman, düş kırıklığı yaşamak yerine kendimizi takdir etmek ve güven kırılmasına karşı dirençli olmak gerekir diye düşünüyorum. Siz de biliyorsunuz ki, eşinizin aileden öğrendiği bir koca modeli var... Kendi çabalarınıza rağmen bu koca modelinin değişmesine katkı sağlayamıyorsanız olaylardan etkilenmemeyi ve beklentilerinizi düşürerek kendinizi koruma altına almayı deneyebilirsiniz.