Evlendiğimde ben on dört, kocam on sekiz yaşındaydı... İkimiz de evliliğe hiç hazır değildik. Ama ailelerimiz evlenmemizi çok istiyorlardı onların isteği üzerine evlendik. Çocuk yaşta büyük sorumluluklar aldık, bu beni çok yordu Fatma hanım. Kocam, bir konfeksiyonda çalışıyor. Dört yılın sonunda bir oğlum oldu. Çocuk doğduktan sonra kocam eve geç gelmeye başladı. O daha sorumluluklarının farkında bile değil. Gece arkadaşlarıyla takılıyor eve on ikide filan geliyor. Eve erken gelmesi gerektiğini söylesem hemen kızıyor. Gençliğimi hiç yaşayamadım, o yüzden içine kapanık biriyim. Ailelere çocuklarını küçük yaşta evlendirmemelerini tavsiye ederim. F.H

Hayıflanmanın faydası yok

Eş adaylarının evliliğin getirdiği sorumlulukları taşıyabilecek yeterlilikte olmaları gerekir. Yani evlenecek bir kişi, yaş ve gelişim olarak evliliğe hazır olmalı, ayrıca, ekonomik ve duygusal bağımsızlığını elde etmiş biri olarak evliliğe karar vermelidir... Bazı bölgelerimizde geleneklerin etkisiyle, çocuklar küçük yaşlarda evlendiriliyor ve bu çocuklar ağır yük altında eziliyorlar. Sizin de ifade ettiğiniz gibi ailelerimiz çocuklarını, bu sorumluluğu alacak duruma gelmeden evlendirmemeleri gerekir.

Evlendiğinizde her ikiniz de evliliğe uygun bir yaşta değildiniz. Dolayısıyla eşiniz de siz de, yeni kimliğe adapte olabilmek için yoruldunuz ve birbirinize yeterince vakit ayıramadınız. Gençlik dönemine ait sorunlarla mücadele ederken birden kendinizi farklı bir kimliğin içinde buldunuz. Eş kimliğinize uyum sağlayabilmek için bazı zorluklar yaşadığınızı ve sorunların da bu durumla yakınen ilgili olduğunu düşünüyorum. Ancak bu saatten sonra geçmişe dönüp, hayıflanmanın hiçbir anlamı yok. Burada yapabileceğimiz en doğru şey, sorunlarımızla başa çıkarak çocuğa örnek bir ebeveyn olmaktır. Bunun için eşinizle sohbet ortamı oluşturun, kendinizin ve çocuğun ilgiye ihtiyacı olduğunu, eve erken gelmesinin çocuk için de sizin için de gerekli olduğunu uygun bir dille anlatın. Eşinizde yaşı itibariyle tıpkı sizin gibi ağır bir yükün altında...Evin geçimini sağlamak ve evdeki kimliğine adapta olmak zorunda. Bu nedenle ona anlayış göstermeye çalışın ve sorunlarınızın çözümü noktasında işbirliği yapın, ortak kararlar almaya çalışın.

Çocukluğum kötü geçti

33 yaşında iki çocuk annesi bir bayanım. Çocukluğum acılar içinde geçti. Üvey anne elinde büyüdüm, çok çileler çektim. Eşim donuk bir insandır ama yine de onunla ilgili bir sorunum yok. Bana yardımcı olmaya çalışıyor, çocuklarıyla ilgileniyor. Benim sorunum çabuk depresyonu giriyor olmam. Birisi bir şey söylediğinde ya da dışarıda rahatsız olduğum bir şeyler gördüğümde hemen depresyona giriyorum. Depresyona girdiğimde kendimi eve kapatıyorum. Arkadaşlarımla pek görüşmüyorum, çocuklarımla ilgilenemiyorum... Kendimi rahatlatmak için el işi yapıyorum, kitap okuyorum, öykü yazıyorum ama faydası olmuyor... Biraz daha dirençli olmak istiyorum tavsiyelerinizi bekliyorum. H.Ş

Pozitif anlamlar yükleyin

Sizin de ifade ettiğiniz gibi geçmişte zor günler geçirmiş olmanız ve hâlâ bunun etkilerini üzerinizde taşımanız yaşadığınız sorunları tetikliyor olabilir. Depresyon durumu ortaya çıktığında ise bahsettiğiniz gibi, kendinizi dibe vurmuş hissetmeniz, yorgunluk hali yaşamanız, çevrenize ve kendinize karşı ilgisiz kalmanız, olaylara olumsuz tarafından bakmanız ve karamsarlığa kapılmanız görülebilecek başlıca belirtilerdir.

Yaşadığınız sorunlara daha köklü bir çözüm bulabilmeniz için bir psikiyatriste gitmeniz ve doktorunuzun tavsiyelerine uymaya çalışmanız gerekiyor. Bununla beraber hayatınızı zindana çeviren ve sizi depresyona sürükleyen olayları tanımlayarak ve bunlara pozitif anlamlar vermeye çalışın. İlk etapta iç dünyanızda sizi güçsüz bırakan bu negatif düşüncelere karşı bir dirençle karşılaşabilirsiniz. Ama bunlarla yüzleştiğinizde korkularınızın iyileştiğini göreceksiniz... Ayrıca kendinize vakit ayırın, sabahları yürüyüş yapmaya çalışın ve arkadaşlarınızı ziyaret edin, evinizde küçük değişiklikler yapın. Bütün bu gayretlerinizle birlikte doktorunuzun tavsiyelerini de dikkate aldığınızda her şey yoluna girecektir.