Yirmi üç yıllık zulüm son buldu ve Tunus Cumhurbaşkanı Bin Ali canını zor kurtardı. Doğru Fransa'ya. Eee ne de olsa Fransız olabilmenin çabası içinde yaşadı yıllardır. Müslüman Güneyli olmasının verdiği aşağılık kompleksiyle vurdu da vurdu Müslüman halkına. Ezdi de ezdi. Fransızlaşabilmek ne de kutsaldı onun için. Ah ne vardı Müslüman olmakta. Halkı neden bırakmazdı İslam'ı. Ama vardı yolu. Zulüm. Baskı. Kan kusturdu halkına. Kan. Sırtını dayadı Kuzeye. Batıya Amerika'ya, Avrupa'ya. Ben sizdenim dedi. Onlar da eyvallah etti. O zulmetti. Karşılıklı sırt sıvazladılar. O kan kusturmaya devam etti. Ses çıkarmadılar. Çünkü model ülkeydi. Moderndi ve laikti. Bir o kadar da zalimdi. Ama olsun'du. "Bizim" kulüptendi. Fransa olma hayalindeydi. Laikliğini aldı. Türkiye'ye yetişti. Onu da solda bıraktı ileri geçti. Başörtüsünü sokakta da yasakladı. Başlarını örtmeye alışkın kadınlar, sokakta kendilerini çıplak hissettiler, gayri ihtiyari elleri başlarına gider oldu…saçlarını kollarıyla kapatmak için -bu durumu kendilerinden dinlemiştim yıllar önce-. Başlarını açmayanların en başta kocaları varsa erkek akrabaları hepsi hapse atıldı. Sağcı solcu dindar dinsiz muhalefeti hepten susturdu. Fazla sesi çıkan kendini mapusda buldu. Ülke ötesine de yaydı korkularını. Kaçıp giden de dut yutmuş bülbüle döndü. Polis devletini diasporaya taşırdı. Batı da sustu, seyirci kalmayı tercih etti. Tunus'u yere göğe koyamadı. Ne de güzeldi Tunus…
Tunus ilgi alanımdadır. Zira başörtüsü yasağını Türkiye'den daha da acımasızca uygulamış tek İslam ülkesidir - bu, başka İslam ülkelerinde sorun olmadığı anlamına gelmez şüphesiz ama Tunus bir ekoldür-.Davet edildiğim konuşmalarda Türkiye kadar Tunus'taki yasaktan da söz etmişimdir. Şunu da eklemişimdir: Ülke dışındaki Tunuslularla konuşunuz. Siyaset konuşmaktan tedirgin olurlar. Sorularınıza kaçamak cevaplar verirler. Ülkelerindeki zulmü fazla konuşmak istemez, duyulursa Tunus'taki akrabalarımızın başına gelmeyen kalmaz derler. Tunuslular Tunus'u konuşamaz. Tunus'u konuşmak bizlere düşer. Düştü.
Zulümle abad olunmadı. Cezaevlerinde çürüttüğü hayatlar Bin Ali'ye birer isyan bayrağı olarak geri döndü. O da pılısını pırtısını toplayıp Sarkozy'sine koştu. Sarkozy kabul etmedi! Yüz üstü bıraktı. Suudi Arabistan'a kapağı zor attı. İslam dünyasında bir hareket bir hareket. Halk sokaklara döküldü. Hâlâ kan dökülüyor olsa da Bin Ali'yi defedebilmişlik Tunuslulara kahramanlık payesini kazandırdı. Cezayir'de, Mısır'da, Ürdün'de, Kuveyt'te ve Yemen'de de halk sokaklara döküldü. Darısı başımıza dercesine Tunusluların zincirlerinden kurtulma gayretlerini kutladı. Libya zor tutuyor halkını. Ama içten içe bir kıpırdanma bariz şekilde hissediliyor orada da.
Bir şeyler ummak için henüz çok erken. Her ne kadar Arap dünyası diktatörlüğe son mottosuyla sokakları çınlatıyor olsa da rejim kontrolü kaybetmemek için direniyor. Sonunu göremese de zulmünü artırma riskini de alıyor. Zira kaybedecek çok şeyi var şu anda. Onun için elindeki bütün kozları kullanmaktan çekinmiyor. Dikkat ettim konu Amerikan medyasında çok kısıtlı yer buldu. Tipik bir duruş. Görmezden gelip kimin galip kimin mağlup olacağını görmek. Ondan sonra içeride yeni müttefiklerin arayışına girecektir.