Fazıl Say'ın "Kızımı da alıp Türkiye'yi terk edeceğim" demesi ve buna gerekçe olarak da "Onlar yüzde 70, biz ise yüzde 30'uz; İslamcılar güç kazandı" benzeri gözlemlerini seslendirmesi, doğal olarak değişik tepkilerle karşılandı.
Sadece bir sanatçının değil her insanın çeşitli ruh haletleri içinde ülkesine kızması ve bunu "Buradan gideceğim" diye seslendirmesi hem mümkündür hem de doğaldır.
Bir tanıdığım var. 1970'li yıllarda bir karakolda yediği polis dayağı sonunda ülkesine küstü ve Türkiye'yi terk edip Belçika'ya yerleşti. İş hayatında çok başarılı oldu. Şimdi Türkiye'de de yatırımlar yapıyor.
İnsanlar ülkelerini çeşitli nedenlerle terk edebilirler.
Örneğin Amerika Birleşik Devletleri bir "Göçmenler ülkesi" değil midir?
Katoliklikten yılmış Protestanlar, açlıkla boğuşan İrlandalılar veya "tehcir"den kurtulan Ermeniler Amerika'yı yeni vatanları olarak seçtikleri gibi, Afrika'nın esir ticaretine kurban gitmiş zencileri de, bu ülkeyi "zorunlu vatan"ları olarak benimsemek durumunda kalmamışlar mıdır?

Her çeşit göçmen vardır
Her ülkenin geçmişinde "siyasi göçmenler" de vardır, yeni bir hayat kurup refaha kavuşmayı amaçlayan "ümit göçmenleri" de vardır.
Bugün Batı Avrupa'da, Avusturalya'da, Amerika'da yaşayan, önemli bölümü bulundukları ülkelerin uyruğuna geçmiş milyonlarca Türk yok mu?
İnsanlar atalarının yaşadıkları, doğdukları topraklarda mutlu olsalar, gidip bir yabancı ülkede ikinci bir hayat kurmayı göze alırlar mı?
İstanbul'da neden Rum kalmadı ki?
Veya Hırant Dink, öldürülmeden önce bir başka ülkeye göç etseydi daha doğru olmaz mıydı?
Ya da Nazım Hikmet komünist olmasına rağmen Türkiye'de özgürce yaşayabilseydi, daha doğru olmaz mıydı?
Yani mesele Fazıl Say'ın ülkesine küsmesine gerekçe olarak gösterdiği "Onlar yüzde 70, biz ise yüzde 30'uz; İslamcılar güç kazandı" söylemi değil.

Fazıl Say demokrat mı?
Bu söylem sadece Fazıl Say'ın siyasal hoşgörüsüzlüğünü ve toplumun gerçeklerine karşı kendisini yabancı hissetmesini yansıtır. Fazıl Say'ın düşünce tarzına sahip olanlar yüzde 70 çoğunluğa sahip olsalardı, gerideki yüzde 30'un çocuklarını alıp Türkiye'yi terk etmeleri mi gerekirdi?
Bir aydının veya bir sanatçının ülkesindeki siyasal tabloya kızıp, "ben burada yaşayamam" demesi, onun demokrat ve laik olduğunun kanıtı değildir. Amerikan edebiyatının dev ismi Ezra Pound (1885-1972), İtalya'ya yerleşmiş, Mussolini ve Hitler hayranı bir faşistti.
Buna karşı Franco'dan, Hitler'den, Stalin'den, Mao'dan kaçan nice İspanyol, Alman, Çinli demokrat aydınlar da vardı. "Boyalı Kuş" romanının ve "Being There" filminin senaryosunun yazarı Jerzy Kosinski (1933-1991) neden ülkesi Polonya'da yaşamadı ve yalnızlığa gömüldüğü New York da intihar etti?
Neden sorusu mutlaka sorulmalı
İkinci vatanı Amerika'da nefes alamaz hale gelen Charlie Chaplin (Şarlo), "Cadı Avı"ndan kaçıp İsviçre'ye sığınmamış mıydı?
Humeyni öncesi İran'ında "Kayhan" gazetesini milyon tiraja ulaştıran Amir Taheri, şimdi Paris'te bir siyasi mülteci. Veya Murdoch'a kızan "The Times"ın Genel Yayın Müdürü Harold Evans, İngiltere'yi terk etmekle kalmadı, Amerikan vatandaşı da oldu.
Fazıl Say'a kızıp, "gidersen git" demek çok yanlıştır.
Prens Sabahattin, Namık Kemal veya Halide Edip de yaşamlarının belirli döneminde ülkelerindeki siyasal tabloya küskün değil miydiler?
Doğru olan, "Fethullah Gülen neden Türkiye'de değil ve onun anti-tezi olan Fazıl Say da kendini Türkiye'de neden rahat hissetmiyor" sorusuna cevap aramaktır.

AK Parti ipe un seriyor
Bu ülkede herkesin ihtiyacı, hukukun üstün olduğu, temel hak ve özgürlüklerin en üst değerler olarak kabul edildiği, bireyin devletle eşit haklara sahip olduğu, insanların kendilerini ideolojik ve inançsal baskılar altında hissetmedikleri bir
liberal demokrat sosyo-politik ortamdır.
AK Parti iktidarı, Avrupa Birliği projesine sahip çıkarak bu ortama toplumu taşıyacağı ümidini vermişti.
Yapılması gereken bu konuda ipe un sermek yerine tekrar harekete geçmektir.
Ancak bu şekilde Fazıl Say'lar "Biz gidiyoruz" dedikleri zaman, bu sözler toplumda fazla ciddiye alınmaz.