Çok donuk bir maç oldu Gaziantep'te. Ne oynayan zevk aldı ne seyreden. Darmadağın bir Galatasaray. Pasif direnişte bir Gaziantep. Ama maçta beş gol var. Sadece gol pozisyonlarında gol var, futbol hak getire. Sözüm ona bu maç da kupanın çeyrek finali. İki adım sonra belki de bunlardan biri kupaya uzanacak. Püf!

Kenarda Hagi üç kez uyandı. İlkinde Lorik'i ön libero koymuş. Sonra vazgeçti Neill'i öne çıkardı, Lorik'i geri çekti. Galatasaray biraz daha fazla oyuna girer oldu. Sonrasında, devre arasında, sahada varlığıyla yokluğu belli olmayan Yekta'yı aldı, Mustafa Sarp'ı koydu. Sağda solda kenarda köşede harcanan Stancu bu kez ileri uçta oynayan Kewell'ın yanında dolanmaya başladı. Culio sol tarafa kaydı. Kazım yine bildiği gibi tek başına oynadı.

İlk yarıda karşılıklı goller vardı. İkisi de durup dururken oldu. Galatasaray'ınki Culio'nun marifetli ortasında Kazım tarafından taksit taksit atıldı.

Gaziantep'te tek tek isimler güzel. Takım halinde, kendi sahasında oynamanın bile avantajını kullanamıyor. Üç gol attıysa tek Galatasaray'ın savunma hatalarına dua etsin.

İki kişiye dikkat ettim. Biri Zapata, öbürü Stancu. Zapata üç gol yedi, üçünde de hatası yok garibin. Ama bir şeye dikkat çektim her zaman oyunda, gözü topta. Topa sahip oluşu güzel, topu elle oyuna sokuşu daha da güzel. Hiç olmazsa Galatasaray kalesi Zapata'yla güven duyulur hale geldi. Onu hissettim.

Stancu kalite bir oyuncu. Çok alan değiştirerek oynuyor, savunmasına kadar gelip top çıkarabiliyor. Koşusu, topla kaçışı bizim eski Arif Erdem'i hatırlatıyor. Attığı gol kalite damgalıydı.

Galatasaray öne geçmeyi bile koruyamadı. Yarım saat bile dayanamadı. Bırakın yarım saat dayanmayı, 2-1'den sonra iki gol daha yiyerek buradan çok büyük bir avantajla dönecekken işi yine zora soktu. Niye zora diyorum biliyor musunuz? Galatasaray çok kolay gol yiyor, çok zor gol atıyor. İstanbul'da bir aksilik olursa, ama galiba olmayacak. Çünkü bu Antep'in de tur atlamaya niyeti yok.