12 yaşında annemi kaybettim ve üvey anne elinde büyüdüm. Üvey annem çok agresifti ve beni sadece eleştirdi, aşağılardı. Her gün sayısız kere bana "Aptal, geri zekalı, suratsız, beceriksiz..." der ve benimle yarış içine girerdi. Onun baskıları yüzünden çok istediğim halde okuyamadım. Üvey annemin acımasız eleştirilerinden kurtulmak için küçük yaşta evlendim ve evlendikten sonra üniversiteye kadar okudum. Şimdi iyi bir işim var, kitaplar okuyorum, işimde başarılıyım, çevrem var... Ama o dönem geçirdiğim zor günleri unutamıyorum ve yüzümdeki acıyı güvensizliği silemiyorum. Hâlâ kendimi ifade etmekte zorlanıyorum. Bu sorunumu çözmek istiyorum, bana neler tavsiye edersiniz? B.U

Güçlü taraflarınıza odaklanın

Ne yazık ki, insanoğlunun kendinden zayıf olanı ezmeye, tahakküm altına almaya eğilimli bir tarafı var. Allah insana kitap ve peygamber göndererek, onun bu yönünü iyileştirmesinin kontrol altında tutmasının gerekliliğini vurguluyor ve insanca yaşamanın formüllerini veriyor.

Anladığıma göre, annenizin yasını tutmadan babayı da kaybetmiş ve onun da ilgisinden sevgisinden mahrum kalmışsınız. Bu zor günlerde, sorunlarınızla başaçıkmaya çalışırken, kendinize yapılan eleştirilerden yıkıldınız ve yalnızlığa çekildiniz. Ergenlik dönemi hassas bir dönemdir. Özellikle bu dönem gençler eleştiriye karşı çok dayanıksızdırlar ve hemen örselenirler. Yaşadıklarınızı düşündüğümde sizi anlayabiliyorum..

Ama artık iyi bir aile ortamınız var. Geçmişi zihinsel dünyanızda sürekli aktif tutarak ve geri çağırarak huzurunuzu bozuyorsunuz ve bundan da muzdaripsiniz. Durumunuzun farkında olmanız ve değişmeye karar vermeniz iyi bir adımdır. Bunun için şu tavsiyelerimizi dikkate alınız.

Geçmişin içinden çıkarak yaşadığınız döneme adapte olmaya gayret gösterim.

Başarılı taraflarınızı keşfederek buraya odaklanın

Kendiniz için bir program yapın ve uymaya çalışın

Grup içinde konuşmak ve kendinizi ifade edebilmek için küçük alıştırmalar yapın.

Eşinizle ve ailenizle iyi ilişkiler kurarak hoşça vakit geçirmeye çalışın.
Hemen kırılıyor

16 yaşındaki oğlum çok fazla dağınık. Odasında yediği çekirdeklerin kabuğunu bile ortada bırakıyor. Yataklarını hiç toplamıyor, kütüphanesinde herşey birbirine girmiş vaziyette. Aslında biraz da arkadaşlarına uyuyor. Derslerinde düşme var, geçmiş dönemlerde takdir getirirken bu dönem teşekkür bile alamayacak gibi görünüyor. Küçük bir şey söylediğimde hemen kırılıyor ve bana küsüyor. Eleştiriyi hiç kaldıramıyor, hatalarını söylediğimde bana kafa tutuyor. Peki, ben söylemezsem kendisini nasıl düzeltecek? Sonra ben onun iyiliği için yapıyorum. Eğer çalışır da bir yerlere gelirse kendisinin faydasına ama bunu kabul edemiyor... E.A

Ben dili kullanın

Ergenlik dönemi kritik bir süreçtir. Aileler bu dönem çocuklarına karşı eleştirel bir tavır içinde olmamalı onları anlamaya çalışmalıdırlar. Elbette oğlunuzun dağınık olması ve sorumluluklarını aksatması sizi yoruyor. Ama onu eleştirmeniz, sen dili kullanarak beğenmediğiniz özelliklerini ortaya koymanız, başka çocuklarla kıyaslamanız, üstün başarı beklentisi içinde olmanız bazı sorunları da beraberinde getiriyor. Böyle bir şeye zemin hazırlamamak için, onu eleştirmeyin ve sorunlarınızı uygun bir dille ifade edin. Başkalarıyla kıyaslamayın ve olduğu gibi kabul edin. Derslerindeki bu aksaklıkların geçici olduğunu düşünüyorum. Fakat bütün bunları onunla konuşun ve "aile içinde hepinizin sorumluluklarınızın olduğunu dolayısıyla onun da yerine getirmesi gereken sorumluluklarının olduğunu ve bunları yerine getirmesinin gerekliliğini vurgulayın. Bunu ifade ederken, kendisinin aksattığı işlerinin sonucunda ne kadar yorulduğunuzu ve zorlandığınızı ben dili kullanarak belirtin. Ona soru sorarak, çözüme kendisine ulaşması için yardımcı olun.