Önceki yazımızın devamıdır.
Allah, kulunun görevini yalnızca yeryüzü ile sınırlamamıştır. Gökyüzünden de onu mes’ul tutmuştu. Çünkü O, gökyüzünün de ilahıydı. “O gökte de ilah olandır. Yerde de ilah olandır... (Zuhruf.84)
Bir damla suyu, insan haline getiren Rabbimiz, kulunun ayağının tökezlememesi, yürürken dikenli ve yabancı yollara kaymaması için birtakım öneriler sunmuş ve rehberlik de yapmıştır.
O, kitabında Rabb ve ilah olarak ancak Allah’a iman etmeyi şart koşmuştu.
“Kim artık İslâm’dan başka bir din ararsa asla ondan kabul edilmeyecek...” (Al-i İmran. 85)
“Bu, Rabbinin dosdoğru yoludur, şüphesiz düşünüp öğüt alacak bir toplum için ayetleri ayrı ayrı açıkladık.” (En’am.126) Bu yolculukta tek rehberin Hz. Muhammed olmasını emretmişti. “... Peygamber size ne verdi ise onu alın, neyi de size yasak etti ise ondan vazgeçin...” (Haşr. 7)
Yolda yürüyecek yolcuların da kimliklerine dikkat çekmiş ve dinde kardeş olanların, ancak mü’minler olduğunu açıklamıştı. “Sizin dostunuz ancak Allah’tır, Rasûlüdür. Ve Allah’ın emirlerine boyun eğerek namazı kılan, zekatı veren Mü’minlerdir.” (Maide. 55)
İslam ümmetinden başka kalabalıklara tenezzül etmememizi istemişti. “Şüphesiz bu tek ümmet olarak sizin ümmetinizdir. Ben de Rabbinizim, onun için sadece bana kulluk edin.” (Enbiya. 92) En sonunda da:
“Kime kulluk edilir?”
“Nasıl kulluk edilir?”
“Nerede kulluk edilir?”
“Kimlerle kulluk edilir?” sorularının cevabı için, Kur’an’a davet etmişti. Bir damla sudan yaratılan insan, eğer yukarıdaki uyarılara, dikkat eder ve görevini yaparsa netice ne olur? Yani kendisini yaratan Rabbine ortak tutmadan yaşar, ibadet ve taat dünyasını yalnızca Rabbine kaydırırsa kulun alacağı netice ne olacak dersiniz? Yine bunun cevabını bir damla sudan insanı yaratan Rabbimiz verir?
“Allah, sizlerden iman edip iyi davranışlarda bulunanlara:
¥ Kendilerinden öncekileri sahip ve hakim kıldığı gibi, onları da yeryüzüne sahip ve hakim kılacağını,
¥ Onlar için beğenip seçtiği dini (İslam’ı) onlar için güç kaynağı yapacağını,
¥ Ve korku döneminden sonra, bunun yerine onlara güven sağlayacağını va’detti.
Çünkü onlar:
¥ Bana kulluk ederler,
¥ Hiçbir şeyi bana ortak tutmazlar.
Artık bundan sonra kim inkâr ederse, işte bunlar asıl büyük günahkârlardır.”
Bir damla sudan yaratılan insan şu hakikate inanmalıdır ki, kötüler ve kötülük sürekli olmaz. İyilik asıldır, kötülük ise geçici. Hâkimiyet eninde sonunda iyilerin eline geçecektir. Tunus, Mısır ve devam edecek örneklerde görüldüğü gibi. Bu iş böyle takdir edilmiştir. Kur’an’ın müjdesi, doğru yolda yürüyen Müslüman için önemli bir mesajdır:
“Yemin olsun ki, zikirden sonra Zebür’da da:
‘Yeryüzüne Muhakkak benim iyi kullarım varis olacaktır’ diye yazmıştık.” (Enbiya. 105)