10 sene önce, abimin izni olmadan eşimle evlendim. Annemle babam ölmüştü ve ben abimde kalıyordum. Yengem çok asi bir insandı anlaşamıyorduk. Yengem beni istemeye gelenleri kapıdan geri çeviriyordu çünkü o, beni istediği biriyle evlendirip sürekli işlerini yaptırmak istiyordu. Abimi kırmamak için hep sabrettim ama artık sabrım tükenmişti. Bana acıyan bir komşum beni eşimle tanıştırdı. Komşuların yardımıyla abimden habersiz evlendim. Ama abim beni affetmiyor. Hâlâ küsüz ve beni evine kabul etmiyor. Biz zaten iki kardeşiz abimle küs olmak beni çok üzüyor. Ü. K.

Konuşmanız faydalı olur

Anladığıma göre, sorunlarınızı abinize yansıtmamışsınız, dolayısıyla yaşananlar sadece yengenizle aranızda kalmış. Abiniz ise, olup bitenlerden haberdar olmadığından sizin niçin kendisinden izinsiz bir evlilik yaptığınıza anlam veremiyor ve kırgınlığını bu şekilde ortaya koyuyor. Böyle durumlarda ben dili kullanarak, kendinizi iletişime açmanız ve karşı taraftaki kişiyle konuşmanız faydalı olabilir. Her şeye rağmen abinizle konuşun ve "o dönem yaşadığınız şartlara bağlı olarak evlendiğinizi, ama kendisini çok sevdiğinizi ve ilişkilerinizi iyileştirmek istediğinizi uygun bir dille ifade edin. Bu konuda aile efradınız arasında sözü dinlenen biri varsa, abinizle önce onu görüştürebilir ve ortamı yumuşatabilirsiniz. Abiniz şimdilik size karşı çıkıyor ve sizinle konuşmak istemiyor ama siz yine de ona hediyeler alın, özel günlerde aramaya çalışın. Eğer telefonunuza çıkmıyorsa, mesaj atabilirsiniz. Sizin bu davranışlarınız abinizin kalbinin yumuşamasını sağlayabilir ve barışmanız için bir vesile olabilir.
Kendimi ifade edemiyorum

26 yaşında bir genç kızım. Ticaret lisesini bitirdim ama liseden sonra çalışmadım. Şimdi ev işleri yapıyor, anneme yardımcı oluyorum. Kız kardeşim evlendi, babam Almanya'da yaşıyor. Çalışmak istiyorum ama annemi yalnız bırakmamak için bu fikrimden vazgeçiyorum

Benim sorunum kendimle ilgili. Çok utangaç biriyim. Birisi bir şey sorsa yüzüm kızarıyor, kendimi kötü hissediyorum. Utangaç olduğum için, kendimi ifade edemiyorum, sosyal faaliyetlere katılamıyorum. Annemin gönüllü olarak çalıştığı bir vakıf var, buradaki sosyal faaliyetlere katıldım ama çok utangaç olduğum için pek faydalanamadım. Utangaçlığın bir ilacı var mı bana neler tavsiye edersiniz? M. K.

Bir eksiklik olarak görmeyin

Utangaçlık duygularımızın bir kısmı genetik bir kısmı ise aile ilişkilerimizde ya da çevremizde karşılaştığımız olumsuz tutumlara bağlı olarak gelişiyor. Çocukluk döneminde eleştirilen, onaylanmayan, aşağılanan, hataları yüzüne vurulan çocuklarda utangaçlık duyguları gelişebilir ve bu durumdan kurtulabilmek için gerekli çalışmalar yapılmamışsa utangaçlık kalıcı hale de gelebilir. Utangaçlığımızın temelinde, kişinin diğer insanlar tarafından incelendiği, onlara layık olamayacağı hayatında her zaman olumsuzlukların yer alabileceği düşünceleri vardır. Bu çarpık düşünce, kalabalık ortamlarda konuşamama, kalp çarpıntısı, terleme ve kaygı durumuna neden olabilir.

Bu sorundan kurtulabilmek için, utangaçlığınızı tetikleyen çarpık düşüncenizi değiştiremeye çalışın. Mesela, grup içinde konuşmak istediğinizde beğenilmeyeceğinizi küçük düşürüleceğinizi düşündüğünüzden yüzünüz kızarıyor ve elleriniz titriyor olabilir. Bu durumda, konuşmanızın olumlu geçeceğini ya da konuşmanızın insanların beklentilerine uygun olmasa bile bunun kendiniz için bir eksiklik olmadığını düşünebilirsiniz. Hata yapmaktan korkmayın ve çevrenizdeki insanlar tarafından beğenilmeyeceğinizi düşünmeyin, öncelikle siz kendinize güvenin, kendinize inanın ve kendinizi sevin. Bunu başardığınızda utangaçlığınızı dengede tutmayı da öğreneceksiniz.