12 yaşında engelli bir kızım var. Engelli annesi olmak çok farklı bir şeydir. Hiç büyümeyen bir çocuğunuz vardır ve siz sürekli onunla ilgilenmek zorundasınızdır. Kızımın bakımıyla ben ilgileniyorum ama engelli olduğu için diğer iki kızıma nazaran onun üstüne fazla düşüyorum. İstediği her şeyi yapıyorum, onun için bütün imkânlarımı ortaya koyuyorum. Büyük kızım anne sen bu çocuğa zarar veriyorsun diyor ama ona çok acıyorum acıdığım içinde her şeye katlanıyorum. Özel bir kurumdan eğitim alıyoruz artık bazı işlerini kendisi yapabiliyor ama yine de bana bağımlı. Ona nasıl davranabilirim bu konuda tavsiyelerinizi bekliyorum. D. N.

Yorucu bir yoldasınız

Sizin de ifade ettiğiniz gibi engelli çocuğa sahip anneler yorucu bir yolun yolcusudurlar. Ancak, Allah sizlere çocuklarınıza yetecek kadar sevgi ve şefkat veriyor ve sizler bu zorlukların üstesinden gelebiliyorsunuz..

Anladığıma göre çocuğunuz engelli olduğu için üzerine çok fazla titriyorsunuz. Elbette engelli çocuklar diğerlerine nazaran daha fazla ilgi ve bakıma ihtiyaçlıdırlar. Ancak bunu abartmadan ve onun yeteneklerini geliştirmesine engel olmadan yapmalısınız. Bazı işlerini yapabiliyorsa bırakın yapsın, yaptığında takdir edin, yönlendirin. Sürekli bir şeyler istiyor olabilir ama bunu kontrol etmek yine sizin elinizde. Ona olan sevginizi göstermenin yolu istediği her şeyi yapmak değildir.

Aksine onun aileye ve topluma uyumu konusunda destek vermek ve ilişkilerinizdeki dengeyi sağlamak en doğru yaklaşım olacaktır. Size onunla ilişkilerinizde doğal olmanızı ihtiyacı olduğu zaman destek vermenizi ama isteklerini yapma konusunda itidalli olmanızı tavsiye ederim.
Öğrendiğimde çok üzüldüm

20 yaşında bir genç kızım. Bir yıl önce yüksek tansiyon tanısı koydular ve ilaç kullanıyorum. Hastalığımı ilk duyduğumda çok yıkıldım hâlâ da alışamadım. Annem "bu kız nasıl evlenecek" dedikçe daha da çok üzülüyorum. İlaçlarımı düzenli kullanıyorum ama yinede tansiyonum sürekli oynuyor. Bunda biraz da moralimin kötü olması etkili oluyor. Ama kendimi eksik bir insan gibi hissediyorum. Bu düşüncelerimi atabilir miyim? N. İ .

Çözümsüz değil

Rahatsızlığımızın çözümü noktasında iç açıcı sonuçlara ulaşamadığımızda umutsuzluğa kapılabiliriz. Ama yine de elimizden geldiğince gayret eder hayata tutunmaya çalışırız. Yaşadığımız sorunun bir çözümü olduğunu bildiğimizde ise içimiz rahatlar ve ne yapmamız gerekiyorsa ona odaklanırız. Anladığıma göre bir yıl önce yüksek tansiyon teşhisi konulmuş ve bu durum ilk günlerde sizde bir travma etkisi yapmış. Yaşının genç olması sanırım durumu kabullenmeni geciktiriyor. Ancak senin de bahsettiğin gibi neticede, yaşadığın sorunun bir çözümü var ve doktorların tavsiyelerine uyduğun, ilaçlarını kullandığın sürece tansiyonunu kontrol altına alman mümkün...

İlacın yanında beslenme alışkanlığında da doktorunun tavsiyelerine uymanı tavsiye ederim. Ayrıca tansiyonun her hangi bir nedene bağlı olup olmadığını anlamak için daha geniş bir araştırma yaptırabilir ve bu konuda net bir düşünceye sahip olabilirsin.