40 yaşında başarılı bir bayanım. İki kızım bir oğlum var. Şu an bir iş yerini işletiyorum. Gençlik yıllarımdan beri çalışıyorum, çalıştığım her işte çok başarılı oldum, para kazandım, çocuklarımı en iyi okullarda okuttum. Ama, hayatta hiç mutlu olamadım. Sağlığım bozuldu, yedi kere ameliyat oldum, kızlarımdan sorun yaşadım. Bazen kendimi kaybedecek gibi oluyorum. Çalışıyorum, kazanıyorum ama bunun sonu nereye gidecek. O kadar fedakârlık yapıyorum yine de insanlara yaranamıyorum... Anladım ki, Fatma hanım bu dünyada her şey boş, bu boşluk beni çok rahatsız ediyor. İçimde eksik olan bir şeyler var, niçin çalışıyorum, niçin mücadele ediyorum? Dünyanın içi kavgalarla dolu, ben kendimi nereye koyacağımı bilemiyorum.
M. A.
Niçin geldik?

l Dünya hayatı, ahiretimiz için bir imkandır. Ancak, hayatımızın dünyaya bakan tarafında acılar, yalnızlık, hüzün ve gözyaşı var. Bizler dünyayı acılarıyla kabullenir ve burada geçici bir süre kalacağımızı bilir, bu süreci en iyi şekilde değerlendirmeye çalışırız. Kim bilir belki de bütün bu acılar bize asli görevimizi, hayatın sonlu olmadığını ve öbür âleme gidişin gerçek olduğunu ifade ediyor. Belki de acıların böyle bir dili var... Çalışıyorum, kazanıyorum, iş kuruyorum ama bunun hiç sonu yok, bir sonuca ulaşamıyorum, içimde bir boşluk oluyor diyorsunuz. Hayatınıza ve yaşadığınız olaylara içinizi rahatlatacak bir anlam veremediğiniz sürece bu boşluk duygunuz devam edebilir. Bu nedenle, hayatınızın iki kapısının olduğunu birinin dünyaya birinin ebediyete baktığını ve buradaki hayatınızda iyilerden olmaya gayret ederseniz, ahiretinizin de iyi olacağını düşündüğünüzde, niçin ve neden yaşıyorum sorusunu sormazsınız. Bizler bu dünyaya geldik, burada Allah'ın rızasına uygun bir hayat sürebilirsek ebedi hayatta huzuru elde edebileceğimize inanıyoruz. Yaşadığınız sorunların sizi yorduğunu ve bir boşluk duygusuyla sarsıldığınızı anlayabiliyorum. Ama unutmayın ki, bizler bu hayata boşu boşuna gelmedik, niçin geldiğimizi ve nereye gitmekte olduğumuzu bilir ve buna göre yaşarsak zihnimizdeki bu belirsizlik ve hayatımızdaki bu boşluk ortadan kalkar.
Ne yapmalıyım?

l Fatma abla ben 29 yaşında bir genç bayanım. Üvey anne elinde büyüdüm. Çocukluğum çok kötü geçti. Üç yıllık evliyim şimdi bir sorunum yok. Kocam bana anlayış gösteriyor, beni anlamaya çalışıyor. Ama ben kendimi çok değersiz hissediyorum. Toplum içinde konuşamıyorum, kendimi ifade edemiyorum, sanki dünyanın en değersiz insanı benmişim gibi yaşıyorum. Bu konuda ne yapmam gerekir, tavsiyelerinizi bekliyorum.
A. E.
Allah hiç bir şeyi zayi etmez

l Değersizlik duygusu insan için bir kısır döngünün yaşanmasına neden olabilir. Çünkü kişi, bütün insani ilişkilerinde kendini diğer insanlardan daha değersiz görmekte ve yeteneklerini istediği şekilde ortaya koyamamaktadır. Değersizlik duygusunun temeli çocukluk döneminde atılır. Bu süreçte, aile bireyleri tarafından hataları yüzüne vurulan, eleştirilen ve aşağılanan çocuk kendini değersiz görür, güven duygusunu yitirir. Anladığıma göre sizin sorununuzun temeli de çocukluk dönemine uzanıyor. Bu konuda, kendinizle ilgili düşüncelerinizi değiştirmeyi gerçekten isterseniz her şey istediğiniz gibi olacaktır. Şunu unutmayın ki, kendine değer vermeyen kişi başkalarına da değer vermeyi bilemez. Bir insan olarak, sorumluluk sahibi olduğunuzu ve insan olmanın onurunu yaşadığınızı unutmayın. Eğer değerli olmasaydınız, Allah size sorumluluk yükler, istikamet üzere yaşadığınızda ebedi saadetin ve mutluluğun vaadini verir miydi? Eğer değerli olmasaydınız, iyilerin safına geçtiğinizde sonsuz bir huzura ulaşabilir miydiniz? Bütün bunlar sizin, eylemlerinizle değerlendirilebileceğinizi ve özünde değerli olduğunuzu göstermez mi? İnsanları memnun edemeyebilirsiniz, insanların değer yargılarını anlamsız bulabilirsiniz... Ama Allah yaptığınız hiç şeyi zayi etmez ve her an sizinledir.